Kurier z Teheranu. Wojciech Dutka

zabezpieczyć dom i rodzinę.

      – Jak Kłoskowa ma na imię? – zapytał hrabia. – Nigdy nie chciałem tego wiedzieć. Nigdy Kłoskowej nie zauważałem. Przepraszam.

      Starej kucharce zebrało się na płacz.

      – Walentyna – wyszeptała. – Pyta mnie pan hrabia o to, kiedy nasza Polska się wali. A ja do cerkwi co niedziela chodzę i modlę się za pana hrabiego, bo pan nie jest szczęśliwym człowiekiem.

      Antoniego zaskoczyła szczerość starej służącej, która była w tym domu od zawsze i świetnie pamiętała jego rodziców.

      – Teraz, moja Walentyno, trudno o szczęście – westchnął hrabia. – Nie wiem, jak ci dziękować za twoją pracę. Moja rodzina będzie z tobą bezpieczna. Dom jest na odludziu, niedaleko Roztocze i lasy. Tutaj jest lepiej niż w Warszawie.

      Wtedy teść nie wytrzymał.

      – A stolica? Mamy wobec niej obowiązki!

      – Papa ma obowiązek przeżyć dla swojej córki. Po tym, co wczoraj widziałem i przeżyłem w Lublinie, sądzę, że w Warszawie będzie piekło – odrzekł Mokrzycki. – Nie mówię, że tutaj będzie wam łatwo, ale papa przywyknie do wsi. Tu będzie bezpieczniej niż w Warszawie.

      – Mówisz, jakbyśmy przegrywali wojnę – wtrąciła się Skirmuntowa.

      – Bo przegrywamy ją, pani hrabino – odpowiedział chorąży Jakub Kaliński, który jadł śniadanie przygotowane przez Kłoskową i przysłuchiwał się rozmowie.

      Nabrał do hrabiego szacunku. Czego zabrakło Polsce, która jako państwo właśnie umierała, to solidarności społecznej i wrażliwości elit. W Kalińskim odezwał się pepeesiak, jednym słowem prawdziwy polski socjalista. Tym razem to on spuentował śniadanie.

       ^*

      Antoni pomyślał o tym, żeby zabrać z domu trochę jedzenia na drogę dla niego i jego żołnierzy. Przyda się też parę butelek śliwowicy, garnek ze smalcem i wielki domowy chleb z żytniej mąki razowej – pomyślał. Mokrzycki powziął też pewną decyzję o charakterze strategicznym, ale postanowił nie mówić o niej ani Monice, ani teściom, a tym bardziej chorążemu Kalińskiemu i kapralowi Wilkowi, którzy mu towarzyszyli. W razie gdyby wpadli, czego hrabia wykluczyć nie mógł, nie będą o niczym wiedzieli. Ich zeznania będą spójne. Nie wiedział jeszcze, że to, co postanowił, będzie miało daleko idące konsekwencje.

      Chodziło o przesyłkę specjalną. Ujrzawszy, co się dzieje w Lublinie, i znając siłę niemieckiego bombardowania, Mokrzycki zdał sobie sprawę, że materiały Dwójki o polskich agentach wywiadu w Związku Sowieckim będą najbezpieczniejsze tutaj, w Mokrzycach, w jego rodzinnym majątku. Znalazł świetne miejsce do ich przechowania. Była to dawna wyschnięta studnia znajdująca się za zagajnikiem z drzew owocowych, na uboczu, nierzucająca się w oczy. Jedyną osobą, którą postanowił wtajemniczyć, że coś tam chowa (nie mówiąc jednak, co to jest), była Kłoskowa.

      W krótkich słowach wyjaśnił jej swój plan. Powiedział, że zawiniątko należy przykryć plandeką i zabezpieczyć liśćmi. Ma wyglądać naturalnie. Kłoskowa nie chciała wiedzieć, co jest w środku, ale pomogła Mokrzyckiemu przenieść kasę pancerną z samochodu do studni. Spuścili ją na linie do środka, ponad dwadzieścia metrów w dół. Mokrzycki upewnił się, że studnia jest sucha.

      – Jak pieprz – potwierdziła Kłoskowa. – Używamy innej. Ta dawno wyschła.

      Kasa pancerna z dokumentami był wodoszczelna. Tak zapewniono go w Warszawie.

      Pożegnanie z Moniką było czułe i ckliwe. Hrabia za takimi nie przepadał. Zauważył też, że chorążemu Kalińskiemu oraz sierżantowi Wilkowi jego żona najwyraźniej się podobała. Tym bardziej chciał już ruszać. Wojna na nich czekała.