Joanna Figlewska
Cukrzyca typu 2 od 20 lat
Metformina 850 g 3 × dziennie
Onglyza 5 mg rano
Lantus 18 jednostek wieczorem
Jako osoba chorująca na cukrzycę od wielu lat, do przekładu książki Marka Hymana Koniec z cukrzycą i otyłością! przystępowałam z ogromnym zaciekawieniem i entuzjazmem, aczkolwiek również ze sporą dozą sceptycyzmu. Wiedząc dość dużo o swojej chorobie, trudno mi było przyjąć do wiadomości, co więcej, uwierzyć, że cukrzycę można cofnąć, a nawet wyleczyć!
Postanowiłam mimo to spróbować. Od razu szczerze przyznaję, że nie zastosowałam się w pełni do sześciotygodniowego programu doktora Hymana. Przede wszystkim nie zrezygnowałam całkowicie z pieczywa (choć znacznie zmniejszyłam jego dzienne spożycie, ograniczając się, zgodnie z dietą cukrzycową, wyłącznie do chleba razowego, 2 kromek na dzień). Nie wykluczyłam także z diety produktów mlecznych ani kawy, chociaż zmniejszyłam jej ilość na szklankę, zabielając ją mlekiem o zawartości 0% tłuszczu. Podobnie postąpiłam z twarogiem i jogurtami – zero tłuszczu. Rzecz jasna, zrezygnowałam również z cukru pod wszelką postacią, ale nie ze słodzika, a także nie wyrzekłam się porcji owoców jagodowych czy migdałów raz na jakiś czas. Ponadto nie wykluczyłam z diety napojów gazowanych słodzonych aspartamem, pomimo usilnych zaleceń autora.
Wychodząc z założenia, że lepiej zastosować choć trochę założeń programu Koniec z cukrzycą i otyłością! niż trzymać się kurczowo zasady „wszystko albo nic”, stopniowo wcielałam w życie zalecenia dr. Hymana. Z racji pracy nad przekładem, ćwiczenia fizyczne z braku czasu ograniczyłam do krótkich spacerów w dość szybkim tempie. Przyznam, że byłam bardzo ciekawa, czy to wszystko da to jakieś efekty.
Zaopatrzyłam się w niemalże pełen zestaw niezbędnych suplementów dostępnych na naszym rynku (większość z nich podałam w swoich przypisach do książki). Po konsultacji z lekarzem odstawiłam na próbę statyny i fibraty. Regularnie mierzyłam stężenie glukozy we krwi, co najmniej 3 razy dziennie.
Już po trzech tygodniach dawka 18 jednostek analogu insuliny długodziałającej okazała się za wysoka, prowadząc do niskich stężeń glukozy na czczo (poniżej 70, a czasem nawet 60). Zeszłam więc na 15 jednostek. Po następnych 3 tygodniach ponownie zmniejszyłam dawkę, dostosowując ją jednak do pomiarów cukru we krwi – raz było to 13 jednostek, raz 11, a czasem nawet 9, zależnie od stężenia cukru przed snem.
W ciągu dwóch miesięcy schudłam 4,8 kg, tracąc po kilka centymetrów w obwodach, a więc nie był to jedynie skutek pozbycia się wody z organizmu. Trójglicerydy wróciły do granic normy, ale cholesterol niestety, wzrósł powyżej normy. W tym przypadku sama zmiana (częściowa) diety i stylu życia okazała się niewystarczająca, lekarz zatem zadecydował, że powinnam wrócić do zażywania statyn.
Reasumując – jeśli tylko niektóre wskazówki z książki Koniec z cukrzycą i otyłością! dały mi efekt w postaci znacznego ograniczenia dawek analogu insuliny oraz doprowadziły do ubytku masy ciała, a przy okazji poprawy samopoczucia, to można wysnuć logiczny wniosek, że ścisłe przestrzeganie planu doktora Hymana przyniosłoby jeszcze bardziej spektakularne korzyści.
Jestem głęboko przekonana, że przy pewnej dawce samozaparcia i poddaniu się w pełni zaleceniom Marka Hymana, mogłabym, choćby na jakiś czas, w pełni odstawić insulinę. Cud? Nie wierzę w cuda. Wierzę w to, co dzięki osiągnięciom współczesnej nauki można wcielić w życie, i co naprawdę
działa!
„Książka Koniec z cukrzycą i otyłością! zmieniła moje relacje z jedzeniem…”.
Od czasów szkoły średniej walczyłam z nadwagą i próbowałam już właściwie wszystkiego – dostępnych programów odchudzania, czatów na forach internetowych i płynnej diety. Nic nie działało… prawdę mówiąc, żadna dieta właściwie nie dawała u mnie rezultatów. Bez przerwy byłam głodna. Kilka lat temu przeczytałam książkę doktora Hymana pt. UltraMetabolism i postanowiłam zgłosić się do niego w charakterze pacjentki. Jestem przekonana, że spotkanie z nim uratowało mi życie, moje poczucie godności i zdrowie psychiczne.
Udało się wyleczyć kilka schorzeń, których nikt przed nim u mnie nie zdiagnozował, ale moim największym problemem był zespół metaboliczny, inaczej mówiąc, stan przedcukrzycowy. Spróbowałam przejść na zdrową dietę, odtruć organizm, po czym przystąpiliśmy do leczenia mojej niedoczynności tarczycy. Udało mi się trochę schudnąć, ale w niewystarczającym stopniu. Doktor Hyman stwierdził, że należy „zresetować” u mnie insulinę. Żeby to osiągnąć, przestawił mnie na zaawansowaną wersję programu Koniec z cukrzycą i otyłością! na osiem tygodni. Wiedząc, że przez dwa miesiące niczego i tak nie będę mogła robić, zdecydowałam się pójść na całość. Latem 2011 roku, po ośmiu tygodniach planu zaawansowanego, schudłam 9 kilogramów, a do chwili, gdy piszę te słowa, łącznie ubyło mi 27 kilo. Największy cud polega na tym, że przeszły mi niepohamowane napady głodu! I wygląda na to, że nigdy nie wrócą.
Po raz pierwszy w życiu czuję, że mam zdrowy stosunek do jedzenia. Zdarza mi się myśleć: „A więc to tak się czują normalni ludzie!”. Przyznam szczerze, że nigdy nie wierzyłam w to, że osiągnę w życiu taki spokój ducha.
„Zawdzięczam doktorowi Hymanowi życie…”.
Dzięki niemu jestem zdrowa. Kiedy pierwszy raz go spotkałam, byłam w najgorszej formie życiowej – cierpiałam na nadwagę, miałam nadciśnienie tętnicze, byłam na progu zachorowania na cukrzycę, a przede wszystkim byłam bardzo nieszczęśliwa. Dzięki programowi dr. Hymana, w ciągu roku zrzuciłam 34 kilogramy i całkowicie odstawiłem leki na nadciśnienie. Zmieniłam swój styl życia oraz odżywiania się; o wiele bardziej dbam teraz o zdrowie. Dziś mogę z dumą stwierdzić, że nadal żyję zdrowo i nie biorę żadnych lekarstw. Zawdzięczam doktorowi Hymanowi życie.
„Mark Hyman dał mi nadzieję. Ale także coś więcej: dał mi rezultaty. W ciągu czterech miesięcy zrzuciłam 24 kilogramy, a badania krwi wykazały, że już nie choruję na cukrzycę…”.
Zanim spotkałam doktora Hymana, byłam na samym dnie. Niemal przez cały czas miałam dużą nadwagę, ciśnienie tętnicze i poziom glukozy znacznie powyżej normy, a leki przeciwcukrzycowe przestawały już działać. Endokrynolog zasugerował, że powinnam zacząć brać insulinę, ponieważ poziom cukru na czczo po leku doustnym dochodził u mnie do 168! Kardiolog z kolei, do mojej codziennej dawki leków dodał jeszcze inne, próbując obniżyć mi nadciśnienie do w miarę zbliżonego do normy. Poranne wstawanie z łóżka było dla mnie nie lada wyzwaniem – cierpiałam na niewytłumaczalne bóle i pobolewania, drętwienia, obrzęki stawów i bóle głowy.
Gdy ostatecznie zjawiłam się w gabinecie doktora Hymana, pamiętam, jak usiadł naprzeciw mnie i poprosił, bym opowiedziała o swoich problemach zdrowotnych. Po chwili podniósł wzrok i spojrzał na mnie. „Na co pani czeka?” – zapytał. Odczekałam, aż mój mąż opuści gabinet, by zadać pytanie, na które najbardziej chciałam poznać odpowiedź: „Chcę wiedzieć, jak długo…”. Byłam przygotowana na śmierć.
Doktor ponownie zajrzał do mojej karty i odpowiedział: „To zależy. Ale sadzę, że od pół roku do roku”.
Kiedy usłyszał, że zabrakło mi tchu w piersiach, spojrzał na mnie z niepokojem. Z trudem powstrzymywałam łzy, zastanawiałam się, jak mam powiedzieć dzieciom, ile jeszcze pożyję. Nagle zmienił mu się wyraz twarzy, i łagodnie zapytał: „Czy pani myśli, że umiera?”. Tylko pokiwałam głową, ponieważ mój mąż właśnie wrócił do gabinetu.
„Parry, pani wcale nie umiera” – powiedział, uśmiechając się. – „Mówiąc: pół roku do roku, miałem na myśli okres całkowitego powrotu do zdrowia”.
Mark Hyman dał mi nadzieję. Ale także coś