Kobie regeer. Stella Blakemore

sy.

      “Hoe kom ons daar?” vra Breggie. “Ek ken die dorp nie goed nie.”

      “By die kerk verby en dan links. Steyn se winkel is net daar en ek het baie geld.”

      “Waar het jy dit gekry?” vra Breggie, wat nou in haar nagklere plat op haar rug lê en beenoefeninge doen.

      “Ek het dit verdien,” sê Heloise effens kortaf.

      “Julle moet oppas,” vermaan Lina Weber. “Die vorige keer toe julle lekkers gekoop het, het julle siek geword.”

      Ruth kom in. Sy is die kleintjies se slaapkamerprefek. “Kom,” sê sy, “almal in die bed! Ek skakel nou die lig af. En onthou: as dit donker is, moet niemand praat nie. Anders verloor julle punte.”

      Daar is dadelik ’n gebabbel.

      “Ag, net ’n oomblik, Ruth!”

      “Ek het nog nie my tande geborsel nie.”

      “Ruth, mag ek gou eers vir Dollie iets sê?”

      “Ruth, mag ek –”

      “Nee, julle mag niks doen nie. Dadelik in die bed! En ek wil stilte hê. Toe, Breggie, het jy gehoor?”

      Breggie laat die been wat sy opgehou het, val en kyk Ruth verwytend aan deur haar bos swart krulle.

      “Ek is in die bed en ek praat nie. Ek weet nie hoekom die mense altyd met my wil lol nie. Ek oefen om my bene los te maak vir die dansles. Mens moet tog oefen, anders kan jy nie verwag –”

      “Stil jy, dadelik!” lag Ruth. “Soos jy nou praat, sou mens dink jy is die prefek. Na halfnege oefen ons nie meer nie. Dis nou tyd om te rus, sodat jy môre sterk en fris kan wees.”

      Sy trek die komberse oor Breggie en streel haar donker hare.

      “Nag, Ruth,” sê Breggie, meteens baie klein en slaperig. ’n Rukkie lank is die kamer stil. Toe praat Naatjie Nel. “Ek is nog nie vaak nie.”

      “Ek ook nie,” sê Miemie Skinner. “Dis so vroeg om bed toe te gaan!”

      “Ons gaan nog tot in graad sewe so vroeg slaap,” sê Heloise. “En dis oor agtien maande eers. By die huis gaan ek baie later slaap.”

      “Ek gaan eers slaap as Mammie en Pappie gaan slaap,” kom Breggie se stem. “Partymaal is dit elfuur.”

      “Regtig?” sê Lina. “Hoe kry jy dit reg om so laat wakker te bly? My ma sou dit nie toelaat nie.”

      “As hulle my wil wegstuur, huil ek,” sê Breggie eenvoudig. Die ander verstaan wat dit beteken. Hulle het al gehoor hoe Breggie huil om dinge na haar sin te kry.

      “Breggie!” roep Heloise.

      “Ja?”

      “Oefen jy nog?”

      “Ja.”

      “Ek dág ek kon jou been sien. Wat maak jy nou?”

      “Ek probeer om op my kop te staan.”

      “Jy kan nie!”

      “Nee, maar ek sal. Ek oefen dit.”

      Heloise klim uit die bed.

      “Ek kom probeer ook daar langs jou bed,” sê sy.

      Dis nie so maklik om op jou kop te staan nie. Miskien het hulle meer geraas as wat hulle bedoel het. Baie van die kleintjies is nou ook besig met oefeninge.

      Die deur gaan oop voor hulle dit merk, maar die persoon wat inkom, het nie die lig aangeskakel nie.

      Sy loop stilletjies deur die kamer en gryp Heloise aan die skouer.

      Heloise gil van die skrik.

      “Bly stil, jou klein skorriemorrie.”

      “Kobie!”

      “Ja, Kobie,” sê die dreigende stem. “Klim jy dadelik in die bed. En stil, julle ander!” sê sy vir die kleintjies wat soos gewoonlik besig is om vir “net een soen” te soebat. “Heloise, jy onthou mos wat ek vir jou gesê het? Vyf rand vir elke oortreding.”

      “M … maar …”

      “Genoeg! Jy is uit die bed uit … Een. Jy praat nadat die lig af is … Twee. Jy speel en raas in die slaapkamer … Drie. Dis vyftien rand. Gee!”

      Heloise begin huil.

      “Ag, Kobie …”

      “Stil! Waar is jou beursie?”

      “Onder … onder my kussing.”

      Kobie steek haar hand onder die kussing in en haal die beursie uit. Sy neem dit na die venster toe waar sy in die maanlig beter kan sien.

      “Hemel! Wat ’n hoop geld! Waar kry jy dit? Jy het nie verjaar nie.”

      “Dis … dis geld wat ek van Pappie gekry het omdat hy vir my jammer was en van Ruth. Mammie het my ook iets ekstra gegee.”

      Arme Heloise snik bitterlik.

      “O, so!” Kobie tel dit. “Goed dat ek daarvan weet. Nou kan jy nie sê jy het niks meer nie. Ek neem nou vyftien rand. Hier is jou beursie.”

      Heloise se snikke word harder.

      “Dis nie reg nie! Jy is gemeen! En … en wat gaan jy met die geld maak?”

      “Ek gaan posseëls koop,” sê Kobie, “sodat ek vir ma ’n mooi lang brief kan skryf as jy nie vir my luister nie.”

      Toe sy buite is, haal sy eindelik weer asem.

      Dit is teen die regulasies om hierdie tyd van die aand in die kleintjies se kamer te wees en as iemand haar gevang het, sou sy gewis ’n strafkruisie gekry het. Sy wil hierdie kwartaal graag sonder enige strafpunte deurkom. As mens ’n ding wil doen, moet jy dit goed doen, is Kobie se mening.

      Juffrou Muller kies hierdie oomblik om haar deur oop te maak.

      “Wat maak jy hier?” vra sy. “Wou jy met my praat?”

      “O, nee, Juffrou!” sê Kobie haastig. “Ons was in die studieklas en ek wou ’n sakdoek hê.” Sover is dit die waarheid. “En ek het Vera toestemming gevra om een te kom haal. Kyk, Juffrou! Hier is die sakdoek.”

      Kobie hou dit met ’n glimlag van tevredenheid omhoog.

      “Ja, ek sien. Sou dit nie beter wees as jy geglo kon word sonder om my die sakdoek te wys nie?”

      “Ai, daardie Yskis van jou is ’n nare mens!” fluister Kobie vir Elsabe toe sy weer in die klaskamer is. “Sy lek haar lippe van genot af as sy jou onder die tong kan kry. En as sy sien dat daar g’n rede voor is nie, kry jy tog op jou kop! Elsabe, jy het vir jou ’n liewe, sagmoedige mens uitgesoek om oor te dweep!”

      Elsabe, wat juffrou Muller baie liefhet, trek skewebek en skop Kobie onder die bank, maar met Vera se oog op hulle moet hulle alle verdere vyandelikhede uitstel tot later.