’n Hap van die appel
Kristel Loots
TAFELBERG
1
Ek is mal oor mans. Nes my ma. Of nee, eintlik jok ek, eintlik máák mans my mal. Vir háár ook.
Nie alle mans nie, maar amper almal. Veral die liewe Gustav. My ma hou nie van hom nie en ek verstaan hom nie. Ek verstaan hoe sy lyf werk, wel, so min of meer. Maar daardie kop van hom is soos die binnekant van ’n diep, donker grot. En ek vermoed daar skuil ’n paar lelike vlermuise in die hoekies rond.
Ja, ja, ek ken die storie van Mars en Venus en elke ander flou verskoning in die boek. Ek weet boys will be boys. Ek weet ook wat die bittereinder-volbloedfeministe sê wanneer hulle nie ’n man kan kry nie: “A woman needs a man like a fish needs a bicycle”. Ag, twak! ’n Mens hét ’n man nodig. Vra my. Ek weet. Of vra vir Frankie, sy weet ook.
“Can’t live with them, can’t live without them.” Dis haar motto elke keer dat hierdie free-spirit vriendin van my een uit die bondel trek om ’n naweek of wat mee te verdwyn. “Ons ís darem van dieselfde spesie.”
Izzit? wil ek vra.
Want ’n mens sou tog verwag dat daar teen dié tyd al iets van ’n eeue lange beskawing aan die manlike deel van die spesie moes afgesmeer het.
Gmf. Toe nie! Gooi ’n rugbybal tussen ’n klomp van hulle in en kyk hoe klim die grotman selfs uit ’n Carducci-pak met ’n fênsie Italiaanse das om die nek.
“Wat ís dit met mans en rugby?” wil ek by Gustav weet waar ek langs hom staan terwyl hy sy tas pak.
Hy antwoord my nie dadelik nie, vou eers sy hoeveelste designer-hemp met wetenskaplike presisie sodat geen kreukel sy image daar anderkant in Australië sal bederf nie. Dis ’n menéér van ’n hemp, een van daardie wat ’n padda na ’n prins kan laat lyk. Luigi Borrelli, Hugo Boss, Zegna, niks is te goed vir daardie small-to-medium-lyf van hom nie. Hy met sy nommersewe-blinkleerskoene en sy netjiese swart sokkies, die liefde van my flippen lewe.
Die man is mal. Wat hy nie plaaslik kan kry nie, laat hy invoer. Betaal ’n plaas se prys daarvoor en pronk soos ’n pou in sy peperduur klere, sy stertvere parmantig orent.
Ek loop self nie in vodde rond nie, vergeet dit. Wat aan my voete pryk, vertel ’n storie van sy eie. Verder ondersteun ek die young designers-korps met hul way-out outfits met my hele hart en beursie. Maar ek moet uithaal en wys om by Gustav se vertonerigheid by te bly.
Moerse duur smaak wat die mansmens het. Geen wonder ék het sy oog gevang toe hy my die eerste keer by ’n lah-di-dah affêre raakgesien het nie. Seker my ouma se necklace uit die jaar toet wat ek vir die aand geleen het – die een met die string diamante – wat hom verblind het, waarop hy aanvanklik verlief geraak en afgestorm het.
Sommer die volgende dag al het hy vir my ’n boodskap op my Facebook-muur gelos. Iets lekker corny oor hoe cute ek die vorige aand was, dat my cuteness eintlik gebottel en ten duurste verkoop moet word.
Wat kan ek sê? Cute is my middelnaam. Is blond, móét flirt. Wel, soms, in elk geval ... Ek ís nogal ’n Facebook-flerrie van formaat. Skrik vir niks nie. My vingers vlieg verleidelik oor die keyboard en ek is so witty jy kan met my toor. Want sien, dan het ek genoeg tyd om allerhande wisecracks uit te dink.
Dat ek nog nie ’n psycho opgeline het met my Facebook-geflerrie nie, is ’n wonderwerk. Want die beloftes wat ek daar suggereer, sal enige man se battery gelaai kry.
Maar daar het nie veel van die Facebook-flerrie oorgebly hier waar ek nou so verwese soos ’n weggooihond staan en kyk hoe Gustav sy tas pak nie. Hy streel oor die hemp wat heel bo in die tas lê. Dêmmit, ek sweer daar is nou meer gevoel in sy vingers as wanneer hy aan mý raak. Sowat van liefdevol sien ’n mens nie aldag wanneer ’n man met sy hemde omgaan nie.
Ek moes seker aangebied het om sy tas vir hom te pak, moes seker sy klere vir hom met die hand gewas en gestryk het, sy sokkies in mooi bondeltjies gevou en sy skoene vir hom blinkgevryf het. Maar ek wou nie.
Streng feministe is ’n uitgestorwe spesie, hul sieninge oor mans so uitgedien soos G-strings vandat hipsters in die mode is. Ek verbrand nie my ingevoerde Victoria’s Secret-bra nie. Nottedêm! Buitendien, ás my inner feminist dalk nog oorleef het, is sy die afgelope paar maande behoorlik getem onder Gustav se ysterhand.
Maar soms voel ek tog hoe pluk-pluk die gees van daardie gestorwe feminis ergerlik aan die voorskootbande wat haar aan die kombuis gekluister wil hou. Veral omdat sy nie ’n domestic goddess se watsenaam is nie. Daarom kan die liefde van my lewe sy eie fênsie flippen Calvin Klein-onderbroeke en oopgulp satynslaapbroeke pak wanneer hy die verte invlieg, thank you very much.
Dis erg genoeg dat ek by die huis gelos word soos ’n ou paar pantoffels wat gemaklik is om in te loop, maar te uitgetrap is om te dra waar ander mense dit kan sien. Wat ’n belediging! Veral vir my. Ek dra skandalige slangvel-stilettopantoffels by mý pajamas, nie plat pantoffels wat lyk asof ’n honger hond dit beetgehad het nie.
Toe Gustav se hemp uiteindelik netjies genoeg gevou is na sy smaak en hy daarin slaag om tydelik daarvan afskeid te neem, verwerdig hy hom om na my te kyk. “Hoe vra jy dan so, Maxie? Jy weet hoe dit is. Rugby is the sport of kings.”
Nee, dit is nie, polo is glo the sport of kings. Dink ek. Maar ek weet ook wanneer dit beter is om Gustav nie te onderbreek nie. Of hom teë te gaan nie. Hy sal vir jou stry tot duskant Salomo se wyshede en die res van die aand op Google rondbodder totdat hy ’n antwoord kry waarvan hy hou.
“En die mammies teen die mure hou ’n telling van die biere?” haal ek aan uit ’n Schuster-song. Maar Gustav lag nie, hy frons.
“Rugby bring die veggees in ’n man na vore, Maxie. Dis ’n vorm van oorlogvoering en die sterkste span oorwin,” probeer hy iets profounds kwytraak.
“Om dan die oorwinning saam met strippers en groupies te vier?”
“Jy praat nou van die spelers, ek is die skeidsregter.”
Gustav kyk na my asof ek ’n kind is. Ek verdien dit seker, ek gedra my soos een. Dêmmit! Get ’n grip, Maxie-man.
Maar vir wat pak hy dan al daardie spoggerige hemde in? Om wát mee te maak? Wanneer aan te trek? Na vergaderings toe? I think not! Ek dink tog hy kuier, nadat die telkaart geskryf en die balle gebêre is, ewe lekker saam met die spelers by plekke waar die reëls van ordentlikheid en goeie Suid-Afrikaanse Calvinistiese fatsoenlikheid buite die deur gelos word.
Gelukkig is die Australiese meisies van die lelikste wat daar is. Almal het ietsie van ’n kangaroe in hulle. Dieselfde vaalheid, dieselfde vreemde spits gesigte, groot ore en ’n verbysterde, onnosele uitdrukking op die gesig. Pear-shaped. Child-bearing hips en hoeka altyd opgesaal met ’n kleintjie in die buidelsak. Praat van ’n passion killer!
Nie juis iets wat Gustav sal aanspoor om sy fênsie flippen Calvin Klein-onderbroeke te vertoon nie. Ek het hulle voorheen al so gesit en kyk toe Gustav ook hier weg is om in die ANZ-stadion in Sydney te gaan blaas. Dra die lelikste skoene denkbaar aan daardie plat plaaspote van hulle. Nie soos ék nie – ek het skoene waarvoor ander vroue sal moor. In die regte geselskap noem ek manne soos Manolo, Salvatore en Jimmy op hul name.
Ek kyk Gustav in die oë. “Die jongste rugbyskeidsregter nóg wat gekies is om in ’n internasionale halfeindstryd die fluitjie te blaas,” mymer ek. “Dis ’n eer, ’n voorreg.” Ek weet nie wié ek nou juis probeer oortuig nie. Vir hom of vir myself.
“Net jammer ek word nie genoeg betaal daarvoor nie. Nie as jy die beledigings wat ek moet verduur in aanmerking neem nie.”
Dis waar. Die arme Gustav word soms van ’n kant af sleggesê, wáár hy ook al saam met die spanne op die veld draf. Maar nou ja, it comes with the territory, dan nie?
Shame! Die arme ou het hard gewerk om te kom waar hy is. Opleiding gekry, eksamen geskryf, eers vir hoërskole geblaas, later vir klubrugby, toe op provinsiale vlak. En nou selfs op internasionale vlak. Nie iets wat in enige ou se wit rugbybroek sit nie. Ek behoort hom seker meer te ondersteun.
“Dis