Путь домой. Галина Ивановна Савицкая

адгукаешся, восень, чаму?

      Я чакаю цябе і люблю.

      І не толькі за золата лісця

      І шчодрасць тваю,

      А за вецер пранізлівы,

      Хмурае неба і дождж,

      Што не хоча спыняцца,

      І хмары, што неба

      Накрылі наскрозь.

      А надвор’е такое,

      Што людзі не хочуць

      Выходзіць із хат,

      І надвор’ю такому,

      Мала хто будзе рад.

      А мяне, як бы хтосьці

      Штурхае: “Ідзі!”.

      Як бы кажа:

      “У хаце сваёй не сядзі.

      Не бывае надвор’е благім,

      На дабро ўсё даецца ў жыцці,

      Толькі трэба заўсёды