Kto zabił?. Daniel Bachrach

zapytałem.

      – Za wyjątkiem syna nie miał nikogo. Syn jego jest

      inżynierem i pracuje na posadzie poza Warszawą.

      – O ile mi wiadomo, był pan L. bardzo majętnym właścicielem fabryki. Dlaczego więc syn jego nie pracował razem z ojcem?

      Zauważyłem zmieszanie na twarzy służącego i doszedłem do przekonania, że jestem na tropie jakiejś tajemnicy rodzinnej.

      – Wszak był pan bardzo przywiązany do swojego pana i o ile został on zamordowany, obowiązkiem pańskim jest nie ukrywać przede mną niczego, co by mogło doprowadzić do wykrycia jego mordercy. A zatem jeżeli zauważył pan coś podejrzanego, to proszę mi to powiedzieć. Służący zmieszał się jeszcze bardziej i zauważyłem wahanie na jego twarzy.

      – Panicz jest wprawdzie w gorącej wodzie kąpany, ale nigdy nie uwierzę, ażeby był zdolny do popełnienia morderstwa – rozpoczął po namyśle.

      – Obowiązkiem pańskim wobec własnego sumienia i sprawiedliwości jest powiedzieć wszystko, co pan wie i nie ukrywać niczego.

      – Pomiędzy panem i paniczem były ciągłe kłótnie, gdyż panicz chciał być samodzielny i prowadzić fabrykę, a na to pan nie chciał się zgodzić. Przed rokiem doszło między nimi do gwałtownej awantury i tego samego dnia panicz wyjechał z Warszawy. Od tego czasu więcej się w domu nie pokazał. Dopiero przed dwoma tygodniami, to jest tego samego dnia, kiedy stało się to nieszczęście, przyjechał młody pan L. do Warszawy. Pan był wtedy w biurze. Panicz zapytał mnie o starszego pana, a kiedy mu powiedziałem, że pan jest w biurze, pozostawił w mieszkaniu walizeczkę i udał się wprost z mieszkania do biura.

      – Czy idąc do gabinetu pana, musiał on przechodzić przez biuro? – zapytałem.

      – To było zbyteczne. Z salonu przez korytarz prowadziły drzwi prosto do gabinetu.

      – I cóż było dalej?

      – Upłynęła godzina i panicz nie wracał. Zaniepokojony podszedłem pod drzwi i zacząłem podsłuchiwać. Treści rozmowy nie zrozumiałem, słyszałem tylko gwałtowną kłótnię i słowa panicza, że to się niedługo wszystko skończy. Po upływie mniej więcej kwadransa panicz powrócił do mieszkania, wziął swoją walizeczkę i odszedł.

      – Czy młody pan był bardzo zdenerwowany? – zapytałem. – Był blady, jak trup i tak zdenerwowany, że nie mógł wcale mówić. Zapytałem go, czy nie zostanie u nas przez parę dni. Uśmiechnął się ironicznie i odpowiedział, że najpierw musi zrobić porządek w domu, a potem dopiero powróci. Nie zrozumiałem, co ma na myśli, a kiedy próbowałem go raz jeszcze skłonić do pozostania na noc, machnął ręką i wyszedł z mieszkania.

      – Czy przypomina pan sobie, która wtedy mogła być godzina?

      – Przypominam sobie dokładnie, że było to pomiędzy siódmą a ósmą wieczorem.

      – Jeszcze jedno pytanie: Czy nie był pan zaniepokojony, że pan nie pokazał się więcej w mieszkaniu i że nie powrócił na noc do domu?