Weteran. Andrews William

Ostatni raz był tam pięć lat temu, kiedy w prezencie otrzymał swoją przestarzałą, plastikową protezę. Niedawno czytał o nowych, bionicznych protezach, odczytujących sygnały prosto z mózgu. Ta technologia go fascynowała; przez pięć lat naprawdę dużo się zmieniło.

      Zauważyłam, że w ogóle nie używasz prawej ręki.

      Zacząłby jej używać jeśli byłaby czymś więcej niż tylko silikonową atrapą. Mógłby trzymać jej dłoń swoją zdrową ręką, a protezą otworzyć drzwi.

      Dość! Przestań, Asher!

      Nie był jednak w stanie się powstrzymać: mógłby wziąć ją na ręce i zanieść do łóżka. Zdrową dłonią dotykał by jej ciała, a drugą zdjął z niej ubranie. Zdrową ręką gładził by jej twarz, a drugą przytuliłby ją do siebie. Nareszcie mógłby objąć ją jak prawdziwy mężczyzna…

      Z fantazji wyrwał go głośny dźwięk pieca grzewczego, który właśnie włączył się w piwnicy. Asher aż podskoczył. Muszę przestać tak o niej myśleć, tłumaczył sobie. Nie byli parą; Savannah nie była jego dziewczyną. Była jego przyjaciółką. Tylko przyjaciółką.

      Jednak nie mógł zapomnieć jej ciała przyciśniętego do niego wtedy w bibliotece; serce znów zaczęło bić mu szybciej.

      – Wygrała pani, panno Potts – powiedział głośno – jutro jadę do Maryland.

      Nie minęła nawet sekunda, gdy ponownie pojawiła się w jadalni. Jej pomarszczoną twarz rozświetlał pełen zadowolenia uśmiech.

      – Wspaniale. Wiedziałam, że się zgodzisz!

      Savannah bardzo chciała zobaczyć Ashera w niedzielę po południu, lecz nie potrafiła wymyślić pretekstu dla niezapowiedzianej wizyty: pamiętała, że zgodził się na spotkania tylko w poniedziałki, środy i piątki. Soboty i niedziele były jego czasem wolnym, kiedy mógł czytać książki i ćwiczyć. Był naprawdę wysportowany i umięśniony; na samą myśl zakręciło jej się w głowie.

      Siedziała na huśtawce na werandzie, czubkiem buta dotykając drewnianej podłogi. Patrzyła na dzbanek z lemoniadą i szklanki stojące na stoliku obok niej.

      Przy krawężniku przed domem zatrzymał się elegancki, ciemnozielony jaguar, z którego wysiadł Trent Hamilton. Puścił oczko do Savannah, po czym otworzył i zamknął za sobą bramkę i wesołym krokiem zaczął iść w jej stronę. Savannah patrzyła na jego elegancko uczesane blond włosy; dbał o nie tak samo, jak o swój samochód.

      – Poczęstujesz mnie lemoniadą? – spytał, podchodząc do niej i opierając się o poręcz werandy.

      – Jasne – odpowiedziała nalewając napój do jednej ze szklanek, którą następnie podała swojemu szwagrowi.

      – Jak ci idzie pisanie artykułu? Dalej piszesz o Asherze Lee, naszym lokalnym bohaterze wojennym i miejskim dziwaku?

      – On jest weteranem po przejściach – Savannah przewróciła oczami – mógłbyś okazać mu trochę szacunku.