Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў

на тое, што час па яго прыкідках пераваліў за абедзенны, ды і гадзіны ў камунікатары таксама паказвалі пачатак другога, сіл у ім было хоць адбаўляй. Калі б ён не ведаў, што знаходзіцца ў Зоне, што тут месцамі радыяцыйны фон зашкальвае ўсе дапушчальныя нормы, што за ім дзесьці сочыць пара, а то і больш, галодных вачэй, уладальнікі якіх проста мараць, каб ён упаў без сіл і стаў іх сняданкам, абедам або вячэрай, у залежнасці ад часу сутак, можна было б падумаць, што гэта ўсяго толькі нейкі падлесак недалёка ад горада – адно з упадабаных месцаў адпачынку гараджан, якія не маюць дачы або хаткі ў вёсцы. Здавалася, што яшчэ ледзь-ледзь, і пацягне водарам дыма ад вогнішча для нарыхтоўкі шашлыкоў, а то і самімі шашлыкамі запахне, пачуюцца вясёлыя галасы дзяцей, гарэзуючых на прыродзе, і не-не, ды і зацягне хто-небудзь бязладным голасам нейкі чарговы музычны хіт.

      І вось яна – першая кропка. Месца чыстае, некалькі тонкіх дрэўцаў, адзін куртаты куст, ды пучкі травы і цвёрдая, месцамі патрэсканая, як у пустыні, зямля. Павялічыўшы маштаб карты на камунікатары, Лакі ўстаў у цэнтр маркера. Няёмка агледзеўшы сябе, ён знайшоў кальцо, якое вызваляла датчыкі і, тузануў за яго. Тут жа, без усялякай затрымкі і практычна бязгучна, выехаў адзін з датчыкаў.

      – Мабыць, Лепр правы, калі б гэты датчык не прытамаджваў на выхадзе, то з такой вышыні ён дакладна пікай ўвайшоў бы ў маю левую нагу, – падумаў Лакі і, пацягнуў левай рукой стралу датчыка, а правай, зняў кувалду з пояса.

      Прымасціўшы піку датчыка на зямлі, ён размахнуўся і ледзь не трапіў па сваёй руцэ.

      – Вось зараза! Трэба быць акуратней, а то так і да вытворчай траўмы недалёка. А бальнічны тут, мяркуючы па ўсім, неаплатны, – паўшчуваў сябе і пажартаваў сам жа над сабой Лакі.

      І ён пачаў з невялікіх, даволі лёгкіх удараў, не моцна размахваючы кувалдай. Справа ішла не вельмі хутка, але, ва ўсякім выпадку, без траплення па руках. Забіўшы датчык да адзнакі на яго корпусе, Лакі ўціснуў актыватар. Дакладней, паспрабаваў ўціснуць, што аказалася справай вельмі няпростай. Але з некалькіх спробаў у яго гэта ўсё ж такі выйшла і кнопка актыватара загарэлася бледна-зялёным агеньчыкам. Працёршы пялёсткі сонечных батарэй рукой, ён рушыў далей.

      Дрэўцы, кусты, кавалкі ржавеючых металічных канструкцый, нейкія цыстэрны і незразумелага выгляду кавалкі бетону, з якія тырчалі канцы арматуры – усё гэта злілося для Лакі ў адзіны ландшафт. Звяраючыся з камунікатарам, а часам і ўжо сам прыкмячаючы размяшчэнне анамалій, ён абышоў практычна ўвесь свой маршрут, усталёўваючы датчыкі. Манатонная праца звялася да ўжо даволі выразнага алгарытма – рывок кальца, падхват стралы датчыка, ужо ўпэўнены намах кувалдай, некалькі дабіваючых удараў, затым кнопка актыватара і, ужо ідучы да наступнай кропцы, мацаванне кувалды да пояса. Усталяваўшы ўжо каля сарака датчыкаў, Лакі паглядзеў на сонца, якое паступова хілілася да краю неба. Магчыма яно яшчэ б павісела ў небе, але мясцовасць, дзе знаходзіўся Лакі, размяшчалася ў нізіне, як бы