Die verlore seun vannie Gaatjie. Ivor Swartz

sou hom skaars maak vir ’n paar dae totdat die stof gaan lê, en ons dalk van alles kon probeer vergeet. Dan sou hy terugkeer asof niks gebeur het nie. Ons sou sy wasgoed was, vir hom kos gee, hom weer met ware liefde en respek probeer hanteer, totdat die kringloop hom weer die volgende naweek herhaal.

      Terwyl ek hier skryf, kom sit daar weer ’n bitter knop in my keel, maar darem nie ’n traan in my oog nie. Ek dink ek sukkel steeds om te verstaan, en dit maak my kwaad. Want hy’s dood. Ek is redelik gesond, en het myle gegroei.

      Trauma het seker maar ’n manier om ons altyd onkant te vang en die goed te ontbloot waarmee ons nog nie heeltemal vrede gemaak het nie. Dis al amper twee dekades sedert Deon se dood, en die kwaad kom nog baie vinnig in my op.

      Gelukkig weet ek goed dat die pad na volkome vergifnis ’n grondpad is waaroor jy baie stadig moet ry anders doen jy meer skade aan jou eie menswees. Die fyn stukkies glas in my voete daardie tyd, die toegeplakte swart vensters, dit was ’n groot motivering vir my om my weg te baan en my wegbreek van die familie te regverdig. Om weg te breek van die bekendheid en die vreemdheid van my familie, die betekenis sowel as die ongenooide lyding waarmee dit gepaardgegaan het.

      Dié tye wanneer sy ego hopeloos te groot was vir ons eenslaapkamerhuis, het Deon dit goedgedink om ons ’n paar dae uit die huis te jaag sodat hy en sy vriende, en ’n klomp vreemde vroue, daar kon partytjie hou. Ons moes dan by bure gaan slaap totdat dinge bedaar het. Dít was vir my van die seerste oomblikke, want ek sou nou en dan by die huis insluip as hulle so dronk daar lê. Dan sou ek die bietjies drank wat nog in die bottels oorgebly het in een glas gegooi en dit probeer afsluk soos ’n grootmens. Het ek daai tyd al geweet dat drank afsluk vir baie mense ’n manier is om hul probleme te verdryf? Ek het altyd gewonder of die halfkaal slapende vroue dalk droom oor wie hulle oorspronklik gemaak is om te wees. Wie is ek oorspronklik gemaak om te wees? het ek dan gewonder.

      Dan was daar ook kere toe Deon ou motorbande aan die brand gesteek en dit in die huis gegooi het om die huis te probeer afbrand. Ons moes dan rondskarrel om dit uit die huis te kry en alles te blus.

      Die polisie het eenkeer vir Deon by die huis kom arresteer. Hy was dronk en het alles probeer doen om te keer dat hulle hom vat. Hy gryp daardie dag toe sy seuntjie en klou met alle geweld aan sy dun armpies vas terwyl die polisie sukkel om die kind uit sy greep los te ruk.

      Ek het niks anders geken nie, maar ek het ook geweet waardeur ons gaan, is nie normaal nie. Ek het geweet ons leef in ’n gebroke wêreld, maar dat niemand onveilig hoef te voel in die huis waarin hulle grootgemaak is nie.

      Ek het ook gehoor dat God ’n hart vir families het, maar dit was duidelik nie ’n hart vir alle families nie, en sekerlik nie óns familie nie. Hoe kan jy God sien as jy glassplinters uit jou voete probeer haal, of as jy al wéér skuiling soek by die bure? Watse God kan nie na kinders kyk nie? Of is God nét ’n grootmens-God?

      Ek het God toe nie geken nie, maar ek weet nou sy hart het saam met ons harte gebreek oor die gebrokenheid van ons samelewing, van ons familie, van waarheen ons paadjies op pad was. Ek weet nou hoe vol liefde sy hart vir my, vir Peter én vir Deon was, en is.

      Maar ek kon nie wag totdat God eendag sy liefde, of sy plan – die storie agter die storie – aan ons sou bekendmaak nie. Dis nou, ás daar ’n God was. God, nes my drome, het ál meer onbereikbaar begin lyk en voel en stadig verdwyn namate my oë begin oopgaan het. Tog het iets in my steeds vasgehou en geglo daar moet méér wees, béter wees. Ek wou gaan uitvind hoe daai meer en beter kon lyk, maak nie saak teen watter prys of met watter risiko’s nie. Ek was ’n kind. Maar ek was nie dom nie.

      Peter het voor my die pad begin byster raak. ’n Mens sou dink dat ons in trappe van vergelyking sou werk. Eers Deon, dan ek, en dan Peter. Maar chaos het nie tyd om te wag vir wie volgende in lyn is nie. Dit vra net wie gewillig is. En Peter was reg, gewillig en heeltemal vatbaar.

      Hy steel toe een oggend vroeg geld van ons arme moeder. Sy het gewoonlik aan die einde van die maand al haar geld uit haar rekening getrek en dit dan op verskillende plekke in die huis weggesteek – in ou jasse, onderklere, skoene of daai ou koekblikke met die klomp naaldwerkgoed in. Ek hoor dis ’n oumensding, dié om nie banke met hul geld te vertrou nie.

      Hulle sou daardie dag hof toe gaan vir Peter se eerste amptelike kriminele hofsaak. Hy het by ons laerskool ingebreek. Die meeste van ons in die Gaatjie het dit al gedoen. Peter was net hierdie keer een van die unlucky ones wat gevang is. Hy is toe “gelukkig” net verbeteringskool toe “gevonnis”, maar dit was Peter se deur na ’n lewelose doolhof van hof-in en hof-uit, verbeteringskool, tatoes, dagga, Mandrax, groter misdade, nog hofsake en, uiteindelik, tronkstraf.