Matki z Lovely Lane. Nadine Dorries

A potem te żony przybiegają do nas z pretensjami do kuchni albo brudownika.

      – Wiadomo! – wykrzyknęła Victoria. – To bywa trudne do zniesienia! Szkoda, że nie widziałyście kolejki, która wczoraj wieczorem ustawiła się w trakcie odwiedzin przed drzwiami gabinetu oddziałowej. Zmartwione żony ustawiły się w rządku, żeby jedna po drugiej dopytywać: „A czy siostra by mogła dać mojemu staremu jakieś proszki na ból? On tak strasznie cierpi. Ponoć prosi i prosi godzinami i doprosić się nie może”. Szału można dostać! Jednej takiej naiwnej żonie powiedziałam na odchodnym: „Że niby nie dostał nic na ból? Że niby strasznie cierpi? Dziwne to bardzo, bo jeszcze pół godziny temu biegał po całym oddziale za jedną z praktykantek i proponował, że jej pomoże roznosić napoje. Bardziej go interesowało, w którym internacie mieszka, niż to, czy ona może przynieść mu coś na ból”.

      – Nie powiedziałaś tak przecież! – zdumiała się Beth.

      – Ależ powiedziałam! Nie pozwolę, żeby mi ktoś bezkarnie zarzucał, że nie staram się pomóc cierpiącemu pacjentowi. Im chodzi o to, aby żony się nad nimi litowały. Moim zdaniem to żałosne. I pomyśleć, że niektórzy z nich walczyli na wojnie. Aż trudno w to uwierzyć.

      – Nie wydaje mi się, żeby Teddy Davenport się tak zachowywał, kiedy leżał na męskim oddziale ortopedycznym – stwierdziła Beth. – A jego krewnych przecież dobrze znamy, prawda, Victorio? Oni toby się musieli nasłuchać, gdyby czegoś takiego próbowali, co?

      Dziewczęta się roześmiały. Teddy miał zostać szwagrem Victorii zaraz po tym, jak ona zda egzaminy pielęgniarskie i weźmie ślub z Rolandem Davenportem. Victoria znała obu panów od dzieciństwa, bo dorastała w wiosce w pobliżu Bolton. Davenportowie od kilku pokoleń byli prawnikami Bakerów. To Roland zajmował się sprawami bliskiego bankructwa Baker Hall po tragicznej śmierci ojca Victorii. Wspierał ją też w pragnieniu uczczenia pamięci zmarłej matki poprzez zakończenie szkolenia pielęgniarskiego przed wyjściem za mąż.