Haar stem daal ’n paar grade. “Gelukkig kwalifiseer ek nie. Ek laat die kos gedurig aanbrand en vergeet gereeld om sout by te gooi.”
“Daar’s soutpotte.”
“Rou sout is ongesond.”
Hy gooi sy hande in die lug. “Is jy altyd so ’n turksvybos, Kylie Wiegers?”
Sy knik. “Altyd, ja, en soms selfs erger.”
“Hoekom?”
“Dis ’n lang storie …” skerm sy.
Hy sit terug in sy stoel. “Ek het baie tyd om te luister.”
“Ek nie,” antwoord sy ferm. “Soos ek gesê het, het ek vragte werk om te doen en nie tyd vir lang stories nie.”
So maklik gee Justin nie moed op nie, nie as ’n vroumens lyk soos dié enetjie nie. Sy is hardekwas en die uitdaging om haar mak te maak is aanloklik. Evatjies wat voorgee om ysprinsesse te wees, is gewoonlik kookwater wanneer jy hulle die dag behoorlik in jou arms vasvat.
Kylie leun vorentoe en voel met haar hand aan sy beker. “Dis koud.”
Justin hou hom slim. “Dis ’n wetenskaplike feit dat ’n leë houer afkoel indien die warm inhoud daaruit verwyder is.”
“En ’n sosiale feit dat ’n koue koffiebeker beteken dis tyd vir die betrokkene om hom te verwyder indien hy nie met ’n besem by die agterdeur uitgevee wil word nie,” troef sy hom, darem met ietwat van ’n glimlag. Alles deel van die stryd wat in haar woel en woed, en die rede waarom sy ter wille van haar gemoedsrus die veilige breedte van ’n straat en twee sypaadjies tussen haar en haar buurman wil handhaaf.
Is dit hensop om te erken sy geniet mansgeselskap as afwisseling? Verraad teenoor haar goeie voornemens om te erken sy vind Justin Marais smeulend sensueel? Daarom dat sy hom letterlik wegjaag: sy vertrou haarself glad nie.
“Oukei, jou rondte. Net dié een keer.” Justin staan traag op en kies koers deur toe. “Sien ek jou Maandag wanneer ek die nuwe ligte begin koppel?”
Kylie skud haar kop. “Maandagmiddae het die graadagts kooroefening en dan kom ek eers laat tuis.” Sy maak die voordeur oop.
Justin loop oor die stukkie stoep. In die tuinpaadjie steek hy vas, kyk om en blaas vir haar ’n soentjie. “Sien jou dan Dinsdag … en dankie vir die koffie.”
Kylie hoor nie. In die straat voor haar huis het ’n plat swart Porsche Cayman stilgehou. Sy ken net een mens met so ’n gevaarte van ’n ryding wat soos ’n vlieënde piering lyk. En sy gesig lyk soos ’n Hoëveldse donderstorm terwyl hy uit die motor klim. Kylie reageer instinktief: maak ’n ommeswaai van honderd-en-tagtig grade, druk die voordeur toe en draai die sleutel in die slot.
2
Dis die tweede keer in een middag dat Kylie wil wegkruip waar niemand haar sal kry nie. Gesprekke tussen haar en haar eks eindig nooit met maanskyn en vioolmusiek nie. Sy wil nie met Rynard praat nie, nie eens oor ’n foon nie. Nie per e-pos of SMS nie, wat nog te sê in lewende lywe in haar sitkamer.
Sy bly gespanne met haar rug teen die deur staan, maar deur ’n syvenster sien sy dat Justin en Rynard mekaar op die sypaadjie ontmoet. Haar buurman lyk heeltemal joviaal, maar Rynard kom omgeploeg voor. Oënskynlik antwoord hy in monolettergrepe en ignoreer hy die hand wat Justin uitsteek om homself voor te stel.
In plaas van groet, draai Rynard om en stryk met lang hale die tuinpaadjie op.
Die harde geklop reg tussen haar skouerblaaie laat Kylie skrik, en sy voel die deurknop ratel. Sy’s dankbaar vir die stewige houtdeur tussen hulle. Rynard sal ’n marmerstandbeeld kan verlei. Al die waardinne was mal oor hom. Jo-Anne inkluis. Hy het magiese aantrekkingskrag wat met jou brein en hormone toor sodat jy dink hy’s die wonderlikste man op aarde. Jy sal enigiets vir hom doen: van die huis se dak af spring of vir Idols inskryf. Maar dis net wanneer hy in ’n goeie bui is. As hy lyk soos hy nóú lyk, wil mens padgee. Hy’s op die oorlogspad en sy visier is op háár ingestel …
Kylie bly soos Lot se vrou teen die voordeur staan, te bang om asem te haal.
“Michaela …? Ek weet jy’s hier. Sluit die deur oop.”
Wanneer hy haar op haar volle doopnaam noem, weet Kylie dis ernstige sake soos toe hy haar leer motor bestuur het en sy oor ’n stopstraat gery het en hulle byna verongeluk het. Toe het hy seker goeie rede gehad. Maar hoekom wil hy vandag kom skoor soek? Sy het niks gedoen nie. Hulle het weke laas kontak gehad.
“Nee.”
“Ek loop nie voor jy die deur oopmaak nie.”
Dis dubbelsinnig. ’n Slap riem waarmee hy haar wil vang. As sy oopsluit, gaan hy mos inkom pleks van loop … “Wat bedoel jy?” vra sy.
Rynard verwerdig hom nie om te antwoord nie.
Miskien is sy onnodig op hol. Dalk het hy die boodskap gekry, ongeduldig geraak en gery. In ’n optimistiese oomblik loer sy deur die syvenster, maar die Porsche staan nog op dieselfde plek in die straat geparkeer. Hy het nie gery nie. Sy wens Justin was nog hier. Hy’s korter as Rynard, nie so lenig en atleties gebou nie, maar frisser met bultende spiere, en hy lyk fiks asof hy in die gim boer. Hy kon haar gehelp het, al was dit net as ’n buffer of weerligafleier. Maar noudat sy hom nodig het, is hy en sy bakkie skoonveld.
Kylie staan en beplan wat om te doen, toe ’n grimmige stem agter haar praat: “Ek het mos geweet jy’s hier …”
Sy ruk verskrik om. Dis Rynard, geraam in die kombuisdeur: hande in sy broeksakke en enkels gekruis, leunend teen die kosyn. Hy is in uniform. Kylie het hom weke laas gesien en hy lyk skielik groter, sy skouers breër as wat sy hom onthou.
“Hoe’t jy ingekom?” wil sy weet.
“Deur ’n venster geklim. Jy het diefwering nodig … veral in ag genome hoe ondoeltreffend jul sekuriteitstelsel hier is. ”
Aanval is beter as verdediging. “Dis inbraak, betreding van privaat eiendom,” beskuldig Kylie hom. “Ek kan polisie toe gaan en ’n klag lê.”
“Hulle sal sê jy moenie hul tyd met sulke bog mors nie.”
“Bog? As daar by jou huis ingebreek is? Dis waarvoor mens belasting betaal – sodat die polisie jou teen misdadigers en aanvalle kan beskerm. Wat help dit –”
“Kyla, hou op om jou soos ’n drama queen te gedra. Jy’s nie sestien jaar oud nie.”
“Dit het niks met ouderdom te maak nie. Ons is nie meer getroud nie, jy kan nie links en regs hier instap en –”
“Ek kan en ek het.”
“Hoe? Het jy die venster gebreek?”
“Nee, dit was oop.”
“En toe klim jy in asof dit jou huis is dié?”
“Ek het geweet jy gaan nie oopmaak nie, en ek wil met jou praat.”
“Ons het niks meer vir mekaar te sê nie.”
“Verkeerd. Ek het nog báie te sê, meer as wat jy dink. Maar ek het nie nou tyd nie. Kom sit.”
Onwillekeurig maak Kylie soos hy sê. Hy hiet en gebied, en sy gehoorsaam … asof sy ’n robot is. Uit moedswilligheid stap sy darem verby twee stoele en gaan sit op die bank in ’n hoekie so ver moontlik van hom af. Sy leun terug, vou haar arms en kruis haar bene. ’n Posisie wat die boodskap oordra dat sy ontoegeeflik en ontoeganklik is.
“Nie tyd nie? Hoekom? Omdat jy haastig op pad terug is na Suzi of Gigi of wie ook al jou huidige bedmaat is?” Kylie pers haar lippe saam en wag, maar hy reageer