Żmija. Juliusz Słowacki

na piersiach miał wyryty.

*

      Od grzechowej zmazy czysty,

      Już ulata w nieba stropy;

      Za nim wzleciał sokół mglisty —

      Chart Rusałki rzucił stopy.

*

      A Rusałka, nad ostrowy

      Sama jedna – we łzach woła:

      „Kiedyż! kiedyż Hetman nowy

      Da mi serce, psa, sokoła!” —

*

      Pieśń kona z echem – i wnet jałowe,

      Dzikie domysły urosły w gminie:

      Więc Hetman kocha fali królowę?

      Na oślep leci w przepaść i ginie?

      Zawsze samotny – zawsze nie z nami;

      Gdzieś na cmentarzach, nad mogiłami.

      Ciszej! – tam zachód krwawy, ponury,

      Ozłocił stepy, jary i chmury:

      Zagasa słońce – słychać jak z dala,

      O brzegi bije spieniona fala.

      Ciszej! – tu smutne mogił wybrzeże.

      Oto ostatnie zachodu blaski,

      Złocą wichrami burzone piaski;

      Złocą trzy cerkwi posępne wieże,

      Co nad brzeg Dniepru wybiegły stromy,

      I tysiąc grobów, gdzie przez wyłomy

      Posępne trumien wieka świeciły.

      O! dzika Siczy! twoje mogiły

      Z piasku uwiane, a grób tak kruchy

      Gdy pod przechodnia zapadnie nogą: