“Hoe lank gaan julle uit?”
“Vier maande. Dis te sê wanneer hy lus het om my uit te vra. Hy het ’n reputasie dat ’n meisie dit nie lank by hom uithou nie.”
“Maar as jy dit weet, waarom hou jy dit nog by hom uit? Julle pas nie by mekaar nie. Ek sou hom lankal onder sy bas geskop het.”
Voordat Simoné begin uittrek, sluit sy eers die deur. Sy sien Charl Taljaard se gesig voor haar en ril liggies. ’n Mens weet nooit of hy die idee in sy kop sal kry om te kom kyk wat hulle doen nie. Sy vertrou hom nie. Dan kyk sy terug na die meisie in die bed.
“Daardie gedagte kom al hoe sterker na vore.” Joan stut haar op haar elmboog en kyk na Simoné. “Ek het nie geweet jy’s verloof nie. Jy het niks van jou verlowing by die werk laat val nie. Waarom dra jy nie jou ring nie? Jou verloofde is omtrent aantreklik. Ek verbeel my dat ek hom al êrens gesien het. Wat dink jy van Wim Beukes? Hy’s net so aantreklik, nè?”
Simoné glimlag. “Ja, Tertius is aantreklik. Wim Beukes? Die man dink ooglopend baie van homself. Maar ek moet erken: hy ís aantreklik met daardie blonde kop en blou oë van hom.”
Sy ignoreer die blondekop se ander vrae en stap onder die stort in. Sy kan Joan nie die waarheid vertel nie. Dalk laat glip sy iets teenoor Charl.
Bibberend draai Simoné haar stywer in haar dik wolbaadjie toe. Dis nog donker en koud toe hulle die volgende oggend in die pad val. Sy wou eers nie die baadjie saamneem nie, en is nou dankbaar dat Tertius haar omgepraat het.
Waarom jaag Wim Beukes hulle so vroeg uit die bed? Sy hoop dat hy êrens sal stilhou vir ontbyt. Sy voel taamlik hol op haar maag.
Simoné kyk teen die agterkop vas van die man wat haar gedagtes so oorheers. Sy merk dat hy vanoggend darem ’n baadjie aanhet. ’n Frons kruip tussen haar wenkbroue in toe sy by die venster uitkyk. Tot selfs haar drome oorheers hy. Hy het gisteraand net eenvoudig met sy groot gestalte in haar droom geklim en dit behoorlik oorgeneem.
Sy bloos liggies toe sy aan haar droom dink. Hy het haar driftig in sy sterk arms toegevou en haar asem behoorlik uit haar gesoen. Ingedagte sit sy haar vingerpunte teen haar halfoop lippe. Sy wonder hoe hy regtig sal soen. Hy het ’n mooi mond en sal ’n meisie seker na groot hoogtes lei …
Hemel tog, waaraan dink sy! Sy is nou behoorlik laf. Hier sit sy en droom oor die man en hy steur hom nie eens aan haar nie. Is buitendien ’n vreemdeling vir haar. Boonop dink hy sy’s verloof.
Skuldig kyk sy op en ontmoet die ligblou oë in die truspieëltjie. Tergend knipoog hy vir haar. Onverwags slaan haar hart bollemakiesie en sy kyk vinnig weg. Die vermetelheid van die mansmens om vir haar oog te knip! Benoud wonder sy of hy haar gedagtes kan lees. Sy oë lag haar nie verniet uit nie.
In Wim se blou blik kruip ’n geamuseerde lag toe hy sy blik wegdraai van die truspieëltjie. Waarom lyk die meisie so skuldig? Waaraan het sy gedink? Miskien aan hom?
Sy fassineer hom met daardie onstuimige bruin oë wat so maklik kan vuur spoeg. Haar kop wat sy so parmantig agteroorgooi. Daardie parmantige houding van haar wat hom behoorlik uitnooi om haar te tem. Hy frons. Hy moet onthou sy behoort aan ’n ander, ’n man van wie hy dadelik gehou het.
Sy blik glip weer na die truspieëltjie en hy merk dat sy nou met geslote oë lê, haar kop teen die sitplek gesteun. Waarom kan hy haar nie ignoreer soos hy met al die ander meisies op sy ekspedisies doen nie? Dis net … daar is iets aan haar wat sy aandag gevange hou. Hy roer sy breë skouers. Hy sal haar uit sy gedagtes moet kry.
Skuinsweg kyk hy na die man langs hom. Hy hou ook nie van die aandag wat Taljaard aan Simoné gee nie. Dit laat hom onrustig voel.
Sy frons sny dieper in sy voorkop toe hy dink aan die gesprek wat hulle gisteraand om die vuur gehad het.
Toe Taljaard hom by die vuur aansluit, het die gesellige atmosfeer tussen Wim en Tertius verdwyn. Hy het na Tertius gekyk en die onvriendelike uitdrukking op sy gesig gesien en dadelik geweet dat Tertius ook nie van Taljaard hou nie.
“As ek my sin kon kry, het ons deurgery,” het Taljaard weer begin karring. “Ek weet regtig nie waarom julle nog wil oornag nie. Ek kon jou help bestuur het. Selfs Hougaardt sou jou sekerlik afgelos het.”
Wim het hom opnuut vererg. “Ek het jou gesê ek bestuur alleen. As jy nie van my metodes hou nie, Taljaard, kan ek julle met die grootste plesier net hier los en terugkeer. Ek het baie ander en beter dinge om met my tyd te doen.”
“Ek het jou meer as genoeg betaal vir hierdie ekspedisie, en ek verwag van jou om aan my wense te voldoen,” ruk Charl hom op.
Afgemete stap Wim om die vuur en gaan staan amper teenaan die korter man. Hy sien hoe Taljaard vinnig sluk. “Laat ons twee mekaar nou baie mooi verstaan: jy het my nie gekoop nie. Ek is ook nie afhanklik van jou geld nie, Taljaard. My eer is egter op die spel. Ek het julle beloof dat ek julle na die Erongoberge toe sal neem, en dit sal ek doen, maar op mý voorwaardes. Is dit duidelik? Ek weet dat Simoné van der Walt met ’n spesifieke doel na die Erongoberge toe gaan en ek sal haar daarheen neem. As jy ons dus wil verlaat, sal niemand jou keer nie.”
Charl neem vinnig ’n apologetiese houding in, met sy hande beskermend voor hom in die lug, en staan veiligheidshalwe ’n paar treë terug. “Dis nie nodig om jou so op te ruk nie. Dis tog ek wat vir hierdie ekspedisie betaal,” laat hy vies hoor.
“Waarom is dit vir jou so belangrik dat jy juis na hierdie spesifieke berge toe wil gaan, Taljaard? Daar’s niks anders daar behalwe woestyn nie. Ek het jou opgesom vir ’n stadsmens en nie een wat tussen die berge wil infoeter nie?”
“Soos Simoné het ek ook ’n spesifieke rede waarom ek daarheen wil gaan. Ek sal nie saameet nie. As julle my sal verskoon, gaan ek slaap.”
Stilswyend kyk Wim Taljaard agterna toe hy wegstap. Dan kyk hy terug in die hart van die kole. Weer kom daardie waarskuwende gevoel by hom op. Hy vertrou die man glad nie.
Dis Tertius wat die stilte tussen hulle verbreek. “Ek wonder tog waarom hy so gedetermineerd is om by daardie berge uit te kom.”
“Wel, eersdaags sal ons weet. Die vleis is reg. Miskien het daardie verloofde van jou tog vir ons toebroodjies gemaak.”
Saam stap hulle die woonstel binne en vind die genoemde toebroodjies op die tafel. Met ’n skewe glimlag staar Wim vir ’n oomblik na die toebroodjies, voordat hy begin weglê aan die vleis.
Met ’n tevrede glimlaggie kyk Wim op sy horlosie. Dis nog vroeg, nou eers vieruur. As hulle nie tyd langs die pad verspil nie, kan hulle vanmiddag ongeveer halfvier by hul bestemming aankom.
“Ek dink julle moet solank jul dokumente regkry vir die grenspos, mense,” sê hy oor sy skouer. “Ek wil nie te lank hier vertoef nie. Dis nog omtrent ’n uur en ’n half se ry voordat ons op Karasburg kan gaan koffie drink. Ons sal eers by Keetmanshoop ontbyt eet.”
“Hoe ver is Keetmanshoop van Karasburg af?” vra Joan.
“Ongeveer nog so 220 kilometer. Nog om en by twee ure se ry.”
“Teen daardie tyd is ek al dood van die honger,” mompel Simoné onderlangs. Haar oë lig en ontmoet die laggende bloues in die truspieëltjie toe hy die dakliggie aanskakel.
“Dis jou eie skuld. Jy wou mos nie gisteraand eet nie.”
Vir Simoné lyk dit of sy oë haar spottend uitlag. Sy vererg haar toe hy boonop weer vir haar oogknip voordat hy die liggie afskakel. Sy kan egter nie haar vinnige hartklop beheer nie en kners sag op haar tande. Verwaande vent!
Sy’s verloof, maar nogtans knip hy vir haar oog. Hy lê seker aan by al wat ’n meisie is op sulke safari’s wat hy onderneem. ’n Onverwagte steek van jaloesie prik deur haar en sy frons liggies, verwonderd.
Met ’n sug van verligting kyk Charl Taljaard terug