Nadat ze het plastic zakje in haar tas had gestopt, zei ze tegen Natalya: “Als Bogdan wel komt opdagen, waarschuw me dan. Dan ontsnap ik via de achterkant.”
“Ik zal een oogje in het zeil voor je houden. Doe er gewoon niet te lang over. Het is beter dat je er niet bent als het druk wordt.”
Alanna knipoogde voordat ze het glas van de bar pakte. “Je hebt iets van me tegoed. Bel me een keertje. Nu je vrijgezel bent, kunnen we eens lekker samen op je bank naar Netflix kijken.”
Natalya glimlachte schaapachtig. Ze had gelijk om zich zorgen te maken. Niet alleen omdat ze tegen Bogdan loog. Ze was zijn concurrente. Hij runde een drugsonderneming voor zijn Russische bazen, waarbij over lijken werd gegaan. Bogdan: Bulgaar, pezig, sterk, een op hol geslagen sociopaat met een temperament duizend keer erger dan dat van Alanna's moeder, alleen zonder het gegil en geschreeuw. Het borrelde bij hem allemaal net onder de oppervlakte. Dat stond te lezen in zijn ogen en geschreven op zijn woeste, agressieve gezicht. Hij was niet iemand die je in de buurt wilde hebben als hij explodeerde.
Bogdan was de reden dat Alanna Jessica's ID aan de deur had laten zien. Misschien kon hij zich niet herinneren dat ze bestond, of hij zou haar niet vermoorden zodra hij haar zag, maar het was beter om voorzichtig te zijn. Als ze niet het vermoeden had dat de FCCU elke beweging van haar in de gaten hield, zou ze hier helemaal niet naar toe gekomen zijn. Iedereen die ze bij haar thuis of dat van henzelf zou ontmoeten, wekte de verdenking van de FBI op. Serendipity was een openbare gelegenheid waar ze met enige privacy kon rondhangen.
De TL-verlichting aan het plafond leidde haar langs de toiletten naar de VIP-ruimte. Een zware geur van luchtverfrisser drong diep in haar neusgaten, terwijl ze door de deur kwam. De kamer werd verlicht met dezelfde kitscherige paarse neon verlichting als buiten. Een ronde, rode, leren bank met stoffen kussens besloeg de helft van de kamer. Bijpassende leren stoelen en twee zwarte bijzettafels stonden aan beide zijden van de kamer opgesteld. Dunne scharlaken gordijnen hingen aan de randen van de bank, met in het midden een zwarte tafel.
Nadat ze haar drankje en Natalya's pakje op de middelste tafel had gezet, plofte ze op de bank neer. Uit de plastic zak haalde ze een paar wietzakjes. Dat het een scharrelplaats voor blowers was, vormde een extra reden om deze locatie voor de ontmoeting uit te kiezen. De FCCU zou niet al te enthousiast reageren als ze haar iets bij een straatdealer zou zien kopen. Ze nam het pakje vloeitjes uit haar tas en legde het op de tafel naast de zakjes, alvorens aan de slag te gaan.
Minuten later werd ze onderbroken door een bericht van Brayden op haar burner. Hij mopperde dat hij te laat kwam door het verkeer, en vroeg waarom ze in South Beach had afgesproken. Hij had geen idee hoeveel moeite ze deed om hem buiten het bereik van de FBI te houden. Ze waren al op jacht naar één persoon die haar dierbaar was. Ze was echt niet van plan om hen op het spoor van haar beste vriend te zetten.
Nadat ze de joints gerold had, pakte ze haar aansteker en stak er een aan om haar zenuwen te kalmeren. Normaal gesproken rookte ze alleen als ze er helemaal doorheen zat. Als een soort van zelfmedicatie wanneer haar leven uit de hand liep. Dat kon je toch geen verslaving noemen, of wel soms? Tot voor kort was ze, dankzij haar vader, echt verslaafd geweest, en dat aan veel zwaardere drugs.
Tijdens de laatste jaren van zijn leven was hij, als hij dronken en met haar alleen was, geneigd zijn ziel bloot te leggen. De meeste van die dagen had hij het over de beledigingen die hij van zijn baas en collega's te verduren had gekregen, of over de laatste scheldpartijen van haar moeder. Eén bekentenis echter was in haar hoofd blijven hangen: “Je bent mijn dochter. Ik hou meer van je dan van wat dan ook in de hele wereld, maar soms wou ik dat je nooit geboren was.”
Na diep geïnhaleerd te hebben, liet ze zich achterover op de bank zakken met die hulpkreet van hem nog malend in haar hoofd. Hoe anders zou hun leven zijn geweest als ze zijn pijn had begrepen zoals ze nu deed? Ze richtte haar aandacht op de twee joints die ze voor Brayden had bewaard. Met een beetje geluk deelde hij de behoefte van haar vader om onder invloed bekentenissen af te leggen.
Als hij bereid was om Javiers verblijfplaats vrijwillig te vertellen, zou hij dat inmiddels al lang hebben gedaan. Zijn favoriete medicijn moest zijn tong een beetje losser maken. Het was niet de eerste keer dat ze info uit iemand probeerde te melken die wasted was. De truc was om de juiste snaar te raken in plaats van te verhoren. Hem een excuus geven om schoon schip te maken. Ze sloot haar ogen.
“Ik moet je iets vertellen.”
Alanna draaide haar hoofd met een ruk om naar de stem voor de bank. Brayden stond half over haar heen, met een vaal rood shirt en kaki short aan. Ze beantwoorde de diepe frons op zijn gezicht met een glimlach, en knikte vervolgens met haar hoofd in de richting van de middelste tafel ten teken van selfservice. “Ga eerst eens zitten en chill een beetje.”
Hij schudde zijn hoofd voordat hij zich aan de andere kant op de bank liet vallen. Nadat hij een van de joints oppakte, wees hij er met zijn vrije hand naar. Alanna haalde een aansteker uit haar zak en gooide die naar hem toe. Na het aansteken van de joint en het nemen van een trekje, bekeek hij het gladde rechthoekige stuk zilver. “Cool.”
“Vind je hem mooi?”
Hij knikte voordat hij de aansteker naar haar teruggooide. “Het is volgens mij het enige mooie voorwerp dat ik ooit bij je heb gezien.”
Ze hield hem tegen het licht voordat ze hem in haar zak stopte. “De rest van mijn blingbling ben ik of kwijt, of ik heb het verpand.”
“Familie-erfstuk?”
“Nah. Heb ik gejat.”
Hij blies een rookwolk uit. “Waarom verbaast dat me niet? Maar goed, ik heb een bericht van AntiAmerica.”
“AntiAmerica?”
“Ze willen weten waarom je in Javiers appartement hebt ingebroken.”
Alanna ging verbaasd rechtop in haar stoel zitten. “Waar hebben ze dat gehoord?”
“Daarom sloeg de FBI je gisteren in de boeien, nietwaar?”
“Maar ik heb het tegen niemand verteld.”
“Ze willen ook weten wat je de FBI hebt verteld.”
“Wacht eens even. Hoe praat jij met AntiAmerica?”
Hij liet zijn schouders hangen. “Ze stuurden me een bericht via Javier.”
Eindelijk, de waarheid. “Dus je hebt met hem gesproken.”
“Ik wilde het je vertellen, ik zweer het. Maar hij liet me beloven tegen niemand iets te zeggen.”
Onder andere omstandigheden zou ze hem de huid vol gescholden hebben. Wekenlang had hij geluisterd naar haar verhalen over hun breuk. Als hij de waarheid eerder had verteld, had ze niet in Javiers appartement ingebroken en was ze niet door de FCCU gearresteerd. Maar als ze nu tegen hem tekeer ging omdat hij de waarheid niet had verteld, zou dat gezien de situatie wel heel hypocriet zijn.
“Heeft hij je verteld wat er gebeurd is?”
Hij keek naar de gordijnen die boven zijn hoofd hingen. “Hij wilde het niet zeggen. Alles wat ik weet, is dat hij zich een tijdje gedeisd moet houden.”
“Vertel me waar hij is.”
“Ik weet het niet. AntiAmerica bood hem een plek aan om zich te verbergen, na hem te hebben gewaarschuwd dat de mensen in zijn buurt in gevaar waren.”
“Waarom helpen ze hem?”
Hij ademde een rookwolk uit en haalde zijn schouders op. “Geen idee. Ik ben degene die het de hele tijd over hen heeft, maar dat hij wat met ze te maken heeft, weet ik pas sinds kort.”
“De mensen van de FCCU denken dat hij betrokken is bij AntiAmerica.”
Zijn stem vervormde tot een piepje. “Je hebt met de FCCU gepraat?”
“Ze