Die ou tante snuif en laat verontwaardig hoor: “Jy sal my niks kom vertel nie, kind. Ek sit hier in my woonstelletjie, maar ek weet wat om my aangaan. Deesdae se modes is g’n om die naaktheid te bedek nie, maar om dit te beklemtoon. Ek het gister byna die aapstuipe gekry van skok toe ek ’n tydskrif oopmaak en hier staan Marista met ’n paar stukkies toiings aan. Kind, dit was sowaar net drie tabaksakkies en ’n stuk tou wat gebruik is om haar naaktheid te bedek! Maar sy sal weer hier kom. Ek sal haar iets te vertelle hê. En daardie danige Wouter Malan. Hy behoort hom te skaam! G’n wonder ek sien haar nooit meer nie. Natuurlik te skaam om haar gesig hier te wys!”
Die ou tante is nou werklik ontstoke en Lettie hou haar gesig op ’n sedige plooi. Sy weet baie goed van watter “toiings” tant Miemie praat. Dit was een van die baaikostuums wat hulle kort gelede vertoon het. Sy wonder watter soort stuipe die ou tante sal kry as sy haar nou moet vertel wat daardie drie tabaksakkies en tou kos!
Sy probeer die gesprek vinnig in ’n ander rigting stuur.
“Tante is verkeerd. Sy het laat weet dat sy tante moontlik vanaand sal kom besoek. Dan kan tante haar maar self onder hande neem, maar …” en haar glimlag verdwyn. “Moenie te kwaai met haar wees nie, tante. Veral nie vanaand nie.”
Die ou oë is skerp, en hoewel die ou liggaam reeds oud en afgetakel is, is haar begrip nog net so vlug soos altyd.
“Hoekom juis nie vanaand nie? Wat het gebeur?” wil sy dadelik weet, en Lettie aarsel. Miskien sal dit beter wees as sy Marista se ouma vertel wat gebeur het.
Toe sy stilbly, lyk die ou tante peinsend.
“Dan het die seepbel eindelik gebars. Arme kind.”
Lettie kyk haar fronsend aan. “Wat bedoel u, tante?”
“Ek het dit lankal verwag, Lettie-kind. Ek het lankal verwag dat Marista se wêreld om haar gaan intuimel. Nou het dit gebeur. Daardie Wouter Malan …”
Lettie keer vinnig.
“Tante, ek weet die stories doen al ’n hele rukkie die rondte, maar ek vind dit swaar om te aanvaar dat dit werklik so is. Dis nie Wouter nie, tant Miemie. Ek werk ook darem nou al ’n jaar lank saam met hom. Wouter is ’n ware heer. Hy en Marista is werklik so eenders, albei so na aan volmaak …”
“Dis juis die moeilikheid, kind! Kan jy dan nie begryp nie? Hulle is nie vir mekaar bedoel nie. Daar moet ’n balans in die lewe wees. Wouter en Marista is die wonderlikste paartjie, so bloedloos en perfek dat hulle my koue rillings gee. Hulle kort lewensmaats wat hulle sal terugbring aarde toe en van hulle mense maak met gevoel en warmte. Wouter Malan, hoe briljant hy ook al is, is nie die man om die vrou in Marista na vore te bring nie, ewemin as wat sý die man in Wouter Malan sal uitbring. Marista kort ’n stewige, sterk boerklong wat nie onsin duld nie, en Wouter kort ’n vrou soos … wel, soos jy.”
“Ek!” Lettie val byna van die voetstoeltjie af. “Tante, nee, nou is u verspot! Aarde nee! Wat sal ’n man soos Wouter Malan nou in my sien? Sy vrou moet ’n advertensie vir hom wees en … ek is plomp en nie eens mooi nie en …”
“Lettie-kind, ek begin ál meer spyt kry dat ek jou in dié mode-affêre gehelp het. Jy is al byna net so erg soos die ander twee. Gebruik tog jou verstand, kind. Waarom moet Wouter se vrou ’n advertensie vir hom wees? Hy het daardie klomp plankdun, half verhongerde modelle wat sy goed kan bemark. Jy is nie plomp nie. Jy is mollig, soos ’n vrou moet wees. Hierdie rietskraal, vermaerde goed wat hom heeldag omring, is seker goed om na te kyk. Maar as ’n man wil vry, wil hy iets hê om aan te vat, nie ’n sak bene nie, en Wouter Malan is ook maar net ’n man …”
“Tante!” Dis vandag die een skok ná die ander. Lettie se doodgewone groenbruin oë lyk openlik geskok, maar tant Miemie laat haar glad nie van stryk bring nie.
“Ja, toe nou maar, kind. Jy hoef jou nie sodanig onskuldig voor my te hou nie. Ek was ook jonk en ek het ’n barshou gevry op my dae.” Sy lag saggies, die ou oë vonkelend, vol herinneringe. “Kind, ek was ’n voorslag! Ai, waar is daardie lekker ou dae tog! Dis dié dat ek bly is dié ding het vandag gebeur. Ek voel almelee Marista het nog nie die helfte van die lekkerte op dié ou aarde van ons ontdek nie. Ek is baie seker sy weet nie eens wat vry is nie. Dit verbaas my glad nie dat Wouter by ander afleiding gaan soek het nie. Marista is omtrent so warm soos ’n vrieskas op sy hoogste gestel in die hartjie van Alaska!”
“Tant Miemie!” Lettie kyk haar fronsend aan. “Dit klink mos sowaar asof tante dit goedkeur dat hy …”
“Natuurlik keur ek dit goed. Gits, ek het nooit juis veel van die mannetjie gehou nie. Hy is te eksie-perfeksie na my sin. Ek hou van ’n mansmens wie se kuif deurmekaar is, se hemp uithang … sy veters moet los wees en sy broek se sitvlak vol stof. Dis nou mý smaak. Die mans wat jy so deur ’n ring kan trek met hul sagte handjies en tierlantyntjies en wat op ’n afstand soos ’n laventelfabriek ruik … O nee, dankie! Maar noudat ek hoor hy loop darem rond, begin ek mos respek vir hom kry. Dalk kom hy nog eendag reg. Ek het nou hoop vir hom.”
“Maar wat van Marista? Wat van die vernedering en skok en …”
“Wat daarvan? Dis medisyne wat sy lankal moes gekry het. Dit sal haar regmaak. Ek kan daardie klomp katte wat Wouter Malan aanhou om sy sondige goed te vertoon, gerus elkeen ’n medalje gee.”
Sy kyk vas in die geskokte oë voor haar en glimlag effens. “Lettie, Marista is my kleinkind, my enigste kleindogter. Ek hoef jou nie te vertel dat ek vir haar baie lief is nie. Maar ek sien haar liewer nóú seerkry, as dat sy met die verkeerde man gaan trou en naderhand met ’n ongelukkige huwelik sit en nooit werklik weet wat dit is om te lewe en lief te hê nie. Daar lê ’n wonderlike, warm, polsende vrou diep agter Marista se koue, volmaakte uiterlike verskuil. En ek bid daar sal eendag ’n man kom wat daardie vrou sal uithaal en na die oppervlak bring. As ek haar net hier kan wegkry …”
Onverwags stuur sy die gesprek in ’n heel ander rigting. “Kom ons los nou vir Marista en vertel my eerder die jongste nuus van die plaas af. Kon Michael darem sy koring red?”
Lettie sug en dwing haar gedagtes om tred te hou met tant Miemie s’n.
“Net dié wat hy kon besproei. Die droë lande is daarmee heen. Die reën het te lank weggebly. Hy het toe maar die skaap daarop gejaag.”
“Foei! En dit ná al die harde werk. Ja, ’n boer leer ook maar harde bene kou.”
Tant Miemie klink regtig spyt, want sy verstaan so goed die probleme van ’n boer. Sy was immers haar lewe lank boervrou, tot haar man se dood toe sy by haar dogter in die stad kom bly het. En vandag is sy nog hier, stokalleen, afgesien van haar kleindogter wat sy maar baie selde sien.
Haar hart is egter nog op die plaas en sy slurp elke stukkie nuus in wat Lettie kom vertel. Die jong meisie se grootouers en sy was groot vriende, en toe Lettie sowat ’n jaar gelede vir haar skryf en vra om vir haar ’n lansie te breek by Wouter Malan se groep omdat sy baie belangstel in daardie rigting, was tant Miemie maar te bly om dit te kon doen.
Deur Marista het sy Wouter oortuig dat Lettie ’n natuurlike aanleg het vir die ontwerp van klere, en hoewel hy aanvanklik net ingestem het omdat dit Marista se ouma was wat die versoek gerig het, het hy die afgelope jaar deeglik besef dat Lettie haar gewig in goud werd is. Sy is eintlik iemand wat maar moeilik vriende maak en deur die maande was dit na tant Miemie se woonstel waarheen sy gevlug het as die eensaamheid te erg geword het. ’n Mooi vriendskap het tussen hulle gegroei en tant Miemie, hoewel sy hulle nog nie persoonlik ontmoet het nie, ken Lettie se mense so goed deur hul gesprekke en die briewe wat Lettie voorlees, dat sy hulle al op hul voorname noem en selfs deel van die familie voel.
“En hoe gaan dit met Johan?” wil sy nou weet.
“Nog op die ou trant, maar hy skryf hy verveel hom dood. Hy het bedags niemand om hom geselskap te hou as Michael veld toe is nie.”
“Nou maar waar is tant Anna dan? Met vakansie?”
“Nee, tante. Ek het so lank laas hier gekuier