Liefde in laslap
Elsa Winckler
Satyn
Vir die Vlytige Vingers van Onrus: Sarina, Linda, Marietjie,
Bettie, Marie, Di, Martie, Petro, Marika en Elmarie
– julle bly ’n inspirasie!
“You have to choose your combinations carefully. The right choices will enhance your quilt. The wrong choices will dull the colors and hide their original beauty. There are no rules you can follow. You have to go by instinct and you have to be brave.”
- Uit How to Make an American Quilt – Whitney Otto
1
“Onthou, dis weer ’n seuntjie,” glimlag Amelie en streel oor haar duidelike boepie. “So ek dink nie Pappa gaan baie van ’n pienk kombersie hou nie, maar andersins maak dit nie saak wat die kleurskema is nie.”
Natalie glimlag en kyk rond in die laslapwinkel. Die plaasopstal vol materiaal net buite die Paarl is een van haar geliefkoosde rondloopplekke. Die voorste twee vertrekke in die huis is in groot, vrolike uitstalruimtes verander. Op rakke wat tot teen die dak strek, lê rolle van die mooiste lap opmekaar gestapel. Elke rak spog met verskillende skakerings en patrone in ’n spesifieke kleur. Haar vingers begin sommer dadelik jeuk.
Sy trek Amelie aan die arm. “Ek het gisteraand so ’n bietjie op Pinterest geloer wat die nuutste gier vir babakamers is en oe, kyk, hier is net mooi die kleure waaraan ek gedink het,” sê sy ademloos en trek ’n paar rolle uit die rakke.
“Omdat ons vir klein Christo se kamer blou en rooi gebruik het, het ek na iets heeltemal anders gesoek. Kyk hoe mooi lyk die kombinasie van grys, turkoois en geel,” sê sy opgewonde. “En jy moet besluit wat jy daarby wil hê. Die tema in Christo se kamer is motortjies. Wat wil jy vir dié babatjie kies? Waarvan hou seuntjies nog? Motorfietse? Bote? Of diere, of voëls? Waarvan hou jy?”
Amelie lag. “Nats, jy kan so opgewonde raak oor lap! Is dit nie tyd dat ons vir jou ’n man kry oor wie jy in ekstase kan raak nie?” terg sy.
Natalie snork onvroulik. “Nee wat, lap is baie minder gekompliseerd.” Sy laat gly die materiaal deur haar vingers.
Amelie glimlag. “Dis net so wonderlik om getroud te wees!” roep sy uit. “En ek wens jy kan ook iemand spesiaals ontmoet.”
Natalie gee Amelie se arm ’n drukkie. “Ek is so bly jy het jou Chris gekry. Daar was darem oomblikke wat julle twee koppe wou stamp. Gelukkig het jy al jou issues laat staan en besef hoe lief die man vir jou is.”
“Is dit nie wonderlik nie?” Amelie druk haar hande teen haar bors vas. “Al my drome is bewaarheid, Nats. Ek is so gelukkig. Dis hoekom ek wens jy kan ook iemand besonders ontmoet.”
“Ek het baie besonderse mense in my lewe, soos jy, byvoorbeeld.” Natalie hou van die lap omhoog. “Wat dink jy van die kleure bymekaar?”
Amelie haal haar skouers op. “Ek is useless met naaldwerk, Nats. Kies jy. Ek het Chris se kredietkaart en sal betaal.” Sy begin in haar handsak soek.
Natalie lag. “Is jy seker jou man weet hiervan? ’n Kredietkaart en ek in ’n lapwinkel? Baie gevaarlike kombinasie.”
“Ek is nie haastig nie. Dis ’n lieflike Saterdag, en Christo is baie gelukkig by Pappa wat vandag in die tuin werk. Ouma Salomien sou ook vanoggend ’n handjie kom bysit. As jy nog wil lap soek, wag ek vir jou. Het jy al begin met die laslapkwilt wat jy vir jouself wil maak?” vra Amelie terwyl sy nog in haar handsak rondvroetel. “Jy weet, ek is baie nuuskierig oor wat dit is wat jy wil doen, veral omdat jy my nie daarvan wil vertel nie.”
“Ek het nog niks om te vertel nie. Ek het ’n paar idees, maar dis al. Intussen hou die illustrasies van die kinderboeke my so besig, daar is maar min tyd vir enigiets anders. En ek gaan nou eers weer ’n kombersie vir jou babatjie maak,” glimlag Natalie. “Julle laat nie op julle wag nie, nè?” terg sy.
“Ag, toe nou, hulle sal darem amper twee jaar verskil.” Amelie lag, sug en gee Natalie ’n drukkie. “Ek het ’n gesin! Ek het nie gedink dit sal ooit gebeur nie. Party oggende word ek nog wakker en dink ek is terug in die weeshuis. En dan onthou ek van my man, my kind, die familie wat ek bygekry het. En ek wil so graag hê jy moet ook—”
“Jy onthou jou ouers, onthou hoe dit was om deel van ’n gesin te wees. Dis waarna jy gesoek het.” Natalie glimlag en skud haar kop.“My ouers is dood toe ek nog ’n baba was. Ek het geen herinneringe aan hulle of aan ’n huis of familie nie. Vandat ek onthou, was ek maar in die weeshuis.”
“Jy sê altyd jy het nie ’n storie nie, want jy was te klein om iets te onthou. Wanneer jy iemand spesiaals ontmoet, kan julle saam ’n nuwe storie begin, dink jy nie so nie?” vra Amelie.
Natalie frons terwyl sy die materiaal uitsoek. “Ek moet eers my eie storie hê voordat ek aan een saam met iemand anders kan werk,” prewel sy ingedagte. Sy glimlag en tel die rolle materiaal op wat sy dink saam kan werk. “Jy het genoeg om jou oor te bekommer, jy kan my naam maar van jou lysie afhaal. Een van my grootste wense was altyd om my eie blyplek te hê en dit het ek nou. Ek sal altyd dankbaar wees dat ek jou skakelhuisie kon koop toe Chris vir julle ’n groter blyplek gekry het.”
“Ek is net so bly daaroor,” sê Amelie. “Ek was baie hartseer om daar uit te trek, maar dis wonderlik om te weet my beste vriendin is gelukkig daar.”
“Nou toe, daar het jy self gesê ek is gelukkig.” Natalie beduie vir die vrou wat agter die toonbank help hoeveel van die materiaal hulle wil hê.
“Daar is so ’n oulike ou aan wie ek jou wil voorstel . . .”
“Vergeet dit, Amie. Jy kraam oor twee, drie maande, jy moet nou daarop fokus. Kom, bring daai kaart van jou man en betaal. Is ek nie ook ’n middagete op Fairview belowe nie? Kom, kom,” vra Natalie en hoop van harte Amelie gaan nou oor iets anders as mans en babatjies praat. Sy is baie lief vir haar vriendin, maar dis asof haar getroude vriendinne nie kan verstaan ’n vrou kan gelukkig so op haar eie wees nie.
Dis nie asof sy nié ’n man wil hê nie. Inteendeel. Drome van iemand spesiaals, ’n sielsgenoot, was van haar eerste jongmeisiedrome. Maar sy het nog nooit een ontmoet wat haar knieë lam maak nie.
Sy frons. Wel, daar is een, maar hy maak haar knieë lam uit pure frustrasie, niks anders nie. Neethling Meyer, Amelie se swaer, ’n baie bekende skrywer van rillers.
Sy het hom die eerste keer gesien toe Chris en sy hele gesin vir Amelie in haar tuin kom help het. Sy was ook dié dag by Amelie om in die tuin te help; nie een van hulle twee het geweet die Meyers gaan op Amelie kom toesak nie.
Die een oomblik was sy en Amelie nog alleen aan die onkruid uittrek en die volgende oomblik was die tuin vol vreemde mense. Sy het opgekyk net toe Neethling buk om ’n plant op die grond neer te sit. ’n Netjiese paar boudjies het haar kortasem gelaat, en toe draai hy om. Sy was maar net nie voorbereid op die reguit kyk in sy bruin oë nie. Dis al rede hoekom sy haar dadelik wou vererg. Ja, oukei, hy is aantreklik en sexy en . . . Verdomp, sal sy nou jare later nog staan en kwyl oor die vent.
Hy lyk baie soos Chris, dalk ’n halwe kop korter. En hy is net so aantreklik. Maar waar sy Chris as net nog ’n nice ou beskou, maak Neethling haar – sy weet nie wat is die regte woord nie – onrustig? Ongedurig? Geïrriteerd? Al drie?
Dis asof sy glad nie aan iets sinvols kan dink om te sê wanneer hy in die rondte is nie. En dis asof hy heeltyd vir haar lag.
Al wat sy weet, is dit is beter vir haar as sy hom nie sien nie. Gelukkig is hy die afgelope jaar iewers in Europa, glo aan die skryf aan sy nuwe boek, en kon sy weer by Amelie en Chris kuier sonder dat haar hartklop verander.
Maar sy dink aan hom. Baie. En dit maak haar vies. Dis tog nie asof sy aangetrokke voel tot die man nie. Asseblief! Hy is in elk geval ’n baie gesogte vrygesel en die kere wat sy hom wel by Chris en Amelie gesien het, was daar altyd ’n ander pop aan sy arm.
Dis net die manier waarop hy na haar kyk wat haar so blootgestel laat voel. Altyd met so ’n ek-sien-wie-jy-werklik-is-glimlag. So asof hy