Maria. Powieść ukraińska. Malczewski Antoni

rel="nofollow" href="#n288" type="note">288 przesadza drzew cienie —

      A stary Miecznik wziął się do zwykłych pacierzy —

      O! jak ślicznie przez pole młody Wacław bieży!

      Srebrny pobłysk na włosach, na piórach, a w zbroi

      Twarz ogromna księżyca malutka się dwoi.

      O! jak ślicznie, wśrzód ciszy w naturze rozlanej,

      Lecieć z stęsknionym sercem do swojej kochanej!

      I każdy przedmiot witać z przychylną pamięcią;

      I wszystkie je wyścigać nieścignioną chęcią289.

      Wtedy to słodkie tony, brzmiące przerywanie290,

      Śpiew słowika, szmer wody i żab skrzekotanie

      W dzikiej, tęsknej, i żywej, i tkliwej muzyce,

      Mówią ocknionym czuciom swoje tajemnice;

      Wtedy to luby zapach, co z kwiatów ulata,

      Lekkim tchnieniem rozkoszy mgłę trosków odmiata

      I dusza rozjaśniona291, jakby ujście miała

      W niebiosa swego tworcy, z kajdan swego ciała.

      Wtedy matką Natura – wszystko z człekiem dzieli;

      I wszystko się uśmiecha, i wszystko weseli;

      Wtedy w schowanej szabli uraz zapomnienie,

      W pysznym spojrzeniu – dobroć, w ustach – przebaczenie.

      I tak to leciał Wacław – błogi, gdyby nagle292

      Piorun rozdarł w tej chwili jego życia żagle,

      Boby nim wicher świata miotać nie był w sile,

      Chybaby szumiał wściekły po zimnej mogile.

      I tak to mijał stepy – lecz świetne marzenie,

      Co nim ćmi dzieci ziemi szczęścia upojenie,

      Oh! zbyt krótkie! jak widmo wstaje Przypomnienie;

      I budzi martwą przeszłość, i w wonne kotary

      Szepczą droszcz293 i niepokój zgromadzone mary.

      «Tak ją mdłą, słabą widział; a wszak bez obrony

      Więdnie pieszczotny powój – a wszak bez osłony

      Nie trwa tu słodki owoc – i cóż? ledwo wrócił,

      Ujrzał swój raj stracony i zaraz porzucił!

      Dlaczego? dla czczej sławy, której blask nie waży

      Jednego uśmiechnienia ukochanej twarzy.

      Gdybyż przynajmniej w los swój wierzyć miał powody;

      Lecz ledwo burza przeszła, już pewny pogody,

      Niepomny, jak to gorszko czas zgryzotą liczyć294,

      Płochy, wydarł się szczęściu, co mógł odziedziczyć295».

      Ah! dalej, prędzej! Lekko przez chwasty i rowy

      Sunie koń wyciągnięty – a brzękiem podkowy,

      Hukiem pędu, błyszczącą postacią rycerza,

      Ocknionego wieśniaka pierwszą myśl uderza;

      «Ha! ha!» – nim otarł oczy i serca mógł dowieść296,

      Znikł rycerz i zostawił o upiorach powieść.

      I tak to leciał Wacław – szczęśliw, trwożny razem,

      Śliczny, straszny – był wiernym śmiertelnych obrazem.

      XV

      Do wrót wreszcie koń doparł swe piersi spienione;

      I zarżał – nozdrza chłodząc, to w tę, to w tę stronę:

      Lecz chociaż księżyc jasny, nie widać nikogo;

      Ni giermek do strzemienia szybką skoczył nogą.

      «Musi być bardzo późno – niech śpią – trosk nie czując».

      Tak myślał młody Wacław, konia przywiązując;

      I z tą żywą pociechą, w której serce tonie,

      Kiedy już bić ma wkrótce przy kochanym łonie,

      I z tym świetnym wejrzeniem, gdzie kona obawa297,

      Jednym radości skokiem – u drzwi domu stawa:

      Ah! ileż wdzięków, pieszczot jemu się obudzi!

      Chwila jeszcze, a będzie szczęśliwszym od ludzi,

      Od Aniołów! – zastukał – raz – drugi – i trzeci298

      Trzy razy czujne echo z odpowiedzią leci,

      I milczy – to jedyny znak ruchu lub życia,