Wołanie grobu. Simon Beckett

Nikomu pan tym nie zaimponuje.

      – Pani też nie! – odparował Wainwright. – Ciekaw jestem, czy po tym pani ostatnim występie jakakolwiek ekipa policyjna będzie chciała mieć panią w swoim składzie.

      – Wystarczy! – krzyknął Terry, podchodząc. Wydawało się, że rozpierająca go przed chwilą energia wyparowała bez śladu. – Poszukiwania zakończone. My czekamy na helikopter, ale wy możecie już wracać.

      – A groby? – spytała Sophie.

      Wydawała się przybita. Najwyraźniej przytyk Wainwrighta osiągnął cel.

      Terry patrzył na policyjnego przewodnika, który zbliżał się, niosąc na rękach martwego psa. Łeb owczarka dyndał bezwładnie.

      – A jak myślisz? – odparł.

      Ruszyliśmy z Sophie w stronę ścieżki. Milczała, ja też nic nie mówiłem, lecz w pewnej chwili zauważyłem, że wściekłym ruchem ręki ociera łzy z oczu.

      – Nie przejmuj się Wainwrightem – odezwałem się. – To nie twoja wina.

      – Ta, jasne – mruknęła.

      – Tam naprawdę mogły być zwłoki. Należało sprawdzić.

      Gdy wypowiadałem te słowa, coś zaświtało mi w głowie, ale nie mogłem tego wyraźnie uchwycić. Nie wydawało się ważne, więc skupiłem uwagę na Sophie.

      Posłała mi blady uśmiech.

      – Simms na pewno pomyśli to samo co Wainwright. Boże, zrobiłam z siebie kretynkę, nie? Chciałam pomóc Monkowi, byłam przekonana, że wiem, co się dzieje. A on nas rozegrał. Powiedział, że pokaże nam groby, a chciał zwyczajnie zwiać.

      – Skąd mogłaś wiedzieć?

      Nie słuchała.

      – Po prostu nie rozumiem. Przecież dobrze wiedział, że nie ucieknie daleko. Gdzie chciał się ukryć?

      – Nie mam pojęcia – odparłem. Byłem zbyt przybity, aby roztrząsać, dlaczego wszystko poszło na opak. – Pewnie wcale się nad tym nie zastanawiał. Improwizował na bieżąco.

      – Nie wierzę. – Sophie była bardzo przejęta. Odgarnęła kosmyk włosów z twarzy. – Nikt nie zachowuje się tak bez powodu.