Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью. Тарханова Флёра

* *

      Ярсып-ярсып уйнармын дип,

      Алдым кулыма гармун,

      Гармун теленә күчсен, дип,

      Күңелдәге барлык моң.

      Гармун миңа буйсынмады –

      Көем килеп чыкмады,

      Сагыш тулы башкаемны

      Төрле уйлар тукмады.

      Шушы уйлар алып китте

      Үткәндәге көннәргә,

      Авырлык һәм хәсрәтләрдән

      Елап үткән төннәргә.

      Шөкер инде, алар китте,

      Әйләнеп кайтмас өчен.

      Бәхетле көннәр килсенгә

      Түгелде бөтен көчем.

      Ярый әле кабул булды

      Теләкләрем, догалар –

      Хезмәтемә балаларым

      Һәйкәл булып торалар…

      Ярсып-ярсып уйнармын дип,

      Гармуныма кагылдым.

      Узган гомер – катлаулы моң –

      Гармунсыз да агылды.

Маһисәрвәр Тарханова,

1960 еллар,

Яуширмә

      Әти

      Чибәр кеше иде безнең әти –

      Зәңгәр күзле горур бер мишәр.

      Ни кызганыч, инде ничә еллар

      Кабер өсләрендә җил исә.

      Бик тә моңлы иде безнең әти –

      Уйнамаган көе булмады,

      Баян, гармун, скрипкаларны

      Ут уйнатты аның куллары.

      Гаҗәп уңган иде безнең әти –

      Эшләмәгән эше юк иде,

      Аның чиксез тырышлыгы белән

      Тугыз бала бөтен, тук иде.

      Балаларын нык яратты әти –

      Алларыннан төшми үстек без,

      Тырышлыгын, зыялыгын алып,

      Дөнья киңлегенә күчтек без.

      Хәтта мәңгелектән ничә еллар

      Төшебезгә кереп «йөдәтте»:

      Авыр чакта юлдан язмагыз дип,

      Киңәш бирде, акыл өйрәтте.

      Инде сирәк керә, мәрхүмкәем,

      Урнаштылар, булды, дигәндер,

      Тынычланыр өчен, ул, мөгаен,

      Тәрәзләрдән карап йөргәндер.

      Әйбәт кеше иде безнең әти –

      Берәгәйле горур бер мишәр,

      Ни кызганыч, инде ничә еллар

      Кабер өсләрендә җил исә.

1996, Казан

      Әти кабере янында

      Менә, әти, тагын килдек әле

      Хәл-әхвәлләреңне белергә.

      Ташка уйган сурәткәеңдәге

      Елмаюың кабат күрергә.

      Ничек анда: кемнәр синең янда,

      Аралашыр җаннар таптыңмы?

      Безне сагынуың үтми бугай –

      Син төшләргә шуңа кайттыңмы?

      Вакыт уза – олыгайган саен,

      Ешрак уйландыра балачак.

      Безнең өчен көеп яшәүләрең

      Тирән эзләр булып калачак.

      Гомерең буе авыр йөк тартсаң да,

      Сыгылмадың – булдың чыдамлы,

      Әмма балаң чирләп китте исә,

      Керфекләрең яшькә чыланды.

      Шаярышсак, «талкан коры» иде –

      Күзләреңә генә караттың.

      Ә шулай да безнең һәрберебезне

      Ана назы белән яраттың.

      Шуңадыр да кичләр җиткән саен

      Җыелыштык синең яныңа:

      Барлык гадәт, барча һөнәреңне

      Сеңдердең һәр балаң канына.

      Өйдән яшьли очкан һәммәбезгә

      Булдың бит син терәк, дирбия, –

      Чит