Sophie knip haar oë. Gelukkig het Derek wegbeweeg. “Ek is fine, net dors. Wat van ’n bier? Ek het spesiaal vir julle gaan koop.”
Sy stap kombuis toe, maak die yskas oop en druk haar gesig vir ’n oomblik in die koelte. Sjoe, die man gee haar glad gloede.
Toe sy die bier uithaal, is Derek reg agter haar. Hy vat die drie bottels by haar. Sy vingers raak vir ’n oomblik aan hare en sy ruk haar hand vinnig weg. Die een bottel kantel en hulle gryp saam daarna.
Dié keer vou sy hele hand om hare.
’n Heerlike tinteling spoel oor haar hele lyf en sy kyk op. Derek het ’n effense smile op sy gesig en sy oë vonkel. Die pes, hy het dit moedswillig gedoen.
Die drie mans sluk die biere vinnig weg. Josh beduie na die klomp bokse wat oral rondstaan. “Moet die bokse almal in die vertrek bly? Is daar nie van hulle wat na jou slaapkamer toe moet gaan nie?” vra hy.
Sophie kners op haar tande. Sy wil eintlik net van hulle drie ontslae raak sodat sy rustig kan uitpak, maar sy ken haar broers goed genoeg om te weet hulle sal haar nooit los om die bokse alleen te dra nie.
“Die groot tas en daardie twee bokse kan kamer toe gaan,” sê sy.
Josh en Chris dra die bokse af in die gang en Derek tel die groot tas op.
“Dié een?” vra hy.
Sy knik, haar oë weer op die beweging van sy spiere terwyl hy die tas optel.
Chris en Josh kom teruggestap en sy loop voor Derek uit met ’n kleiner boksie wat ook in haar kamer moet kom.
Sy sit die boksie op die tafel neer en beduie na haar bed. “Sit die tas sommer daar neer.”
Derek verwissel sy hande en lig die tas op, maar om die een of ander rede glip die knip los en val die deksel oop. Sophie onderdruk ’n kreun. Dis die tas waarin sy haar onderklere gepak het. Dat Derek van alle mense dit nou moet sien!
Derek sit die tas vinnig neer en probeer keer dat nog iets uitval. Sophie kom terselfdertyd nader om ook te keer. Hulle hande gryp saam na ’n bloedrooi kant-en-satynbra. Verbouereerd kyk sy op na hom.
Die spiertjie in sy wang spring en sy oë word donker. Hy trek sy asem vinnig in en laat los. Die volgende oomblik is sy alleen in die vertrek. Sophie sak op die bed neer. Sjoe! Dis asof die lug om haar steeds sis.
Dis Derek. Waaroor gaan haar hart so tekere? Sy wag nog ’n paar oomblikke totdat dit voel asof daar weer krag in haar bene is voordat sy opstaan.
Derek tel bokse op, help skuif die laaste meubels en probeer verstaan wat de hel met hom aangaan. Sophie was nog altyd vir hom soos ’n sussie. Wel, behalwe die aand van die tequila. Toe het hy hom ook vir ’n vlietende oomblik verbeel hy voel iets anders vir haar as broederlike belangstelling.
Maar toe is sy weg Johannesburg toe en het hy feitlik daarvan vergeet …
Totdat hy gekonfronteer word met haar bloedrooi kant-en-satynbra. Helder beelde van haar soepel lyf in kant en satyn, en niks anders nie, het onmiddellik voor hom verbygeflits en hy moes ál sy selfbeheersing gebruik om uit haar kamer te stap. As haar broers nie hier was nie …
“Dankie, julle!” roep Sophie en beduie na haar voordeur. “Maar nou sal ek regkom. Julle was awesome en alles, dankie. Ek weet nie wat ek sonder my boetas sou doen nie.”
Onwillig beweeg Josh en Chris voordeur toe, hy agterna. “Is jy seker?” vra Chris.
“Onthou, Derek is net hier langs jou. As jy bekommerd is of nie veilig voel nie, bel hom, oukei? Het jy sy nommer?” vra Josh.
Sophie sug dramaties. “Ai, julle, regtig?” vra sy, maar haal haar selfoon uit en tik sy nommer in.
“Jy het haar selnommer?” vra Chris vir Derek. Hy knik.
Haar broers buk af om haar te soen en sy gee vir elkeen ’n stywe drukkie. “Baie dankie,” sê sy weer.
Hulle is uit by die deur en dis sy beurt. Soos honderde kere vantevore buk hy ook af vir ’n drukkie. Dié keer huiwer Sophie egter ’n oomblik voordat haar arms vinnig om sy skouers vou.
“Dankie, ander ouboet,” lag sy.
Hy lig sy kop op en laat gly die agterkant van sy hand teen haar wang af. “Ek is nié jou ouboet nie, Sophie,” sê hy voordat hy wegdraai. Hy weet nie regtig hoekom hy dit gesê het nie, maar om die een of ander rede is dit belangrik dat sy weet.
Twee
“Hallo, is jy Sophie?” vra ’n vriendelike stem.
Sophie kyk vinnig op en glimlag. Ná ’n paar dolle dae by die werk het sy uiteindelik gister die vriendin van Belinda se ma, die een wat ’n webwerf wil hê, geskakel. Sy wag al ’n rukkie in die koffiewinkel waar hulle afgespreek het om te ontmoet. Dit moet seker sy wees.
“Ja, ek is. En is ta …”
Die vrou gaan sit regoor haar. “Nee, o aarde, mens, moet asseblief nie vir my tannie sê nie. Ek is Sophia. Toe ek hoor wat jou naam is, het ek sommer geweet ons sal lekker kan saamwerk.”
“Nou goed,” glimlag Sophie en hou dadelik van die ouer vrou. Sophia is seker in haar sestigerjare, maar is vrolik aangetrek in jeans en ’n los wit hemp. Groot, ronde silwer oorbelle hang aan haar ore en haar lippe is ’n helderoranje geverf.
“Hallo, Sophia. Ek het ongelukkig nie baie tyd vandag nie, maar ek het gedink as jy net so min of meer vir my kan sê wat jy in gedagte het vir jou webwerf, kan ek solank begin dink en oor ’n week of so vir jou ’n paar idees wys.”
“Belinda verseker my jy is die beste. My kinders skaam hulle natuurlik gereeld vir hulle ma wat love stories skryf, maar ek is mal daaroor en hoef my gelukkig nie aan hulle te steur nie. In dié stadium is hulle glo net dankbaar my kleinkinders is nog te klein om dit te lees,” lag sy
“Hoeveel kleinkinders het jy?” vra Sophie terwyl sy begin dink aan moontlikhede vir die webwerf.
“Ses. Te pragtig. Maar hulle bly so ver, ek sien hulle te min. Gelukkig hou my skrywery my besig.”
“Skryf jy net liefdesverhale of ander goed ook?”
“Nee, mens, net liefdesverhale. Ons lees genoeg van die nare werklikheid in die pers, ek wil regtig nie ook daaroor skryf nie.”
Sophie knik haar kop. “Watter tipe liefdesverhale?”
Sophia se oë begin vonkel. “Lees jy liefdesverhale?” vra sy vir Sophie.
“Soms. Maar ek hou meer van whodunnits en rillers, veral sielkundige rillers.”
Sophia ril ooglopend. Sy lig ’n sak wat langs haar op die grond was op en sit dit op die tafel. Duisende duiweltjies dans in haar oë.
“My voorstel is dat jy eers van my boeke lees. Sien jy dan nog kans, laat weet jy my en dan praat ons weer.”
“Maar …” begin Sophie, maar die ouer vrou is reeds aan die opstaan.
“Ek skryf nou nie jou gewone tipe liefdesverhale nie. Lees maar eers,” lag sy en met ’n vrolike wuif van haar hand stap sy uit die koffiewinkel.
Sophie trek die sak nader en haal ’n paar boeke uit. Die voorblaaie is heel onskuldig. ’n Vrou wat wegstap. Die geklede bolyf van ’n man, das en al. ’n Handsak op ’n bank.
Ag nee wat, ’n liefdesverhaal is mos maar ’n liefdesverhaal.
Waddehel? Sophie se oë rek. Is dít hoegenaamd moontlik? Sy lees die gedeelte weer deur, maar dit bly ewe koelbloedig. En skynbaar ís dit moontlik! Die pols in haar nek begin klop, haar asemhaling is hortend, hoor sy, en haar gesig sekerlik bloedrooi.
Sy druk die boek toe en skep ’n slag asem.
Nou verstaan sy die duiweltjies