“Sherry?” roep hy toe hy die deur toetrek. “Waar’s jy, babe?”
Stilte. Die onderste verdieping is verlate, sy pak seker nuwe klere bo in die slaapkamer uit. Ys na Antarktika, maar hy sê niks. Soos sy hom graag herinner, is dit háár geld wat sy blaas soos sy lekkerkry. Tjaart Myburgh se dogter hoef nie haar sente om te draai nie.
Hy klim die trappies twee-twee uit. Wat jaag sy asem so? Golwe suur spoel oor die maagseer wat hom die laaste tyd hel gee.
Chill, Greeff. Sy’s hier, sy’s oukei. De duiwel in, sure, maar jy kan dit handle.
Weer roep hy haar naam. Doodse stilte. Die slaapkamerdeur staan oop. Is sy in die badkamer? In die inloopkas?
Die gordyne voor die balkonskuifdeur fladder. Waddehel? Sherry maak nooit daar oop nie, sy skakel die lugversorging aan wanneer sy warm kry.
Bliksem, sê nou … Die dubbelbed is netjies opgemaak, hy het darem nie in sy ergste nagmerrie in geloop nie.
Of so dink hy tot hy uitstap op die balkon. En sy vrou roerloos onder op die plaveisel sien lê.
Mienke moes ná die sepie weer ingedut het, want sy ruk wakker van ’n gil.
“Magtag, Talitha, jy sal my ’n hartaanval gee.”
Verkeerde woordkeuse. Talitha los ’n knoop, val op haar knieë langs die bank neer, en gryp Mienke se voorarm. “Dêm, ek kry nie ’n pols nie.”
“Jy sal ook nie, jou mamparra, jy moet aan die duim se kant voel.” Sy trek haar arm weg. “Ontspan, ek makeer niks. Wat gil jy so?”
“’n Vreeslike ding het gebeur.” Talitha prop haar iPhone in Mienke se hand. “Lees. Ek het rumours op my newsfeed gesien, toe gaan kyk ek op Stadsgeheime se Facebook page.”
Mienke vryf die vaak uit haar oë. Dis met swaar harte dat ons u inlig dat Sheralize Myburgh (Chloe) vanmiddag in CitiMed opgeneem is nadat sy van hul balkon geval het. Haar man, Franco Greeff (Bruno), het op haar afgekom. Volgens ’n familievriend is sy steeds in ’n koma. Onthou haar en haar geliefdes asseblief in u gebede.
Bo die inskrywing is ’n foto van die aktrise. Sy hou ’n trofee vas en haar oë glinster helderder as haar liggeel aandrok se blinkers.
“Lees die kommentaar, almal dink haar man het …” Talitha trek haar asem skerp in toe musiek iewers opklink. “Mienke, jou foon! Dis jou spesiale ringtone!”
Haar mond word kurkdroog. Dit kan nie wees nie. Kan nie. Sy het al begin vrede maak dat …
Maar dit ís. Dis Roxette se “Listen to your heart”, haar luitoon vir die oorplantingspan se koördineerder.
“Sorg dat jy jou foon 24/7 by jou hou,” het Deirdre gesê. “As ons jou van hierdie nommer af bel, het ons goeie nuus.”
Waar ís haar foon? Sy grawe tussen die strooikussings. Vat dit raak, maar dit glip onmiddellik weer uit haar hand uit. Eers met die tweede probeerslag kry sy die groen knoppie gedruk. Sy het skaars asem om “hallo” te fluister.
“Hier’s ’n hart met jou naam op,” val Deirdre met die deur in die huis.
“Rêrig?”
“Sal ek ’n grap oor so iets maak?”
Die chirurg sal nie ’n grap herken as dit haar aan die dinges byt nie. Ernstig soos ’n hartaanval, spot Tallie altyd.
“Dit lyk goed, Mienke. Niks is perfek nie, maar dis so naby aan nommerpas as wat kan kom.”
Die gesuis in haar ore smoor die eerste helfte van Deirdre se volgende sin. “ … dertigjarige vrou, fiks en gesond. Is jy daar?”
“W-wow.”
“Haar man het nog nie die vorms geteken nie, maar hy sal. Sy’t ’n lewende testament.” Papiere ritsel in die agtergrond. “Ry versigtig, ons het genoeg tyd. Onthou om niks verder te eet of drink nie.”
“Dan sit ek maar eers die sjampanje op ys.”
“Geen sjampanje nou óf na die chirurgie nie, ek hét mos verduidelik.”
Sy weet, sy weet. Alkohol affekteer die immuunonderdrukkers wat moet verhoed dat haar liggaam die vreemde orgaan verwerp. Sy gaan die medisyne die res van haar lewe drink en sal dus op die waterkar wees. Hoekom raak almal vandag so vies oor haar flou grappies? Humor is haar oorlewingsmeganisme, daarsonder het sy lankal haar varkies verloor.
Talitha baklei al die pad hospitaal toe, soos sy maar maak wanneer sy stres: “Hoekom is jy nie opgewonde nie? Het jy ordentlike pajamas? Gaan jy jou ma-hulle bel, of moet ek?”
“Ek sal bel sodra ek doodseker is,” belowe Mienke toe hulle in die parkeerterrein stilhou. “Ek wil hulle nie onnodig op hol jaag nie.”
“Moet jy so negatief wees?”
“Ek’s realisties.”
“Strooi, man, wat kan in hierdie stadium verkeerd gaan?”
“Jy sal verbaas wees. Soms is daar skade aan die hart, of die ontvanger is nie sterk genoeg vir die operasie nie.” Hoekom het sy Deirdre nie lankal laat weet haar simptome raak erger nie? Sê nou net … Wag, los daai bobbejaan eers agter sy bult. “Soms kom die hart van ver af, dan’s dit nie betyds nie.”
“Jy lees te veel sad stories op die internet.”
“Is so.” Die hartseerste seker dié van ’n Amerikaner wat reeds in teater was toe die helikopter met sy skenkerhart neergestort het. Die loods en chirurg is dood, en teen die tyd dat reddingswerkers die wrak in ’n afgeleë woud opgespoor het, was die hart nutteloos. Sou die pasiënt toe ooit ’n ander een gekry het?
“Het jou dokter dan gesê die donor is nie van Jozi nie?” onderbreek Talitha haar morbiede gedagtegang.
“Nee. Ek weet nie of sy mag nie, die hele proses bly mos anoniem. Sy’t wel genoem dis ’n dertigjarige vrou.” Drie jaar ouer as hulle. Mienke vee haar handpalms aan haar langbroek af.
“Dertig? Wed jou ’n miljoen dis sý.”
“’n Miljoen wat jy waar gaan kry? Soos ek jou ken, het jy nie eens broodgeld tot payday nie. Vat my bankkaart, moet net nie skoene koop met my spaargeld nie.”
Nie eens die woord “skoene” kan Talitha van stryk bring nie. “Dink daaroor. Chloe – of ek moet seker sê Sheralize – is hier, in ’n koma. Donors moet breindood wees, ek het op Grey’s gesien.”
Naarheid stoot in Mienke se slukderm op. “Grey’s Anatomy is nie –”
“En ek het ’n artikel oor haar gelees. Verlede week, toe ek so lank by die tandarts moes gewag het? Orgaanskenking was, soos … haar cause gewees. Haar boetie is dood aan nierversaking en hulle’t dieselfde skaars bloedgroep gehad. B-negatief, soos jy.”
Tipies Talitha. Kan nie ’n polsslag neem nie, maar is ’n goudmyn van inligting wanneer dit by celebs kom.
“Jou bloedgroep kan vir óf teen ons tel,” het Deirdre verduidelik. “Min skenkers is B-negatief, maar aan die ander kant is die aanvraag kleiner. Kom ons hou duim vas jy’s binnekort boaan die lys.”
En sy hét. Duim vasgehou en gebid en pyn-in-die-gat positive affirmations uit Talitha se selfhelpboeke opgesê. Hoe anders? Sy het nog skaars gelewe, magtag, en sedert haar diagnose net oorleef. Tog het dit nooit werklik geregistreer waarvoor sy vra nie: dat iemand anders moes sterf. Tot nou was daardie “iemand” ’n abstrakte moontlikheid …
’n Hart is ’n hart. Maak dit saak of dit van ’n sepiester of ’n straatveër kom?
Natuurlik nie. Wat saak maak, is dat die skenker dan nie meer ’n gesiglose skim is nie, maar ’n persoon van vlees en bloed. Pragtig, jonk, lewenslustig. Dis mos nie regverdig dat …
“Stop