Reënboog in die sand. Dirna Ackermann

stukkend nie, hy was woedend. Hoe kón sy? Waar was haar beloftes dat sy altyd en altyd vir hom lief sou bly?

      Hy weet steeds nie of hy haar moet soen, of haar nek moet omdraai nie.

      Die wind stoot al sterker vanaf die see se kant en water sproei fyntjies oor hom toe ’n brander met groot lawaai oor die rotse breek. Die gety kom seker in.

      Natuurlik het hy op die webblad gelees waar die naam Waaiwater vandaan kom. Sy vraag was net ’n poging om sy lam brein aan die gang te kry, anders het hy iets doms gesê. Of gedoen.

      Dis ’n ontnugtering om te besef hoeveel mag sy nog oor hom het. Nee, dis ’n skok. Soos toe hy die eerste keer gesien het wie die eienares is van die plek waar Yvette nou ten ene male móés tuisgaan, en hy nie beswaar kon maak nie. Daarvoor is die Kanadees, met haar donker hare, veels te fyn op sy buie ingestel.

      Fourie druk teen die plankpaadjie en kom orent. Hy het ’n duisend vrae. Hy het jare lank al ’n duisend vrae. By tye kon hy hulle bêre. Ander kere het hulle sy binneste hol gery, maar voor hy hierdie plek aan die einde van volgende week verlaat, gaan Sanita Els hulle beantwoord.

      Sy kan dalk nou mevrou Joubert wees, maar dis nie van haar wat hy antwoorde soek nie. Hy soek hulle van die sestienjarige wat sy hart langs ’n atletiekbaan vasgevat en nie weer gelos het nie.