Zając i jeż. Grimm Jacob

wydać się może trochę nieprawdopodobną, a jednak jest prawdziwą, a mój dziadek, któremu ją zawdzięczam, zwykł był mawiać, jeżeli coś opowiadał z przejęciem:

      – Prawdziwą musi być, mój drogi, bo inaczej nie mógłbym wam jej powtarzać.

      A rzecz się miała tak:

      W pewien świąteczny poranek jesienią stał jeż przed wrotami swojego domku, ręce założył jedną na drugiej, przyglądał się figlom porannego wiatru i pośpiewywał sobie piosenkę. Ale przyszło mu na myśl, że mógłby przejść się nieco po polu i przyjrzeć się zarazem, co też dzieje się z jego rzepą. I oto odwrócił się, drzwi domku zamknął i puścił się w drogę na pole.

      Odszedł jeszcze niedaleko, gdy mu się trafia zając. Jeż powitał go przyjaźnie: „Dzień dobry”! Ale zając był bardzo dumnym panem, na pozdrowienie nie odpowiedział, lecz tylko poruszył nosem i zapytał:

      – Cóżeś tak wcześnie wybrał się w pole?

      – Idę na przechadzkę – odparł jeż. – Na przechadzkę? zaśmiał się drwiąco zając. – Sądziłem, że mógłbyś swych krzywych nóg używać do czegoś lepszego.

      Słowa te uraziły jeża niesłychanie, dlatego też odrzekł:

      – Widocznie ci się zdaje, że swymi nogami więcej wykonać zdołasz niż ja swoimi?

      – Bez wątpienia – kpił zając.