Liefde in laslap. Elsa Winckler

glimlag Chris. “Vra hom bietjie wie sy is,” terg hy.

      “Daar is niemand,” sê Neethling vies en sit sy bierblik neer. “Jy het afleidings gemaak wat nie bestaan nie.”

      “Wie?” vra Amelie asof hy glad nie gepraat het nie.

      “Dis nie . . . ek het nie oor ’n spesifieke vroumens gepraat nie. Ek het vir Chris gevra hoe’t hy geweet jy’s die een. Toe besluit hy sommer ek praat van . . . van . . . Natalie.”

      Amelie trek haar asem vinnig in en haar oë rek. “Natalie?” Sy klap haar hande. “Oe, Neethling, dis wonderlik!” roep sy uit. “Ek het al so gehoop, maar toe’s jy oorsee en . . .”

      “Ek het nie gesê daar is iets nie . . . buitendien, sy het ’n ou,” sê Neethling hoogs geïrriteerd. “Jy weet dit seker.”

      Amelie frons. “Natalie? ’n Ou?” Toe glimlag sy. “O, jy praat seker van Francois? Nee, hy is . . .”

      “Ek moet gaan.” Met ’n wuif van sy hand storm Neethling die gang af voordat iemand iets verder kan sê. Mompelend pluk hy die voordeur oop. Dit sal hom leer om iets vir sy broer te vertel. Hy wil niks meer weet van die vent wat hy by Natalie gesien het nie.