Na jachcie szejka. Susan Stephens

jak na jakiś znak, strażnik uznał, że wypada już otworzyć drzwi, a następnie odsunął się, by pozwolić jej wejść. W głębi kajuty szejk siedział przy eleganckim, nowoczesnym biurku i podpisywał jakieś dokumenty. Ciągły odgłos jego pióra był wyraźnym znakiem, że znajdowała się na jego terenie, w jego królestwie, gdzie wszystko przebiegało według ustalonego przez niego harmonogramu. Będzie musiała zaczekać, aż Jego Wysokość raczy ją przyjąć.

      Pal licho dumę. Okazja do rozmowy z potencjalnym naocznym świadkiem tamtego wieczoru była na wyciągnięcie ręki. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Panował w nim rygorystyczny porządek. Brakowało ozdóbek czy rodzinnych zdjęć ocieplających atmosferę pomieszczenia – brak tych ostatnich wywołał u niej trudną do zrozumienia ulgę – ot, tylko kilka urządzeń biurowych i biurko pełne poważnie wyglądających dokumentów.

      – Przepraszam – przemówił wreszcie, a następnie wyprostował się i zmierzył ją swym bezlitosnym spojrzeniem drapieżnego ptaka. – Millie – dodał łagodniej.