Üvvermorje, en zwei Däch, sin mer widder suwick: Die eine fiere der Elfte em Elfte un trecke met Trumme durch de Jäjend, die andere fiere der Zinter Mätes un trecke met Päd, Tröte un Fackele durch de Stroße. Un noch andere mache beids.
No hät dä Hillije nit nen Mantel jedeilt wie eine vum C&A udder vum Weinjarten, jed Hälfte met einer Mau, die ein met Knöpp, die andere met Knopplöcher. Nä, dä hät met singem Kootschwäät singen wigge Tojaömhang jedeilt, un hä un dä Beddelmann kunnte sich noch jod un wärm enweckele.
Nu han mer hückzodachs en Kölle och vill Beddelei. Un et kann einem op der Rappel jon, wie se eine anquatsche un och anpacke. De Mihste ävver setzen do, off met nem Papptäfelche („Hunger!“), mänche met Hüng, der ein ov andere deit jet fleute, widder nen andere hät nor ei Bein udder beidse wegjeklapp. Einer hät e paar Kümpche do ston, do kannste jezielt spende: för Esse, för Flöppe, för der Hungk, för zo Kiffe.
Om Nümaat, koot vör Apostele, do, wo fröher ens der Gonski wor, setz off en jriese Frau, die loort nit, die sät nix, die schriev nor Sick för Sick en e Böjelche; un av un an leck se an dä Spetz vun ehrem Steff, do kann dä schön un fett üvvert Papier flötsche. Die han ich ens anjesproche, wat se do schrieve dät. „Mi Levve. Ävver ich ben noch lang nit do, wo ich jetz ben.“ – Dat han ich mer en de letzte Johre anjewennt: die anzospreche, die do beddele.
Nit jeder deit jo beddele: Vill bedde jo och; bedde, em Senn vun bitten. No weiß mer nit immer, wat es dat eine, wat dat andere. Ävver et mät nen Ungerscheed. Bedde is nit Kötte. Ich bedde dich öm ne Jefalle, ich bedde dich, dat do mir nen Euro lihns. Un ich bedde dich öm ne Euro, un do weiß, dä krisste nit mih widder. Dä wör jekött.
Mir hät dat ens ne ahle Fründ jesaat: Sprech met dä Lück! Un die verzälle un verzälle: ov wohr, ov jeloge, wat weiß ich. Nor Zohüre: Wat et nit alles jit. Wat nit irjenswann ens för Stellschruve nit richtich soße udder klemme deite, dat eine zom andere kom. Un mer merk, su wick ben ich nit immer dovun fott jewäse.
Un wann mer zom Herrjott bedde dun, sich bedde deit, dun mer dä jo och bedde. Un bei mänchem es et och fass Beddelei: Do bes dä Jrößte, dann helf mer och! Un och fass Maggelei: Ich ihre Dich un knee mich vör Dich hin, dann dun och jet för mich!
Un wann et Dreijesteen vör Rusemondach en de Kofferjass zor Schwatzen Moderjoddes jeit, weed do jo jeklüngelt: Mer kumme he em staatse Ornat, maache he Buhei mit Zeidung un Fernseh dobei un stelle Käze op. Do weed et wall öntlich Wedder jevve!
Noch jet: En der Bibel steit beim Matschö: Wä bedd, däm weed jejovve. Un: Wä anklopp, däm weed de Pooz opjemaat. – Un domet dat och en der Kopp erenjeit un em Jeheens bliev, hät der Lukas dat och noch ens opjeschrivve.
Dä Jung em Stadion
Et jitt en Still, die eine anlocke kann. Et jitt en Still, wo mer drop waad. Der Wald es sujet. Udder en Wonnung et naachs. Un et jitt en Still, die eine anfällt, üvverfällt, wie en jroße Lautsprecherbox, die plötzlich vun Null op Hundert jedrieht weed. Wo de no üvverhaup nit dran denke deis.
Zwei Junge woren met ehre Rädder die Öcherstroß vum Rudolfplatz eropjefahre, üvver der Mili, un dann üvver de Jahn-Wiese zom Müngersdorfer Stadion. Dat stund do, nä, loch do staats en singer janzen Praach. Et es su jäjen halver Zehn, un et es noch lang Zick bes zom Anpfiff öm halver Veer.
Die Rädder weeden avjestallt. Kei Minsch es do, se jon jetz zo Foß noch nöhter ran, de Jitter sin op, dä Mannschaftsbus us Darmstadt steit leddich op der scheeven Zofahrt. Un dat Marathontor es och op.
Einer vun dä Junge jeit wigger, dä andere traut sich nit un sät: Ich pass op de Rädder op.
Dat Jrön vum Stadionrasen leuch en der Sonn, jrad noh dem deefe Schatten vum Enjangstor, de Tribüne, die wie schwatz do ston. Dat Jrön leuch hell em jleißende Leech, un lock un trick, als wör et et Paradies. Op jeden Fall för ne Jung. Un et es esu still, dat hä si Blood en de Ohre poche un tocke hööt. Un hä jeit wigger, wie em Draum. Nix un keiner deit en ophalde: durch dat Tor, wigger. Un nit höösch, nä, meddendurch. Un hä kütt us dem köhle Schatten, un die heiße Sonn knallt em an der Kopp, hä muss blinzele. Un die Still!
An de fuffzichdausend Minsche künne he schreie, tobe, schänge, kriesche, Ah! un Oh! rofe, jubele un ehr Leeder singe; die ville Leeder, vun Kölle, vum Hätz vun der Welt, vun däm, wat noch alles kumme weed, Seeje, Pokale, Triumphe. Un en die Still jeit dä Jung, üvver Linije, op dä Rasen selvs.
Un do sin jetz alle Amphithiater, Arenas un Stadions en der Ahlen un Neuen Welt, op alle Äddeile öm en eröm. All die wichtijen Tore, die Titel brenge un Ruhm, weeden he un jetz vun em jeschosse, vun em, vun em allein. Hä es däjenije welche. En he dä Still, nor hä, dä alles erreiche well, kann un deit. Un de Sonn leuch un schingk nor em, strohlt nor en an, wärmp nor en. – Dann driht hä sich un läuf jetz dä Wäch vum Meddelkreis zoröck.
En der Enfahrt es e Kamerateam am uspacke, dä Busfahrer mät de Jepäckklappe op, ene Uniformeete verdeilt an Odner Ärmbinde.
Der Fründ steit noch nevven de Rädder un sät: Wä bes do eintlich, mich he su lang waade zo loße!
Jetz flöck zom Dom zor Andaach. Em volle Huus met dä dausende FC-Fans singe un bedde för die neu Säsong. För dä Verein. Un för sich. Dann noch Pommes Rut-Wieß. Un dann widder zom Stadion. Wat ene Dach!
Üvvrijens: Dä FC hät dä Samsdach jäjen Darmstadt bei Sonn, Jeweder un Hagel 2:0 jewonne. – Noch ohne dä Jung.
Däm Vostell si Jeißbockheim
Wat heiß dat dann? Wat soll dat dann jetz allt widder? – No waad doch ehts ens av, un höösch eint nohm andere.
Am zwanzichste Mai wor et esu wick: Der FC, jo, he dä, he unse FC, wor nit nor nit beinoh avjestieje, o nä, dä wor Fünfter jewoode un kann en der nöhksten Säsong international spille! En der Europalija. Et ehtste Mol noh fünfunzwanzich Johre! För vill jung Lück es dat de Dör op zoner Reis en e unbekannt Land. Europa! Wo es dat dann?
Un noh däm Siech jäjen Mainz (wä?) woren se all op die Plaatz jestürmp un hatte dä Rase jefleddert un sich Stöckelcher enjestoche. Nit zo jläuve: Nit avjestieje, op nem einstellije Tabelleplaatz, vör Levverkusen un Jladbach! Un bahl en Rom un Manchester!
Un dann jing et an däm Samsdach em Sonnesching nit zom Jeißbockheim em Jrönjödel. Dä wor zo wick un zo fän vun Lück un Minsche en Kölle, vum Hätz vun der Welt! Alsu: Die Öcherstroß erav, üvver der Rudolfplaatz op de Ringe. Quasi en et Wonnzemmer. Un en däm Wonnzemmer steit dat Möbelstöck för FC-Fans: dat Betong-Auto vum Wolf Vostell. Wie jemaat zom Feere, zom Höppe un Danze, un Fahneschwenke, un Eropklemme, un Eravspringe. Un mer kann sujar noch de Kölschfläsche drop avstelle. Un wat es he allt alles jefeet woode: Allein fünfmol der Opstiech retour en Lija Eins! Sujet kenne die Bayern jar nit.
Dat Betong-Dinge heiß „Ruhender Verkehr“ un dodren es ne Opel Kapitän, dä Nüngzehnhundertnüngunsechzich vun däm Künsler Wolf Vostell enbetoneet wood, un et Autoradio dät noch dobei laufe; die Forme vun däm Auto kann mer schlicht un erjreifend klor un deutlich sinn. Quasi e Auto an sich. Un dat soll och wie ne richtije Klotz su plaatschtich do ston un uns vör Auge föhre, wat dausendfach en unsem Kölle römsteit un uns Stadt domineet. – Dat Betong-Auto hät ens he un do jestande, jetz ävver allt zick bahl dressich Johre he am Hohenzollernring. Un wä dran vorbei jeit udder drop höppe deit, weiß no nit immer, dat dat moderne Kuns es un vun wäm dat es. Ävver beim Dom sät jo och nit jeder „Ah, Jotik!“ un: „Dat hät der Meister Jerhard jemaat!“. – En Kölle es evvens alles ein Stadtkultur, ei Jemölsch: En romanische Kirche jitt et kölsche Messe, em Stadion weede Fastelovendsleeder jesunge, beim CSD hät en Kirch ne eije Wage, un op däm Vostell-Klotz jung Foßballjecke, wie jesaat.
En drei Däch jeit et widder los, un