'n Hap van die appel. Kristel Loots

kon regkry om jou ma sommer net te vergeet.”

      Dora se stem daal. “Maxie, jy moenie by jou ma gaan nuus aandra nie. Sy maak my dood as sy weet ek praat met jou oor jou pa. Morsdood, sê ek vir jou.” Dora kyk om haar rond, asof Ma skielik in die kombuis kan verskyn. “Sy sal my pension wegvat, dis wat sy sal doen. En ek sal nie weer ’n werkie kry in die land van die lewendes nie. Jou ma het contacts oor die hele wêreld. Friends in high places.”

      Dora vou haar arms, klem haar lippe merkbaar opmekaar. Maar nie lank nie. “Dis ook jy! Jy met jou troustories. Vir wat nou dit vir mý kom staan en vertel? Het jy nie maters by wie jy kan gaan sit en praat nie? Hoekom altyd na Dora toe hardloop? Dora is nie jou maat nie, ook nie jou ma nie. Dora het genoeg van haar eie troubles. Daar sit ek met my eie drie meisiekinders, almal met kleintjies, nie een getroud nie en net twee van hulle wat werk het.”

      “Ek het net vir Frankie en sy’s nie nou hier nie.”

      “Frankie? Daai wildewragtig! Klein pes. Moeilikheidmaker van die eerste water, van die eerste dag af wat hulle hier langs ons ingetrek het. Jý was nie so stout nie, maar sý! Klouter oor die mure om hier by jou te kom sit en speel. Wip haar vir my. En praat! Jou ore van jou kop af. Nuuskierig. Wil als weet, vra uit asof sy die judge en die jury is.”

      Dora is nie verkeerd nie. Frankie was ’n draaiorrel. En sy het eintlik nog nie verander nie.

      “Ek het gedink jy het lankal van dié meisiekind ontslae geraak, vir jou ander maats gekry. Maar nee! Nou klou jy nog aan haar vas. Maar jy moet maak soos jy smaak. Dis jou lewe, nie myne nie. Loop praat met haar oor jou dinge, loop hoor wat sý vir jou te sê het as jy met jou troustories by haar kom.”

      “Ek kan nie. Sy’s nie hier nie. Sy werk aan haar bucket list.”

      “Haar bucket list? Die goed wat julle praat! Wat vir ’n ding is ’n bucket list?”

      “Dis ’n lys van goed wat ’n mens wil doen voordat jy die emmer skop. Dis hoekom dit ’n bucket list genoem word.”

      “Nou is die meisiekind dan aan die emmer skop?”

      “Nee, natuurlik nie. Sy’s springlewendig. Té lewendig. Dis hoekom sy al hierdie vreemde dinge aanvang. Net hierdie jaar het sy al in ’n warmlugballon gery, gaan bungee jump en hierdie week gaan sy uit ’n vliegtuig spring.”

      “Met of sonder ’n parachute?”

      “Met, Dora. Moenie vir jou snaaks hou nie.”

      Dora het nooit van Frankie gehou nie. Ma ook nie. Niks snaaks daaraan nie. Daar is baie min mense van wie Dora hou. En Ma se vriendskap is ook nie goedkoop nie.

      Kyk, my ma het van window dressing ’n fyn kuns gemaak. Sonder die hulp van ’n spindokter. Sy’s ’n meester. Johanna van der Merwe kan so fake wees soos die gemiddelde Hollywood boob. What you see ain’t what you get. En let’s face it – dis wat van haar so ’n sukses maak. Ma het ’n goed geoefende glimlaggie wat sy met die knip van ’n oog vir die kiesers kan opdiep, dieselfde glimlaggie wat sy uithaal wanneer daar ’n kamera in haar rigting flits. Maar daardie glimlag verdwyn net so maklik die oomblik wat sy haar rug draai. My ma se publieke persona is nou nie eers verlangse familie van haar privaat persona nie.

      Ek skrik toe ek sien hoe laat dit is. Dit lyk nie asof ons vandag by tee gaan uitkom nie. Ek bêre maar weer die koppies wat die dooie oujongnooitannie seker nog vir trousseau gekry – en toe nooit gebruik het nie.

      Dora lyk taamlik verlig toe ek opstaan om te loop. “Wat het jy nou weer aan daardie voete van jou?” baklei sy vir oulaas nog toe sy my skoene sien. “Was daar weer diere wat hul lewens moet gee sodat jy hul velle aan jou voete kan dra?”

      “Net ’n krokodil, Dora. ’n Nare krokodil wat mense vreet as hy die kans kry.”

      “Nou hoekom sal jy so ’n nare ding se vel wil dra?”

      “Jy verstaan nie, Dora.”

      “Nee, jy’s reg, ek verstaan nie. So sal ek nooit my voete verniel nie.”

      “Moenie bekommerd wees nie, ek dink nie oorsese ontwerpers maak skoene wat aan jou groot voete sal pas nie.”

      “Hierdie groot voete van my het my deur die lewe gedra. Vandat ek ’n kind in die Karoo was.”

      “En ver ente skool toe moes loop, ek weet, ja. Opdraand al die pad, soontoe én terug.”

      Dora skud haar kop.

      “So het jy in jou ma se skoene probeer loop. Vandat jy ’n klein dogtertjie was. In die gang af geslof met haar high polvaais aan jou voete.”

      “Nou kan ek nie meer nie. Ma se skoene pas my nie meer nie.”

      “Dis daardie tone van jou.”

      “Ek weet, ja, Dora. Ek weet ook waar ek dit vandaan kry. Dis nie van my ma nie – haar voete is perfek gevorm.”

      “Ek het jou al hoeveel keer gesê ...” Dora se stem neem ’n prekerige toon aan.

      “Ja, Dora, ek ken daardie Chinese spreekwoord van jou so goed soos my middelnaam. Jy het dit genoeg voor my kop gegooi toe ek nog na jou moes luister.”

      “Ek het gehuil omdat ek nie skoene het nie ...” dra Dora in elk geval voor.

      “Toe sien ek iemand wat nie voete het nie,” voltooi ek. “Bla, bla, bla!” Ek stoot my stoel onder die tafel in, reg om te loop. “Wel, ek hét voete. Met krom tone. En ek het stunning skoene om daardie tone toe te maak ook. So what?”

      Dora stap brom-brom saam voordeur toe. Nie om my af te sien nie, maar om seker te maak die deur word agter my toegesluit.