Dis al ’n geruime tyd klaar, hy was nog net so besig en het nie tyd gehad om dit vroeër af te lewer nie. Maar hy weet die volgende suster kom môre en hy wil dit vroeg môreoggend gaan aflaai. Leen het vir hom ’n sleutel gelos en hy wil seker maak hy is weg voordat Suster Twee opdaag.
Dokter Olivia Mulder, Livie, soos haar susters haar noem, het hom al heelwat slapelose nagte besorg, ’n baie goeie rede om uit haar pad te bly. Sy’s vrek mooi, en oukei, ja, daar was die onverwagse vuishou van begeerte toe sy haar groot blou oë die eerste keer na hom oplig, maar ’n mens kan sommer op ’n afstand al sien sy is vol draadwerk en van draadwerk bly hy sover moontlik weg.
Hy het Greyton toe gekom om stil te lewe, om van die gejaag, die frenetiese tempo van die lewe in Johannesburg, weg te kom.
En om te probeer ontsnap van die een gebeurtenis wat hom byna vernietig het.
Daarin het hy nog nie geslaag nie en daarom vermy hy enige verdere komplikasies in sy lewe. En vroumense, het hy lankal agtergekom, het nou maar eenmaal die manier om alles te kompliseer.
Vier jaar gelede het hy die handyman op Greyton geword. Hy is die man wat rekenaars regmaak, internetprobleme uitstryk, meubels maak, meubels oortrek, na tuine omsien wanneer eienaars nie hier is nie. Dis die soort probleme waarmee hy gemaklik voel om mense te help. Om met rekenaars te werk, met masjiene, met materiaal – dis maklik. Dit raak nie jou hart nie.
Hoe langer hy egter hier bly, hoe meer word hy bewus van mense se probleme en hulle seer. Maar weer ’n praktyk oopmaak? Weer waag om mense te sien, te probeer help? Sien hy kans daarvoor?
Die enigste mense op Greyton wat weet hy is eintlik doktor Bart Coetzee, ’n kliniese sielkundige, is Wian, die apteker wat die afgelope paar jaar ’n goeie vriend geword het. Was dit ook nie vir twee glase rooiwyn te veel nie, het Bart dalk nooit vir hom vertel nie. Maar hy vertrou Wian om nie stories rond te vertel nie.
Hy moet mos darem iewers die punt bereik waar die gebeure uit sy verlede hom nie meer lamlê nie. Hy bly op die hoogte van nuwe bevindinge in sy veld, is ingeteken op al die belangrike tydskrifte, woon gereeld konferensies by en betaal jaarliks sy registrasiefooi. Maar hy tree nie meer as spreker op nie, al word hy nog dikwels uit Johannesburg gevra. Hoe kan hy hom as sogenaamde “ekspert” voordoen as hy nie soos een opgetree het nie?
Sy foon lui en hy haal dit uit sy sak om te kyk wie bel. ’n Oomblik maak hy sy oë moedeloos toe. Wanneer gaan dit ophou? Magtig, dis al vier jaar, maar klokslag, een keer per jaar op hierdie spesifieke datum, bel Petronel du Plessis.
Dis tyd dat hy aanbeweeg, die hartseer van vier jaar gelede begrawe. Aanvanklik was sy skuif na hierdie pragtige dorpie wat hy tydens ’n Wines to Whales-fietsresies ontdek het, tydelik. Hy wou sy wonde kom lek en besluit wat hy vir die res van sy lewe wil doen.
Nou weet hy: Hy wil hier nesskop, en wat hy nóú doen, is wel nie waarvoor hy jare lank geswot het nie, maar dis ’n manier om mense te help sonder dat hy by hulle lewens betrokke hoef te raak.
En wie weet, dalk kom hy op ’n plek waar hy weer ’n spreekkamer kan oopmaak.
Wat hy wel besluit het, is om sy eie huis te koop. Die plek wat hy huur vandat hy hier is, is klein en het aandag nodig. Wanneer hy ’n groter plek het, sal dit ook makliker wees om sy ouers en sus te nooi vir ’n kuier.
Vandat hy hier is, het hy min kontak met hulle – iets wat deur en deur sy skuld is. Sy ma bel hom gereeld; sy pa stuur boodskappe; Yvette, sy suster, bel gewoonlik diep in die nag. Sy is ’n onderwyseres en dis dikwels die enigste tyd wat sy het om met hom te gesels. Hy weet hulle wag vir hom om die seer op sy eie manier te verwerk. Hulle wag dat hy hulle nooi om te kom kuier.
Hy druk sy foon dood en help Jakob om die twee ander stoele ook in te laai. Hy gebruik sy spiere en hoef nie vreeslik te dink nie. Wat hy weet van houtwerk, het hy by sy pa geleer. Sy pa is ’n ginekoloog, maar om met hout te werk was nog altyd sy stokperdjie. Die lang dae oor vakansies en naweke in sy pa se werkswinkel terwyl hy vir Bart die fynere kunsies van houtwerk leer, is tye wat Bart steeds koester.
Tog vreemd hoe die lewe jou paadjie bepaal. Vyf jaar gelede het hy as baie suksesvolle kliniese sielkundige in Johannesburg gepraktiseer. Toe was alles nog moontlik, het hy nog in sy opleiding geglo en gereken hy kan mense help om die lewe beter te hanteer.
Maar toe word Kyle du Plessis sy pasiënt. Bart vryf oor sy bors waar die seer steeds talm.
Ten minste kan hy niemand leed aandoen wanneer hy hulle rekenaars of meubels regmaak nie.
Hy druk sy hande in sy broeksakke en sy vingers raak weer aan sy foon. Hoekom probeer Kyle se ma hom nog bel? Hy het nog nooit haar oproepe beantwoord óf haar boodskappe of e-posse gelees nie, hy weet presies wat sy wil sê. Hy verwyt homself nog elke dag, vir ander mense se beskuldigings en verwyte het hy nie ook nog krag nie.
Hy kan die vrou seker blok, maar hy kon dit nog nie regkry nie. Net soos hy dit ook nie kan regkry om haar naam van sy foon te verwyder nie.
Maar hy kán aangaan met sy lewe. Hy gaan sommer nou oorstap na Koos Terblanche. Afgesien daarvan dat Koos ’n prokureur is, is hulle ook groot vriende en Koos is boonop ’n kliënt van hom. Koos ken die dorp en sal moontlik raad hê oor watter eiendom die beste kopie sal wees.
Livie tik geïrriteerd met haar vingers op die toonbank voor die ontvangsdame. Hoe lank kan ’n afspraak met ’n prokureur op dié klein plekkie nou neem? Ja, oukei, sy moes vooraf gebel en gereël het vir die huis se sleutel, maar sy het aanvaar die ontvangsdame kan haar help. Maar meneer Terblanche wil self die sleutel oorhandig en meneer Terblanche het ’n kliënt by hom, het die ontvangsdame beduie. ’n Kliënt wat skynbaar ’n baie lang asem het. Sy wag al ’n halfuur.
“Meneer Terblanche is nou-nou by u,” koer die ontvangsdame vir die soveelste keer. “Sit gerus.”
“Dankie, ek staan.” Livie weet sy is kortaf, maar sy gee nie om nie. G’n wonder tyd staan stil op dié plek nie.
Agter haar gaan die kantoordeur uiteindelik oop.
“Meneer Terblanche,” roep die ontvangsdame verlig. “Olivia Mulder is hier vir die huis se sleutel.”
Livie draai vinnig om, haar enigste doelwit om die sleutel so vinnig moontlik te gryp sodat sy kan ry. Sy moet nog die nodige gaan koop en Leen het haar gewaarsku die winkels maak vyfuur toe. Maar haar woorde steek in haar keel vas. Die prokureur se kliënt is niemand anders nie as Bart Coetzee, die allerlaaste mens wat sy wou sien.
“Olivia!” groet die prokureur gul en steek sy hand uit. “Ek het jou eers môre verwag.”
“Ek ook,” sê Bart stug en steek sy hand ook uit om haar te groet.
Sy huiwer voor sy haar hand uitsteek. ’n Groot, warm hand vou hare vir ’n oomblik toe voor Bart terugtree en sy arm laat sak. Heerlike tintelings dans teen haar arms op. Sy gryp haar handsak wat oor haar skouer hang met al twee hande styf vas.
“Ek is haastig, meneer Terblanche, kan ek asseblief die sleutel kry?”
“Natuurlik,” glimlag hy en verdwyn in sy kantoor.
“Ek het gedink om môreoggend die meubels te kom aflaai, ek het aanvaar jy kom eers later in die dag,” sê Bart.
“Vroeër is beter as later,” sê sy kortaf.
“Hierso,” sê die prokureur en stap nader met die sleutel. “Ek hoop jy is so gelukkig soos wat jou suster was en ek hoop êrens in haar huis is daar vir jou ook ’n brief van Peet. En wie weet, dalk ontmoet jy ook jou trouman op Greyton soos jou suster.”
“Dankie,” sê Livie en probeer nie eens die irritasie uit haar stem hou nie. “Ek stel egter nie belang in ’n man nie – nie om mee te trou of om enige ander rede nie. Tot siens.”
So vinnig soos wat sy kan, stap sy by die kantoor uit na haar motor, oorbewus van die twee paar oë wat haar heeltyd dophou.
Haar irritasie met die prokureur en sy kliënt verdwyn toe