Roam patrzył na mnie.
– Sam wiesz, że tak właśnie by zrobił. No pomyśl. Dobrze wiesz – dorzuciłam.
– Tak by było. Zawsze mówił, że Law jest zajebista, nawet jak jeszcze nie była Law – dodał Sniff.
Roam nie odrywał ode mnie wzroku.
– Chłopaki, na litość boską, serio nie jesteście głodni? – zapytałam, wznosząc ręce do góry i udając irytację.
– Ja jestem – zgłosił się Sniff.
– Ty zawsze jesteś – wytknęłam żartobliwie.
Szeroki uśmiech.
– No bo rosnę.
– Mam nadzieję. Musisz nabrać ciała. Gdyby do azylu przyszła inspekcja, pomyśleliby, że cię głodzimy.
– Zwłaszcza, jakby zobaczyli May. Założę się, że podjada desery – dodał Sniff.
– Ej, to nie było miłe.
– Ale prawdziwe – odpalił, uśmiechając się jeszcze szerzej.
– No dobra, może trochę – poddałam się i mrugnęłam do niego.
– Możecie się w końcu zatkać? Ja chcę podwójnego burgera z wołowiną, wielkości słonia – odezwał się w końcu Roam.
Od razu skinęłam głową, usiłując nie pokazać ulgi i radości. Jak dobrze, że mu puściło. Odwróciłam się, żeby pójść z nimi do wyjścia, i stanęłam jak wryta. Wszyscy gapili się na nas. Nawet Vance. Zwłaszcza Vance.
Patrzył, a w jego spojrzeniu było coś, czego nie umiałam odczytać. Coś znajomego, drogiego… Widziałam to tak dawno temu, a potem tak długo nie, że nawet nie pamiętałam, gdzie to widziałam. Nim zdążyłam się zastanowić, „coś” zniknęło.
Skinęłam wszystkim głową.
– Miło było was poznać – powiedziałam i zaczęłam się przeciskać do wyjścia, ale Vance przytrzymał mnie za ramię.
– U ciebie, szósta trzydzieści – przypomniał, patrząc poważnie.
Tylko na niego spojrzałam. Puścił mnie, a ja poszłam z chłopcami do drzwi.
– Co to było? – zapytał Sniff scenicznym szeptem.
– Mają randkę – palnął Roam.
Czy on czasem nie jest za bystry?
– Nie mów! Masz randkę z Crowe’em? O kurwa! – zawołał Sniff.
Przewróciłam oczami. W ciągu godziny dowie się o tym pół miasta.
– Sniff, nie krzycz i nie przeklinaj. Czy wy w ogóle słuchacie, co do was mówię?
– Nie – odparł Roam i wyszczerzył zęby w uśmiechu.
A ja dopiero teraz poczułam, jak się odprężam, i też się do niego uśmiechnęłam.
W chwili gdy zamykały się za nami drzwi, usłyszałam:
– Teraz nawet ja myślę, że Law jest zajebista.
Tego głosu nie znałam, więc to musiał być Mace, który do tej pory się nie odzywał.
– Święte słowa, kotek. – To już na pewno Daisy.
W żaden sposób nie reagując, zgarnęłam chłopaków do camaro i pojechaliśmy coś zjeść. Dopiero przy burgerze spróbowałam swojej latte. To była totalnie najbardziej zajebista kawa, jaką zdarzyło mi się pić.
Rozdział piąty
Trzeci stopień Nicka
O wpół do siódmej, czyli wtedy, gdy powinnam nerwowo czekać, aż Vance zjawi się w moim domu, stałam w garażu Ciężkiego. W srebrnoszarych dresach z czarnymi paskami po bokach i białej podkoszulce z obciętymi rękawami i czarnym napisem Gold’s Gym okładałam ciosami worek treningowy i spływałam potem.
– Wal, Jules! Wal, do licha! – wrzeszczał Ciężki, sam siedząc na skrzynkach i pożerając drugą megapakę czekoladowych ciastek. – Walisz jak dziewczyna. Noga z tyłu, celuj w nery! Wal!
– Walę, nie?! – odwrzasnęłam i zaczęłam uderzać sierpowymi. A potem objęłam worek i spojrzałam na Ciężkiego. – Długo jeszcze mam to robić? – zapytałam.
– Dopiero godzina – odparł i wpakował do ust całe ciacho.
Posłałam mu mordercze spojrzenie.
– Może wystarczy? Nie mam zamiaru walczyć z dilerami przez całe piętnaście rund.
– Nie zrobiłaś jeszcze piętnastu, mała, tylko dwanaście – poinformował mnie.
– Dobra, dwunastu też nie mam zamiaru.
– Musisz być w formie. Zwłaszcza teraz, jak zadarłaś z chłopakami Nightingale’a. Kurwa, mała, jesteś stuknięta.
Zębami rozwiązałam sznurki przy rękawicy i zdjęłam jedną.
– Nie zadzierałam z nimi.
Ciężki pokręcił głową.
– Mam kumpla, glinę. Powiedział mi, że Hank Nightingale i Eddie Chavez się za ciebie wzięli. Przekopali bazę i znaleźli kupę informacji w aktach twoich dzieciaków.
To stąd Vance aż tyle wiedział. Jakie to wkurzające. Całe to poranne przesłuchanie w łóżku było bez sensu. Znał wszystkie odpowiedzi na te swoje pytania; zmuszanie mnie do mówienia było tylko wymówką, żeby się ze mną całować. Nie wiedziałam, co myśleć i co z tym zrobić, więc nie zrobiłam nic. Może kiedyś będę miała czas to rozkminić, jakoś tak po osiemdziesiątce.
Ciężki przyglądał mi się uważnie, gdy ściągałam drugą rękawicę.
– Taka sytuacja. Nightingale i Chavez przejrzeli twoje dane, a Lee ma nerda, który mógłby się włamać nawet do kompów Pentagonu. Teraz wiedzą o tobie wszystko, łącznie z rozmiarem majtek.
No to nieźle. Nie podobało mi się, że Vance wie o mnie wszystko. Chociaż akurat to, czy zna mój rozmiar, miałam gdzieś. No, chyba że planował kupić mi prezent na urodziny, które wypadały pojutrze. O czym ja w ogóle myślę?! W moim życiu nie będzie żadnego Vance’a i żaden Crowe nie będzie mi kupował prezentów urodzinowych, a już z całą pewnością nie majtki.
Spojrzałam na Ciężkiego.
– W czwartek mam urodziny – powiedziałam mu.
– No to wszystkiego zajebistego! – Wyszczerzył się, pokazując ubrudzone ciastkami zęby.
Rzuciłam rękawice na podłogę, usiadłam obok niego na pudłach i zebrałam kosmyki, które uwolniły się z kucyka.
– Nie dzisiaj. W czwartek. – Odetchnęłam głęboko i spytałam: – Poszedłbyś ze mną na drinka czy coś?
Zagapił się na mnie.
– Nie masz jakichś psiapsiółek?
Przygryzłam wargę i trąciłam go w ramię.
– Nie było tematu – rzuciłam z uśmiechem. – Dobra, muszę się porozciągać.
Wstałam i podeszłam do maty, którą Ciężki wyciągnął, gdy pokazywał mi, jak się bronić przed potencjalnym atakiem.