“Tien minuten,” antwoordde ze. “Welke bar?”
Ze nam de informatie op en zo reed Ramirez hen naar hetzelfde gedeelte van de stad waar ze, minder dan twaalf uur geleden, tijd met haar dochter had doorgebracht.
De wetenschap dat dat iets was wat Wendy Dearborne nooit meer zou kunnen doen, lag haar zwaar op het hart. Het maakte haar ook een beetje boos.
Eerlijk gezegd kon ze niet wachten om die klootzak te pakken.
***
De twee agenten die Allen Haggerty hadden opgespoord, schenen hem graag over te dragen. Een van de agenten was een man die Avery redelijk goed had leren kennen: een oudere man die waarschijnlijk binnen een paar jaar met pensioen zou gaan. Zijn naam was Andy Liu en hij leek altijd een glimlach op zijn gezicht te hebben. Maar nu niet. Nu leek hij geïrriteerd.
De vier ontmoetten elkaar buiten de patrouillewagen van Andy Liu. Op de achterbank keek Allen Haggerty naar hen, verward en duidelijk pissig. Een paar mensen die op vrijdagavond van de ene bar naar de andere gingen, probeerden te zien wat er aan de hand was zonder al te opzichtig te zijn.
“Geeft hij jullie problemen?” vroeg Ramirez.
“Niet echt,” zei de partner van Andy. “Hij is gewoon een beetje dronken. We waren bijna klaar om hem naar het bureau te brengen en hem een mooie verhoorkamer te geven, maar O’Malley zei dat hij wilde dat je met hem praatte voordat we dat soort beslissingen namen.”
“Weet hij waarom je met hem wilt praten?” vroeg Avery.
“We hebben hem verteld over de dood van Patty Dearborne,” zei Andy. “Dat was wanneer hij echt zijn verstand verloor. Ik probeerde het beschaafd te houden in de bar, maar uiteindelijk moest ik hem in de boeien slaan.”
“Dat is prima,” zei Avery. Ze keek achter in de patrouillewagen en fronste. “Vind je het erg als we je auto even lenen?”
“Ga je gang,” zei Andy.
Avery nam de bestuurderskant, terwijl Ramirez op de passagiersstoel schoof. Ze draaiden zich opzij om gemakkelijker naar achteren te kunnen kijken, naar Allen.
“Dus hoe is het gebeurd?” vroeg Allen. “Hoe is ze gestorven?”
“Dat is nog steeds niet duidelijk,” zei Avery, die geen reden zag om vaag tegen hem te doen. Ze had lang geleden al geleerd dat eerlijkheid altijd de beste aanpak was als je een goed beeld wilde krijgen van een potentiële verdachte. “Haar lichaam werd ontdekt in een bevroren rivier, onder het ijs. We hebben onvoldoende informatie om te weten of ze daardoor stierf of dat ze al was vermoord voordat ze in de rivier werd gegooid.”
Dat was misschien een beetje hard, dacht Avery toen ze een lichte schok op Allen’s gezicht zag. Maar toch, het zien van die oprechte uitdrukking op zijn gezicht was alles wat ze nodig had om een goed gevoel te hebben dat Allen Haggerty niets te maken had met de dood van Patty.
“Wanneer was de laatste keer dat je haar zag?” vroeg Avery.
Het was duidelijk dat hij moeite had om daaraan te denken. Avery was er vrij zeker van dat tegen de tijd dat de nacht voorbij was, Allen wel een paar jaar ouder zou geworden vanwege zijn nu overleden liefde.
“Iets meer dan een jaar geleden, denk ik,” antwoordde hij uiteindelijk. “En dat was puur toevallig. Ik kwam haar tegen toen ze uit een supermarkt kwam. We keken elkaar ongeveer twee seconden aan en toen haastte ze zich weg. En ik neem het haar niet kwalijk. Ik was een klootzak voor haar. Ik was behoorlijk geobsedeerd.”
“En sindsdien is er geen contact meer geweest?” vroeg Avery.
“Geen. Ik heb de feiten onder ogen gezien. Ze was klaar met mij. En geobsedeerd zijn door iemand is niet echt de manier om ze voor je winnen, weet je wel?”
“Ken je iemand in haar leven die in staat is om haar zoiets aan te doen?” vroeg Ramirez.
Opnieuw was er een strijd te zien in Allen’s ogen toen hij probeerde alle stukjes in elkaar te passen. Terwijl hij hierover nadacht, ging de telefoon van Avery. Ze wierp een blik op het scherm en zag dat het O’Malley was.
“Ja?” vroeg ze toen ze snel opnam.
“Waar ben je?” vroeg hij.
“We spreken met de ex-vriend.”
“Is er een kans dat hij degene is die we zoeken?”
“Zeer twijfelachtig,” zei ze, terwijl ze bleef kijken hoe het gezicht van Allen zich met verdriet vulde.
“Goed. Ik heb je nodig hier op het bureau.”
“Is alles oké?” vroeg ze.
“Dat hangt ervan af hoe je het bekijkt,” antwoordde O’Malley. “We hebben zojuist een brief gekregen van de moordenaar.”
HOOFDSTUK ZES
Zelfs nog voordat Avery en Ramirez in het politiebureau aankwamen, kon Avery zien dat deze situatie uit de hand was gelopen. Ze moest de auto voorzichtig over het parkeerterrein van het politiebureau manoeuvreren om geen reporters of nieuwsbusjes te raken. Het was een compleet circus en ze waren nog niet eens binnen.
“Dit ziet er slecht uit,” zei Ramirez.
“Inderdaad,” zei ze. “Hoe is de pers in vredesnaam te weten gekomen over die brief als die rechtstreeks naar het bureau was gestuurd?”
Ramirez kon alleen zijn schouders ophalen toen ze uit de auto stapten en zich naar binnen haastten. Een paar verslaggevers stonden in de weg, van wie er één praktisch pal voor Avery’s neus stapte. Ze botste bijna tegen hem aan, maar stapte net op tijd uit de weg. Ze hoorde hem haar binnensmonds een trut noemen, maar dat was het minste van haar zorgen.
Ze baanden zich een weg naar de deur, waarbij verslaggevers om commentaar schreeuwden en de camera’s flitsten. Avery voelde haar bloed koken en zou er op dat moment alles voor over hebben gehad om een van die nieuwsgierige stomme verslaggevers recht op de neus te slaan.
Toen ze eindelijk binnen in het politiebureau waren met de deuren dicht en veilig achter hen op slot, zag ze dat het binnen niet veel beter was. Ze had het bureau eerder in een staat van urgentie en wanorde gezien, maar dit was iets nieuw. Misschien is er een lek binnen het bureau, dacht Avery terwijl ze snel naar Connelly’s kantoor liep. Voordat ze daar echter aankwam, zag ze hem door de gang stormen. O’Malley en Finley marcheerden achter hem aan.
“Vergaderzaal,” blafte Connelly.
Avery knikte en ging een paar meter verder naar rechts door de gang. Ze merkte dat er niemand anders bij de deur van de vergaderzaal rondhing, wat betekende dat dit maar een kleine bijeenkomst zou zijn. En dat soort vergaderingen was meestal niet prettig. Zij en Ramirez gingen achter Connelly aan de zaal in. Zodra dat O’Malley en Finley ook binnen waren, sloot Connelly de deur en deed hem op slot.
Hij gooide een vel papier op de vergadertafel. Het zat in een doorzichtig plastic hoesje, waardoor het bijna perfect in Avery’s richting gleed. Ze raapte het voorzichtig op en keek ernaar.
“Lees het maar,” zei Connelly. Hij was gefrustreerd en zag een beetje bleek. Zijn haar was in de war en er stond een wilde blik in zijn ogen.
Avery deed wat hij zei. Zonder het enkele vel papier uit het hoesje te verwijderen, las ze de brief. Bij elk woord dat ze las, leek de kamer kouder te worden.
IJs is mooi, maar het doodt. Denk aan de prachtige schittering van een dunne laag rijp op je voorruit op een late herfstochtend. Datzelfde mooie ijs doodt het plantenleven.
Het is efficiënt in zijn schoonheid. En de bloem komt terug... komt altijd terug. Wedergeboorte.
De kou is erotisch, maar hij verminkt. Denk maar dat je het extreem koud hebt na een winterstorm en dan naakt aankruipt tegen een minnaar onder de lakens.
Heb je het al koud? Voel je het ijzige gevoel van als