Poeta i natchnienie. Juliusz Słowacki

milijony17

      Słońc i duch jakiś…

      Atessa

      Co? posłaniec boży?

      Poeta

      Tam głębszy szafir – spod słońca korony

      Na trzech obłokach niby lekkiej zorzy,

      Jak jaka srebrna lampa zawieszony,

      Pali się miesiąc, liczba gwiazd się mnoży,

      Wyiskrza szafir, zda się – jak stal pryśnie,

      Coś w nim od słońca jaśniejszego błyśnie.

      Ach! od słońca by w oczy mi nie biła

      Taka ogromna jasność jak z tych oczu

      Spuszczonych! Cały świat rozweseliła,

      Oblana słońcem złotym po warkoczu;

      Taka miłości w niej ogromna siła,

      Że gdy stanęła na ciemnym przezroczu,

      Słońc się girlandy – niby zawrócone

      Żurawie – wiążą w nadświętą koronę.

      Siostro! twe rany mocniej się płomienią,

      A z twoich oczów18 wesołość wylata

      I szaty twoje się jak tęcze mienią,

      I pierś wzniesiona, i skrzydli się szata.

      Nie leć! te słońca ciebie opierścienią

      Jak powój, który kolumnę oplata,

      I tam zostaniesz, statui starożytnej

      Podobna – śród słońc złotych – przy błękitnej.

      Atessa

      O, nie zostanę! bo w tej gwiazd powodzi

      Ona się zniża i z duchami swemi19,

      I na miesiącu swym na ziemię schodzi,

      Bo zapragniona jest znowu na ziemi;

      Oto więc na swej półmiesięcznej łodzi

      Płynie, rękami sypiąca złotemi20

      Litośną21 miłość… dawno tak widziana

      Na wyspie Patmos przez świętego Jana22.

      Patrzaj na ciemne, szmaragdowe lasy —

      Zniżyła się tam i rzuca spod siebie

      Dwa wielkie tęczy rozwiniętej pasy,

      Które się od niej zaczęły na niebie.

      Przychodzą nowe na świat Pańskie czasy,

      Niechaj umarły swych umarłych grzebie!

      A ty nie maż ust światowym piołunem,

      Ale tej łaski Pańskiej bądź zwiastunem!

      Widzę, jak oczy twe światłami skrzą się

      I za tym widem23 przeszły i wróciły

      Bez łez… Czyć zawsze napisano w losie

      Nie być miłości duchem, ale siły?!

      Mów do mnie! może w twoim smętnym głosie

      Nie będzie echa podziemnej mogiły.

      O nie! ty cały łamiesz się w boleści,

      A twoja ręka szuka rękojeści.

      Poeta

      To nic, jam pobladł… duch mój jest otchłanią

      Tęsknot i musi strzec się własną mocą;

      Czuję, że gdybym ja poleciał za nią

      Tam, gdzie te światła całą ziemię złocą,

      Byłbym jak jedna z gwiazd, co się tumanią

      I przez tęczowe jej rąbki migocą,

      I już… już własnej twarzy mieć nie mogą,

      A ja tu czekam w ciemności…

      Atessa

      Na kogo?

      Poeta

      Żaden duch nie jest bez przyjaciół własnych,

      Żaden głos nie jest bez ech – poza światem.

      Raz ja nad Ikwą po mych łąkach jasnych

      Błądząc, znudzony błękitem i kwiatem,

      Bo mi w pamięci koral twych ust krasnych,