Susanna M Lingua Gunstelinge 3. Susanna M Lingua

daardie dag aanbreek, moet hy weet dat sy ma en pa wettig getroud was. Sy ma moet dan nog steeds mevrou wees, Walter, nie juffrou nie.”

      “Het tannie Tina ’n seuntjie?” vra Ian onverwags, hier waar hy met sy blonde koppie teen haar skouer leun.

      “Maar natuurlik het ek ’n seuntjie!” probeer sy die gesprek van so ewe weglag. “Hier sit hy op my skoot, en sy naam is Ian Froneman.”

      “Ons het sommer van ’n ander seuntjie gepraat, Ian,” red Walter die situasie, “’n ander tannie se seuntjie.”

      Ian dink ’n rukkie na oor Tina se verklaring, en vra met ’n ernstige stemmetjie: “Is ek rêrig jou seuntjie, tannie Tina?”

      Sy druk hom saggies teen haar vas en soen hom op sy voorkop.

      “Jy is ons almal se seuntjie,” troos sy. “Wanneer jy tuis is, is jy Mamma en Pappa se seuntjie, en wanneer jy by my in die woonstel is, is jy mý seuntjie.”

      “Dan is ek nie rêrig jou seuntjie nie, tannie Tina,” sê hy teleurgesteld.

      “Wel, met daardie blonde hare en blou oë, kon jy maklik my seun gewees het . . .” Dit tref haar meteens dat sy te veel gesê het en vervolg haastig: “Ek wil vreeslik graag ’n seuntjie met blonde hare en blou oë hê, ’n seuntjie wat soos jy lyk. Swart hare en bruin oë lyk vir my glad nie interessant nie.”

      Santi bied aan om tee te maak, aangesien die huishulp die middag vry het. Sy nooi Tina om vir aandete te bly, maar Tina skud haar kop.

      “Ek het ’n hele tas vol wasgoed wat vanaand gewas en môre gestryk moet word, want oormôre moet ek weer gaan werk. In elk geval, dankie vir jou uitnodiging, Santi. Op ’n ander dag neem ek dit graag aan.”

      Terwyl Santi die tee maak, gesels Tina en Walter oor die fabriek en hul werk, en dan kom die nuwe eienaar van die fabriek weer ter sprake.

      “Wel, vir ons albei se onthalwe hoop ek dat hy ’n aangename kêrel is om mee saam te werk, Walter. Dit sal vervlaks onplesierig wees om heeldag saam met ’n suurknol en ’n pruttelpot te werk.”

      Walter glimlag geamuseer, maar sê dan gerusstellend: “Die prokureur sê meneer Dreyer is ’n besonder skerpsinnige man, maar ook ’n aangename kêrel. Hy het glo baie kennis van die staalbedryf . . .”

      Tina gesels by haar swaer en suster totdat die wysers van haar polshorlosie wys dat dit halfvyf is. Toe sê sy Ian aan om sy slaapklere te gaan haal, want dit is al ’n instelling dat hy naweke by haar bly.