Heuning runnik sag, haar sintuie skerper as dié van haar ruiter. Sy het op die wind berig gekry van ’n hings se teenwoordigheid ’n kort entjie hoër op. Haar gerunnik word beantwoord deur die ander perd, wat die merrie teruggroet.
Deborah se hart mis ’n slag toe sy dit hoor. Toe sy uit die ruigte beweeg op pad na die murasie, sien sy hom waar hy haar op Caesar sit en inwag.
Kit gee Caesar teuels, en hulle loop Deborah tegemoet. Hulle kom reg voor haar tot stilstand, en sekondes word minute terwyl die twee mekaar indrink asof hulle mekaar vir die heel eerste keer sien.
Dit is Kit wat eerste tot verhaal kom. “Gaan ons hier gestewel en gespoor op die perde praat? Of vertrou jy my genoeg om saam met my hoër op te loop?” vra hy spottend en sy bekende glimlag pluk aan haar hart.
Sy knik stil. “Ek vertrou jou, anders sou ek nie gekom het nie.”
Kit spring van sy perd af en lei Caesar en Heuning na die naaste bosse, waar hy die perde se teuels vashaak. Dan kyk hy op na haar.
“Laat my toe …” sê hy bruusk en hou sy arms na haar op om haar af te help. Deborah lig haar regterbeen uit die ongemaklike damesaal, leun oor na hom toe en plaas haar hande op sy skouers.
Kit lig haar uit die saal en hou haar in die kring van sy arms. ’n Asemlose oomblik volg waarin al twee intens bewus is van die brandende begeerte in hul liggame.
Die fyn tekstuur van haar vel val Kit weereens op en vul hom met deernis. Dis steeds vlekkeloos soos dié van ’n kind.
Daar is reeds ’n skadu op sy wange, sien Deborah, al is dit nog skaars voormiddag. Hy het eenmaal gespot en gesê dat hy ’n skeermes in sy sak behoort te dra. Sy het selfs die donker skadu om sy ken lief! Hoe donker is sy hare. Dit herinner haar aan die blouswart vlerke van ’n raaf.
Hy merk opnuut die opwaartse kurwe van haar mondhoeke wat hom die heel eerste maal toe hy haar gesien het so onweerstaanbaar aangetrek het. Net soos destyds ondervind hy nou weer ’n dwingende behoefte om haar lippe aan te raak met sy mond, en met die punt van sy tong te liefkoos.
Sy lees sy emosie in die klein spiertjie wat in sy kakebeen spring, aan sy adamsappel wat vinnig beweeg, en die bewustheid van sy begeerte laat haar warm en gelief voel. Deborah glimlag, en haar glimlag vind weerklank in sy oë, dan om sy mond.
Kit lag saggies en trek haar teen sy hart vas. “My meisie, my liefste, ek was so bang jy sou nie kom nie.”
“Niemand sou my kon weghou nie.”
Hy laat sy kop sak, sy mond vind hare. ’n Kort rukkie hou die wêreld vir hierdie twee mense op om om die son te wentel.
Toe Kit uiteindelik sy kop lig, is sy stem skor van ingehoue emosies. “Ek het dit nie bedoel nie … nie bedoel om jou so storm te loop nie. Daar is baie wat ek moet verduidelik, waaroor ons moet praat.”
“Jy hoef nie, ek weet reeds wat gebeur het. Mac het my alles vertel. Hy was Saterdagoggend by my.”
“Mac?” roep Kit verbaas uit.
Deborah knik. Dit was net eergister, tog laat die gebeure rondom Karl se tuiskoms dit voel asof dit lank terug was.
Die treurigheid om haar mond val hom op, en hy lê sy hand teen haar wang. Deborah vang sy hand vas en liefkoos dit met haar lippe.
“Sal ons boontoe stap?” vra hy saggies.
Sy knik. Hand aan hand stap hulle op in die smal voetpaadjie tussen die verdorde gras. Op pad praat hulle min, elkeen te intens bewus van die ander se fisieke teenwoordigheid. Toe hulle die fontein bereik, neem nie een van hulle die troosteloosheid van die vergange somer waar nie. Merk hulle nie die slyk in die fontein op nie, of die blare en rommel wat die uitvloei van die fontein verstop nie. Hulle gaan sit teenoor mekaar op die warmgebakte rotsplaat en verval weer in stilte terwyl hulle mekaar met oë en hande en reuksintuie verken.
Met ’n kreun trek Kit vir Deborah teen hom aan. “Deborah, my liefste Deborah! Ek kan jou nie weer laat gaan nie!”
Sy mond soek hare, brandend met baie maande se opgehoopte passie. Hy drink die lieflike geur van haar nek se kuiltjie in. Deborah snak na haar asem.
Dit vul hom met vreugde, want hy sien dat hierdie vrou wat hy liefhet, wat hy so gemis het, ook aangevuur word deur dieselfde verterende begeerte. Dit dwing hom tegelykertyd tot sy sinne. Hy móét hierdie slag kophou. Haar bereidheid om hom te vergewe – waarskynlik te danke aan Mac – het Kit onkant gevang. Hy het homself voorberei om al sy oorredingsvermoëns in te span om haar vertroue weer te wen. Nou is dit asof die weke en maande wat tussen hulle gestapel was, skielik weggeval het.
Nou sien hy wel die groen slyk in die poel raak, die barheid van die doodgerypte Hoëveld om hulle. Dis nie soos hy haar hierdie keer wil besit nie! Hy wil haar liefhê waar sy hoort, in sy nuwe blyplek. Dis nog half ongemeubileer en sielloos, maar dis syne en dit sal hare word, tot hulle hul huis hier gebou het.
Deborah voel die skielike verandering by hom aan en sit orent. Sy kyk hom vraend aan.
Kit se glimlag versag sy hoekige gesig. Hy neem haar hande en soen hulle. Toe hy opkyk, is sy blik ernstig.
“Daar is geen struikelblokke wat ons uitmekaar mag hou nie, my lief. Ek wil nie meer tyd verspeel nie. Hoe vinnig kan ek jou uit die Mannheims se kasarm wegruk? Ons sal die huwelik tussen jou en Mannheim laat ontbind.”
Onrus roer in hom toe sy wegkyk en hy skielik bewus word van ’n somberheid wat haar gesig vertroebel.
“Deborah?” vra hy stil. “Dis tog wat jy ook wil hê? Of is ek verkeerd? Jy het geen verpligting teenoor die Mannheims nie. Veral nie nou nie. Karl het geloop … of so verstaan ek. Is dit waar?”
“Ja …” antwoord sy skor met haar gesig weggedraai. Toe sy uiteindelik na hom kyk, is haar donker kykers onverklaarbaar blink. “Maar hy is nou terug … Vader John het hom gevind en teruggebring. Was dit nie vir hom nie, sou Karl dood gewees het …” Sy kyk weer weg. Met ’n toonlose stem lig sy Kit kortliks in oor die situasie en wat met Karl gebeur het.
“Voor Karl nie op die been is nie, sal ek nie vry wees nie. Kit, ek is dit aan die Mannheims verskuldig. Hy is swak en so afhanklik soos ’n kind.” Sy swyg. Dis beter dat hy nie weet wat die vorige dag gebeur het nie.
Kit verwens vir Karl in sy gedagtes. Ellendeling! Hoe goed ken hy nie sy soort nie! Parasiete wat op die meegevoel en deernis van ander teer. Maar hy spreek nie sy gedagtes hardop uit nie.
Hy plaas sy hande om haar gesig en kyk fronsend na haar. “Wanneer dan? Hoe lank kan ’n man in sy toestand ons uitmekaar hou?”
Die bitterheid in sy stem ontgaan Deborah nie. Sy kyk hom ’n wyle in stilte aan, dan neem sy haar besluit.
“Ek sal vanaand met vader John praat, hom vra hoe lank …” Sy kyk weg na waar die blou rooknewels swaar hang oor die stad ver onder hulle. “Ek twyfel of vader John sy toestemming sal gee om die huwelik ongedaan te maak. Tensy Karl bereid sou wees …” Sy kom nie verder nie. Ter wille van hom en haar eie selfrespek kan sy Kit nie vertel waarop haar enigste hoop berus nie. Niemand behalwe vader John, vir wie sy noodgedwonge sal moet sê, sal weet wat daardie nag gebeur het toe Karl haar liggaam onteer het nie. In stede daarvan vertel sy hom van haar besoek aan die priester dieselfde dag toe Mac die tyding gebring het dat Kit leef en teruggekom het.
“In my paniek het ek gehoop dat hy die huwelik onwettig sou verklaar. Ek het hom gesmeek en verduidelik dat die huwelik net op skrif was, wat nie werklik deur man en vrou voltrek is nie en …”
“Sê dit weer!” roep Kit saggies uit. Hy trek haar orent en dwing haar om na hom te kyk. “Is dit wat jy gesê het? ’n Huwelik op skrif? Karl … julle het nie …”
Waarom is daar soveel leed in haar oë toe sy na hom kyk, wonder hy, ’n pyn so diep dat dit haar van haar jeug beroof?
“Dit