Janetta dink hard en begin in die proses liggies frons. “Wel, hy praat van sy honde. Hy’t gesê hulle plaas lê teen die oewer van die Oranje en daar is ’n eiland waar dit spook.”
“Ek praat nou nie van sy grappies nie. Dié vat ek nie kop toe nie.”
Dis die eerste keer wat Corrie iets so skerp aangaande Isidor kwytraak. Normaalweg is hulle optrede teenoor hom hartlik en vriendelik. Tog weet Janetta dat hulle nie mal oor hom is nie en sy vermoed selfs dat hulle hoop op ’n verflouing van die vriendskap.
“Ma,” sê Janetta nou met al die erns van haar jong hart, die hart wat sy hopeloos verloor het op die man wat daar binne by haar pa sit, “julle moet Isidor leer verstaan en van hom hou. Ons is … Ma weet mos, baie ernstig met mekaar.”
“So het ons vermoed, ja,” antwoord Corrie sonder opwinding. Net haar ooglede flikker effens om haar gemoedstemming te verraai. “Miskien is dit omdat ons hom nie in ’n vaste milieu kan plaas nie, dat ons nog nie volkome vattigheid aan hom kon kry nie. As julle dan regtig so ernstig is, sal ek en jou pa met die terugkom maar moet gaan kennis maak. As jy dit so gereël kan kry dat ons ’n uitnodiging kry, bygesê.”
“Ons sal die stomme mense morsdood kuier. Miskien moet julle hulle eerste uitnooi.”
Die gedagte aan iets so doodgewoon soos ’n vriendskaplike besoek van die aanstaande skoonmense, waar almal tot laat saans sit en kuier en bande smee, besweer die onrus in Corrie se hart. “Nou ja, my kind. Ons glo aan die opvoeding wat ons jou gegee het. Maar die dwang van omstandighede kan so sterk word. Jy en Isidor gaan taamlik intiem afgesonder word daar op hulle plaas. Jy moet weet, ek gaan nie sonder kommer weg nie.”
“Ek dink dis heeltemal verniet, Ma. Het Ma en Pa mekaar nie ook liefgehad nie?”
“Daarom,” antwoord Corrie wys. “Omdat ek onthou hoe hard liefde kan klop. Probeer maar my ou moedergesig voor jou oproep as dit baie nodig word, sal jy?”
Janetta probeer ongeërg glimlag, maar haar poging ontaard in ’n vasbyt van die lip. Haar ma is so volgehoue ernstig, so byna driftig in die volharding van haar onrus, ten spyte daarvan dat haar normale kalmte die situasie oorheers.
“Dit sal nie te moeilik wees nie,” beloof Janetta dan. “Die gesig wat ek nog die meeste in my lewe aanskou het, wat soveel keer oor my gebuig het as ek siek of in trane was.”
“Dankie. Dis genoeg,” sê Corrie met verligting en vertedering. “Kom, ons manne wag met die tee.”
“Gepoeier en gepynt,” merk Isidor op toe hulle weer hulle plekke by die tafeltjie inneem en Corrie gereed maak om te skink.
“Dit het my meisies nie eens nodig nie,” weerlê Gert. Dis nie duidelik of sy opmerking bloot uit trots gebore is en of hy die jonger man baie subtiel teregwys nie. “Jy en Carools moes maar saam met ons gegaan het, meisiekind.”
“Nee wat, Pa. Carola raak te maklik verlief en ek koop te graag. Ons sou die toer aansienlik vertraag het. En ek moet werk en voorberei, ek word nou ’n onnie.”
Isidor kreun. “Moenie so lasterlik praat nie, mens.”
Dan is dit tyd dat hulle paaie skei terwyl Gert en Corrie deur sekuriteit moet beweeg. Toe Janetta vir Gert omhels en soen, voel sy hoe hy nog geldnote in haar hand druk. “Ingeval hulle jou nie genoeg kos gee nie,” fluister hy. Sy glimlag deur die weemoed van afskeid. Hy het haar alreeds oorgenoeg sakgeld gegee. Sou hy dan Corrie se kommer deel? Die twee is beslis nie baie optimisties oor hulle dogter se aanstaande vakansieverblyf nie. Hulle neem dit baie ernstiger op as hulle eie reis met die gepaardgaande ontwrigting.
Janetta en Isidor talm totdat hulle seker is dat die Boeing niks meer as ’n stippeltjie in die lug is nie. Dan gaan hulle motor toe. Dié moet eers terug huis toe gevat word, waar Isidor se motor en Janetta se bagasie wag. Die weer is nou beslis dreigend. Sê nou ’n weerligstraal tref die vliegtuig? wonder Janetta bekommerd. Haai, nee, tegnici maak darem sekerlik voorsiening teen so ’n gebeurlikheid. Sy kan vir Isidor vra, maar hy sal ’n week lank die spot met soveel onkunde dryf.
Hy is nie sag en beskermend nie, dink sy met ’n mate van spyt. Hy koester haar nie emosioneel nie. Dis eerder asof hy altyd voel hy moet haar so ’n bietjie teregwys en in toom hou. Tog maak dit hom vir haar op ’n manier net nog aantrekliker … dat hy nie voetval of haar na die mond praat nie. Dis asof hy weier om na iemand anders se pype te dans, of hy sy eie maatstaf is, reg of verkeerd. Op ’n manier kom hy byna dikvellig voor. En beslis maak hy nie sy gemoed maklik oop nie. Maar diep in hom is daar ’n weerloosheid, ’n lewenspyn wat sy nie kan omskryf nie, net kan aanvoel.
Dis een van die redes waarom sy so haastig is om sy mense te ontmoet. Sy wil hom tuis beskou waar hy onbevange in sy natuurlike klimaat beweeg. Dan sal sy hom beter verstaan. Of kan ’n mens liefhê sonder om te verstaan? Dis so verwarrend.
Reeds voel sy spyt omdat sy haar ouers nie deegliker in haar vertroue geneem het toe daar tyd en geleentheid was nie. Hulle voel al klaar so onherroeplik ver van haar verwyder. Ineengedoke sit sy langs Isidor in die motor.
“Dink jy na oor die prekie wat jou ma jou in die kleedkamer gegee het?” skiet hy raak.
Sy kyk na hom met iets tussen skaamte en verwyt. “Ons het op ons eie manier gaan hare kam,” weerlê sy sonder oortuiging. Hy laat geen geleentheid na om op aweregse wyse die draak met sentimente te steek nie. Sy is daarvan oortuig dat hy presies weet watter kwellinge Corrie Pullen in haar hart omdra, en dat dit hom sinies stem.
Hy lag grootmoedig. “Toe maar, dis so maklik om meisies se moeders te ontleed.”
Dis seker ’n verwysing na die baie meisies wat hy al gehad het, dink sy vieserig.
“Elke moeder sien in elke kêrel maar net ’n wolf of ’n soort Dracula. Hierso, kyk of my oogtande al groei.” Hy trek vir haar skewebek. “Ek sê jou, sodra ons by my tuiste aankom, vat ek jou oor na die spookeiland toe. Daar sal jy volkome in my mag wees.”
Sy weier om op sy uittarting te reageer. Sy voel te week en hartseer, skielik ook te onseker oor die vakansie wat wag. Daarby is die atmosfeer in die lug so troebel en weemoedig, met die saampakkende wolke en die rukkende wind.
Die huis van Gert Pullen was oorspronklik heel apart geleë, in ’n feitlik landelike omgewing. Sedertdien, oor ’n tydperk van meer as twee dekades, het ’n nuwe voorstad met gretige vingers vooruitgereik om die woning te omsingel. Dit behou egter ’n soort eie domein met die groot erf, stewig geboude wit hekpilare en aantreklike teëldak. Die woning is beplan vir ’n leeftyd. Selfs in sy ryp en suksesvolle jare as argitek, vind Gert dit nie nodig om enigiets aan die struktuur te verander nie. Daarom het hy en Corrie deur die jare hulle hand aan verfraaiing en huislike inrigting gehou. Die oomblik as jy by die voordeur instap, word jy omvou deur warmte, huislikheid, gerief, kultuur. Antieke en moderne stukke of kunswerke staan of hang net in die regte kombinasie tot mekaar, terwyl Corrie ’n aangebore sin vir kleur en die ritme van rangskikking het.
Dit lyk opeens so vertroud, so veilig, dat Janetta nou self huiwer oor die wegwees wat voorlê. Sy gaan na vreemde mense toe, totaal onbekend. Waar sy enkele laaste goedjies inpak, kom haar hande tot stilstand. Isidor se ma het nooit eens ’n briefie geskryf om haar seun se spesiale vriendin persoonlik uit te nooi nie. Dalk was Corrie, met meer volwasse aanvoeling, reg. Dalk is gaste, en in hierdie geval een spesifieke gas, nie daar welkom nie. Is Isidor se uitnodiging geldig genoeg? Het hy ooit onthou om sy ma daarvan in kennis te stel? Hy is daartoe in staat om ’n grap van die besoek te maak. Dalk het hy gesê hy bring vir Cleopatra of Antjie Somers huis toe, of so iets, sodat sy ouers tot op hierdie oomblik nie weet of hulle hom ernstig moet opneem nie.
Toe sy klaar is en boaan die trap staan, kom Isidor gedienstig boontoe om die grootste tas te dra, en van die losgoed in sy ander hand.
“Het jy vir jou ma gesê dat ek kom?” vra Janetta sommer half kwaad.
“Natuurlik. Ek het vir haar gesê ek bring vir Xantippe.”
“’n