“Ik ben oké, jochie,” zei ze tegen hem. “Alleen een beetje van streek.” Ze bukte zich en aaide zijn kop. “Ik ben oké nu.”
Chester jankte, alsof hij dat met tegenzin accepteerde.
Bemoedigd door zijn steun liep Lacey terug naar de loveseat om erachter te komen wat er nu echt aan de hand was.
Carol zat inmiddels voluit te huilen. Gina rolde met haar ogen tot haar stalen blik die van Lacey ontmoette. Lacey gebaarde naar haar en Gina stond snel op.
Lacey nam plaats naast Carol. Het ontwerp van de loveseat dwong haar om been aan been met de vrouw te zitten; veel dichterbij dan Lacey anders gedaan zou hebben.
“Het is de schuld van die verdomde nieuwe burgemeester,” jammerde Carol. “Ik wist wel dat hij problemen zou veroorzaken!”
“De nieuwe burgemeester?” zei Lacey. Ze wist niets over dat er een nieuwe burgemeester was.
Carol keek Lacey met bloeddoorlopen ogen aan. “Hij heeft de bestemmingsplannen van de oostelijke kant van de stad gewijzigd. Dat hele gebied voorbij de kanoclub is veranderd van residentieel naar commercieel! Hij gaat een winkelcentrum laten bouwen! Vol met afschuwelijke, sfeerloze winkelketens!” Ze klonk steeds meer verontwaardigd. “Hij wil een waterpark laten bouwen! Hier! In Wilfordshire! Waar het twee-derde van het jaar regent! En daarna wil hij een monsterlijke uitkijktoren laten bouwen. Die gaat het hele uitzicht verpesten!”
Lacey luisterde naar Carols tirade, hoewel ze niet begreep waarom dat allemaal zo’n probleem was. Op dit moment kwam er vrijwel niemand voorbij de kanoclub. Het was praktisch dode ruimte. Zelfs het strand aan die kant van de stad was uitgestorven. Het ontwikkelen van een nieuw gebied leek haar een goed idee, zeker als er een mooie B&B was waar mensen terecht konden. En het zou ook gunstig zijn voor alle ondernemers in de hoofdstraat, omdat het meer toeristen zou aantrekken.
Lacey keek op naar Gina om te zien of ze in haar ogen misschien een aanwijzing aantrof over waarom dit zo’n enorme crisis zou moeten zijn. Maar Gina kon de grijns op haar gezicht nauwelijks verbergen. Ze dacht duidelijk dat Carol overdramatisch was en als Gina dat dacht, dan had je echt een probleem!
“Ze is een of andere streber uit Londen,” vervolgende Carol haar tirade. “Tweeëntwintig jaar oud. Net klaar met de universiteit!”
Ze pakte nog een papieren zakdoekje uit de doos en snoot luidruchtig haar neus, waarna ze het doorweekte ding aan Gina overhandigde. De grijns op Gina’s gezicht was meteen verdwenen.
“Hoe kan een tweeëntwintigjarige nu een B&B beginnen?” zei Lacey. Er klonk bewondering in haar stem, in plaats van de minachtig die Carol blijkbaar voelde.
“Rijke ouders, natuurlijk,” sneerde Carol. “Haar ouders hadden dat enorme bejaardenhuis in de heuvels. Weet je welke ik bedoel?”
Lacey kon het zich vaag herinneren, hoewel ze nauwelijks nog die kant op was geweest. Van wat ze zich kon herinneren was het een heel groot landgoed. Er zou een enorme renovatie nodig zijn om het verouderde bejaardenhuis in een B&B te veranderen, om nog maar niet te spreken over de infrastructuur. Het was dik een kwartier lopen vanuit de stad en er waren maar twee bussen die door dat gedeelte van de kustlijn reden. Het leek hoog gegrepen voor een tweeëntwintigjarige.
“Hoe dan ook,” vervolgde Carol. “Die ouders besloten om vervroegd met pensioen te gaan en hun portfolio te verkopen, maar hun kinderen mochten elk één accommodatie uitkiezen om mee te doen wat ze wilden. Kun je je voorstellen dat je tweeëntwintig bent en dat je een pand kríjgt? Ik heb me in het zweet moeten werken om mijn eigen onderneming te kunnen starten en nu komt juffrouw Dinges gewoon binnenwandelen en ze heeft het al voor elkaar.” Ze knipte agressief met haar vingers.
“Dan hebben we nog geluk dat ze heeft besloten om er een B&B van te maken,” zei Gina. “Als ik op haar leeftijd zo’n enorm huis had gekregen, dan zou ik er waarschijnlijk een 24/7 nachtclub van gemaakt hebben.”
Lacey kon het niet helpen en barstte in lachen uit. Maar Carol begon weer te huilen.
Op dat moment besloot Chester om eens te komen kijken wat er allemaal aan de hand was. Hij liet zijn kop in Carols schoot rusten.
Wat een lieverd, dacht Lacey.
Chester wist niet dat Carol dramatisch deed om niets. Hij dacht gewoon dat ze een mens in de stress was die wat troost verdiende. Lacey besloot om een voorbeeld aan hem te nemen.
“Het klinkt alsof je je druk maakt om niets,” zei ze zachtjes tegen Carol. “Jouw B&B is iconisch. De toeristen zijn net zo dol op het Barbie-roze huis op de hoofdstraat als op Toms etalage-sculpturen van macarons. Een luxe B&B kan niet op tegen jouw klassieke pand. Het heeft een eigenzinnige stijl en dat spreekt de mensen aan.”
Lacey moest Gina’s gegrinnik negeren. Eigenzinnig was een zorgvuldig geformuleerd woord voor het beschrijven van alle flamingo’s en palmbladeren. Ze kon zich wel voorstellen hoe Gina het beschreven zou hebben: ordinair, kitsch, opzichtig…
Carol keek met betraande ogen naar Lacey op. “Denk je dat echt?”
“Ik weet het zeker! En bovendien heb jij iets dat juffrouw Dinges niet heeft. Lef. Vastberadenheid. Passie. Jij hebt de B&B niet op een presenteerblaadje aangeboden gekregen, of wel? En welke tweeëntwintigjarige Londense wil er nu echt settelen in Wilfordshire? Ik durf te wedden dat juffrouw Dinges snel verveeld raakt en de wijde wereld weer intrekt.”
“Of terug gaat naar Londen,” grapte Gina. “Dat ze teruggaat naar… oh, laat maar.”
Carol kwam weer een beetje tot zichzelf. “Dank je, Lacey. Ik voel me al een stuk beter.” Ze stond op en aaide Chester over zijn kop. “Jij ook bedankt, lieve hond.” Ze veegde de laatste tranen met een tissue van haar wangen. “Goed, ik kan maar beter weer aan het werk gaan.”
Ze stak haar kin in de lucht en vertrok zonder nog een woord te zeggen.
Zodra de deur achter haar dicht viel, begon Gina te lachen.
“Serieus,” riep ze uit. “Die vrouw moet leren de realiteit onder ogen te zien. Als ze denkt dat een tweeëntwintigjarige nieuweling een bedreiging is, dan zit ze echt in het verkeerde vak. Jij en ik weten allebei dat die Londense meid pleite is zodra ze genoeg geld bij elkaar heeft om een loft in Chelsea te kopen.” Ze schudde haar hoofd. “Vind je het goed als ik nu pauze neem? Ik heb mijn portie opwinding wel weer gehad.”
“Ga je gang,” zei Lacey terwijl de bel boven de deur rinkelde. “Ik handel dit wel af.”
Gina klopte op haar knieën om Chesters aandacht te trekken. “Kom op, jochie, even wandelen.”
Hij sprong op en de twee liepen naar de deur. De kleine, slanke jonge vrouw die zojuist was binnengekomen deed een grote stap naar links, op een manier die zei dat ze bang was voor honden.
Gina knikte beleefd naar haar. Ze had geen aandacht voor mensen die niet van huisdieren hielden.
Zodra de deur achter Gina en Chester was dichtvallen, leek het meisje zich te ontspannen. Ze liep op Lacey af. Ze droeg een patchwork rok en een oversized gebreid vest, een outfit die net zo goed uit Gina’s kast had kunnen kopen.
“Kan ik je helpen?” vroeg Lacey aan haar.
“Ja,” zei de jonge vrouw. Ze had een kalme energie om zich heen. Haar muisbruine haar dat losjes over haar schouders hing droeg bij aan haar jonge uitstraling, en haar grote ogen deden Lacey denken aan een konijn dat in je koplampen keek. “Jij bent Lacey, toch?”
“Dat klopt.”
Lacey voelde zich altijd wat ontdaan als mensen haar naam bleken te kennen. Zeker sinds het voorval met Brooke…
“Ik ben Suzy,” zei het meisje, die haar hand naar Lacey uitstak. “Ik open een B&B aan de kust. Iemand gaf me jouw naam en zei dat jij de beste was voor meubels.”
Lacey wenste dat Gina er nog was zodat ze een verbaasde blik met haar kon uitwisselen, maar helaas, ze was alleen, dus ze schudde het meisje de hand. Ze kon niet helemaal bevatten dat dit kleine meisje de rijke Londense afgestudeerde was