“Baruch HaShem!” roep die rabbi uit, “hoe geseënd is ons tog.”
Ná ete sit almal nog ’n rukkie op die ruim balkon wat oor die stad uitkyk. Rivkah is in die woonkamer besig om die vaak en huilerige Chaya in haar slaapklere te kry. Sy druk die kleinding styf teen haar aan, meteens vreesagtig om vier dae lank van haar baba en die seuns weg te wees met soveel onrus aan die grens.
Hadassah merk dit op en kom by haar sit.
“Hulle sal veilig by ons wees, Rivvi. Jy het nodig om uit ál die trauma en stres van die laaste weke te kom. Gaan geniet dit.”
Rivkah se oë raak rooi van trane en sy bly die kind wieg ná sy aan die slaap geraak het.
“Ek het net vandag weer begryp hoe min ek, ons, bewus is van die lyding wat daar voorkom. Veral die kinders. Ja, ek weet Hamas is hoofsaaklik daarvoor verantwoordelik. Daardie arme mense is gewoon uitgelewer aan Hamas en Islamitiese Jihad se ysterhand wat hulle regeer. Hoe kan hulle regtig weet dat ons nie sulke haatlike dierasies is soos wat hulle van hul geboortedag af hoor nie? Hulle word dag vir dag met haat gevoer. Hoe kan ons verwag hulle moenie optree soos wat hulle doen nie? Hulle hoor elke dag en sien op televisie dat ons hul land gesteel het.”
Marc, wat van die balkon af ingekom het, het haar gehoor. Hy neem die slapende baba by haar.
“Kom, chamudah, laat ons huis toe gaan, jy is baie moeg en môre wil ons heelwat ry.”
Marc skud sy lang krullerige hare soos ’n hond droog toe hy uit die swembad klim.
“Haai, die water is heerlik julle. Fantasties. Kom in, Rivkah. Anders gooi ek jou in as jy nie self kom nie, nè?”
Rivkah lag en strek haar lui uit in die laaste strale van die laatson. “Kom probeer maar.”
Voor sy mooi weet wat gebeur, het Marc haar opgeraap en met haar en ál in die water gespring. Haar benoude gille eggo teen die mure van die Hotel Heshel HaShomron in Ariel, waar hulle oornag voordat hulle verder gaan om ’n paar plekke in die omgewing te besoek. Die paar ander gaste by die swembad kyk geamuseerd toe.
Die dag was al warm en die son wat na die heuwels toe sak, kleur die water rosig. Marc en Rivkah is bekend met die hotel en hulle het deur die jare se talle besoeke met die eienaars, Menachem en Tova Gilboa, bevriend geraak. Daar is vanaand nie veel gaste nie, want dis nog nie ten volle somer nie en die skole het ook nog nie gesluit nie.
Simon kom by sy kamer uit wat soos hulle s’n op die swembad uitloop.
Hy hurk by die swembad en die ander twee kom na hom toe aangeswem.
“Moet julle so raas?” vra hy.
Hulle lag. “Jy ken nog nie die somervakansie-aspek van die Israeli’s nie, my boeta,” sê Marc.
“Rivkah, het jy al van jou broer gehoor of ons môre daardie militêre kamp kan besoek? Ek stel rêrig vreeslik belang daarin.”
Rivkah skiet met haar voorvinger ’n straaltjie water in sy gesig. “Jy stel eintlik meer daarin belang om die vlugtelingkampe in Gasa te sien, Shimón. Ek weet.”
“My Arabiese vriend het my genoeg daarvan vertel,” grim hy.
“Dit glo ek. Maar, ja, Re’uven het gesê hy reken dis in orde. Hy sal môre hierlangs kom om ons self te haal.”
“Dis goed.”
Marc, wat langs haar aan die swembadreling vashou, sê: “Vanaand ná ete het Menachem en Tova belowe om jou van hul ervaring met terroriste te vertel.”
“Hier in die hotel. Twee maal in een jaar,” voeg Rivkah by.
Simon frons. “Hoe veilig is die plek dan?”
“Dit was 16 jaar gelede in 2002. Maar ons wil graag hê jy moet hoor presies wat gebeur het.”
“Dis reg so.”
Later die aand ná ’n uitgebreide ete sit die drie in een van die kleiner privaat sitkamers van die hotel saam met Menachem en Tova.
Menachem het koffie geskink en die geur vul die vertrek.
“Marc en Rivkah ken ons storie baie goed, maar ek verstaan dat jy ook belangstel om dit te hoor, Shimón.”
“Ek hoor graag.”
“Laat Tova vertel, haar Engels is beter as myne.”
“Nu, toe ons die hotel hier in Samaria in die neëntigs begin het, het baie mense min moed vir ons onderneming gehad. Ariel is beslis nie die veiligste stad in Israel nie. Ek bedoel, ons is bure met Nablus – ’n totale terreurnes. Wesoewer. Dis sonde soek, het hulle vir ons gesê. Ons het geweet daar sou pogings wees om ons aan te val, want vir die terreurorganisasies is Ariel die simbool van Israel se soewereiniteit in die Wesoewer. Een van die simbole van die Setlaarsbeweging.” Tova trek haar skouers op. “Maar nou ja, dis waartoe ons ons geroepe gevoel het en nog altyd voel.”
“Al is dit in werklikheid occupied area?”
Menachem kyk onseker na Marc en Rivkah.
Marc grinnik ietwat verleë. “Shimón is nog besig om Israel te leer ken.”
“Nu, Shimón, miskien is jy reg, jy sien ons occupy ons eie land.”
Toe Simon sy asem intrek om te antwoord, sê Rivkah vinnig: “Los die politiek, chaverim, laat ons by die storie uitkom.”
“Nu, die eerste paar jaar het dit beter gegaan as waarvoor ons eintlik deurentyd asem opgehou het. Maar toe kom die Intifada en die eindelose selfmoordbomaanvalle. Mensbomme.” Tova sug en skud haar kop. “En toe kry ons ook ons deel. Twee maal in 2002.”
“Ja-nee, 2002 was die vreeslikste van daardie jare,” sê Rivkah en kyk na Marc. “Dit was toe jy Israel toe gekom het.”
Marc knik. “Dit was nie die maklikste tyd om met ’n nuwe land kennis te maak nie … Maar, Tova, jy was die eerste slagoffer. Hier in Heshel HaShomron in elk geval.”
“Ken.” Haar hand soek na Menachem s’n op die rusbank langs haar en sy vou sy vingers in hare toe. “Dat die Ewige ons albei se lewe gespaar het, is en bly vir my die grootste van alle wonderwerke.”
“Vertel my,” vra Simon.
Sy kry ’n flou laggie. “Ek was nie die held wat my man was nie, Shimón. Maar ek sal vertel. Dit was op 7 Maart 2002. Die polisie reken dat die bomdraer, die mensbom, hom daai middag kort voor vieruur in die supermark naby die ingang na Ariel wou laat ontplof, maar van gedagte verander het toe hy die gewapende wag by die deur sien. Van daar het hy hier na ons portaal gekom, waar geen wagte was nie …”
“Onverantwoordelik,” merk Simon op toe sy asemskep.
“Ek weet. Maar dis hoe dit was. Ek was voor by ontvangs en het die man sien inkom. Hy het maar net soos enige ander besoeker gelyk. Hy’t in die portaal gestaan en rondkyk. Ek het na hom geroep om te hoor of ek hom kon help. Wat ek nie geweet het nie, was dat een van die plaaslike mense hom gesien het voordat hy die hotel binnegegaan het. Vir hom het iets aan die man verdag gelyk en hy het die soldate by die ingang van die dorp gewaarsku. Die soldate het onmiddellik hiernatoe gekom. Toe die bomdraer hulle sien, het hy homself opgeblaas.”
Rivkah vou haar hand oor haar mond, maar sê niks nie.
“En jy?” vra Simon.
“Ek, al die personeel wat naby was, en ’n Amerikaanse toeris is gewond. Altesaam 14 mense. Maar deur die