Hy hou van die Engelse speurder Poirot en daarom rook hy ’n pyp soos Holmes, hy verwar hulle net. Hy het ’n hoed en snor, soos Elkyl s’n, net Georgies. Selfs ’n suikerriet het ’n soortgelyke en ’n stertjas gekoop by werkers aan die Mariinsky Opera en Ballet Theatre vir ’n doos maanhaar. Die skoene is op bestelling gemaak deur ’n buurman wat as skoenmaker in die sone gedien het. Hy het hulle selfs met penne uitgeslaan en toe hy loop, veral asfalt, het hy soos ’n perd of ’n meisie van Broadway geklik. Sy neus was soos dié van ’n arend, en sy groot oë was soos dié van ’n mak.
«So,» sê Ottila en gaan sit op ’n spesiale stoel. Izya klap die deur en gaan die kantoor binne. Op ’n skinkbord het hy gebraaide roereiers met vis en sy gunsteling vars geperste knoffelsap gedra. – kom vinniger aan, anders rommel die python al.
– Fuuuu! – Incephalopaat, met grimmigheid, – hoe drink jy dit? U kan ontspan…
– Wat sou u verstaan in ’n uitstekende fynproewer? Moenie drink nie. Ek persoonlik hou daarvan. – Vul.. – neem ’n slukkie van Ottila en.., – Uhhh, – bars dit aan die kant. Hy spring op en hardloop in die verste hoek van die kantoor. «N Sluk van mistige vormige knolle het die keel van die gebied verlaat en onmiddellik, soos traangas, die hele kamer oorstroom. Daar is beslag gelê op Arutuna met ’n asma-spasme, en toe hy hoes, was hy nie bekwaam nie.
– Sal skaam wees of iets?! Ek is geskik vir u vaders.
– Of miskien ’n moeder? – Ottila het roereier beleef en met ’n bek vol gekrummelde strikke geblaf: – elkeen het hul eie smaak, sê die Hindoe, gaan van die aap af en vee sy pik met ’n piesangblaar af. Wil u ’n oog hê?
– O! Sorry, beskermheer, ek het iets vergeet … – Arutun Karapetovich was verleë en gaan sit in ’n stoel.
Skielik het ’n straatdeur gekraak en ’n ou vrou van ongeveer honderd jaar het die kantoor binnegekom.
– Wie het nie die deur toegemaak nie??? Ek is besig, ouma!!! – Fout Klop en verstik…
Die vrou het die hoes gehoor en het met ’n laken en ’n pen na hom gehardloop om ’n testament op te stel. Maar toe hy sy nutteloosheid sien, swaai en klap sy haar man op benige skouerblaaie. Ottila hark en spoeg die dooier uit.
– Uh, Harutun, ’n ou kraakbeen, waarom het jy nie die deur agter jou toegesluit toe jy gekom het nie? En jy, ouma, kom uit, ons hou ’n vergadering.
– Soos? vra die dowe ouma.
– Grunt! kom na ete!! – sê Klop luidkeels.
– Eet, eet, liefling met ’n goudsbloem… ek sal wag. – die ouma het geglimlag en geknak, want daar was nie meer stoele nie, en dit was nie gebruiklik om hier ruimte op te gee nie, en niemand van die gehoor het gedink nie.
– Watter soort middagete? En? Ek eet ontbyt… En dan op die agenda: werk met ondergeskiktes. – Ottila waai met sy hand en hou ’n lepel met ’n stuk eier en trek die kneusplek direk in Harutun se oog, en jy? – in ’n stoel gespring, – nie dankbaar middelmatigheid nie, – toe op die tafel gespring, – julle kan net maanskyn eet en gesigte na mekaar toe slaan. Ek gaan nie soos ’n coyote loop nie.. – en soos ’n akrobaat met ’n somersault, het ek van die tafel na die vloer gespring, – en met jou gesorg… Skryf ’n verklaring en dit is dit!
– Watter stelling? Wat skree jy? «Isolde Fifovna het hom onderbreek met ’n geroep van King Kong.»
– Ah? – die dwerg begin met ’n begin.
– Wat skreeu jy? – vra sy rustiger en rustiger, – sien jy nie, sy het lank geslaap.
– Dus, hier, nou, ’n oornag? Incifalatus, haal hierdie pensioenaris uit. – Ottila is in ’n sak en klim op ’n stoel om verder te gaan eet.
– Ek is ’n Incephalopath, ’n beskermheer, nie Incifalate nie. – het die korporaal reggemaak en na die slapende ou vrou gegaan. Sit haar liggies met ’n riet, soos Poirot of Watson. – Beste, almal?! – draai na die Baas, wat al aan tafel en by ’n kampioen gesit het.
– Baas, het sy, na my mening, getreur.
– Wat? Hrjapa-Hrjapa.
– Wel,. Asem nie. Dit is dood. – weer met vrees in sy stem, sê Harutun. Sy lippe bewe. Hy het hom voorgestel dat dieselfde lot op hom wag. Harutun huil.
Ottila vries met ’n mond vol kos. Hy kyk na sy vrou en vra:
– Zhinka, gaan kyk gerus.
Fifovna kom op en lig die ou vrou by die kraag op. Die voete kom van die vloer af, en die knieë gaan nie reguit nie. Sy het opgegaan en die lyk as ’n vaas voor ’n beker neergesit, en haar man met die mond vol gekou eiers gekyk.
– Kyk self, schmuck, is sy dood of nie?! – en was op die punt om te vertrek. – Hy, Zhinka. U sal antwoord vir die Zhinka. mompel sy…
– Haal haar van die tafel af, jy dwaas!!! Is jy… regtig, of wat? Ek is die baas hier, en die baas, en jy?…
– Wel, dit het weer begin. – mompel die skinkbord Intsephalopaat.
– En u gebruik die Ottila Aligadzhievich Klop-fonds gratis! – die krummels uit die mond vlieg uitmekaar, – En in die algemeen… pah, kak, – hy spoeg al die inhoud uit sy mond en gil voordat hy op die tafel klim. «U is ’n bediende hier.» Het jy dit?
– Ja, my heer. – Donald Isoldushka en kniel. Haar kop was gelyk met die kop van haar man wat op die tafel staan. En die grootte van hul koppe sou enige pessimis eenvoudig beïndruk: haar kop was vyf keer groter as hy.
– Ok, heh heh heh, vergewe my, neem hierdie ouma by die deur na die stoep uit. Nee, beter weg van die hut. Dit is oggend en iemand sal haar vind.
Die vrou het die lyk geneem en dit gedra waar die eienaar bestel het. Per slot van rekening het sy ook as tegniese tegnikus, ’n opsigter en assistent-sekretaris met die rang van senior matras ondersteun. «N Minuut later kom sy terug en stap en stap na die tafel.
– Ek het haar oor die heining gegooi.
– Is u ’n dwaas of iets? Dit is ’n veteraan van die plant. Waar, sit. In kort – die bum.
– Jy eet. – die vrou skuif op.
– Ek wil nie. U moes dit op my bord gesit het. Watter soort kos is dit? Haal dit uit, laat die kinders eet. Moenie vir hulle sê wat ek geëet het nie. En dan minag hulle.
– Dit is reg, as u ’n hoer uit u mond het. Moet u u tande borsel as u dit laas honderd jaar gelede skoongemaak het? – die vrou het die skottelgoed van die tafel afgehaal en na die woonhuis van die hut gegaan.
– Wees stil, vrou! Wat verstaan u in reuke? Goed, – ek het my mou met krummels en druppels van die tafel afgegooi. – Wat ek wou sê. Huh?.. Wees dus gereed om na Petrus te gaan.
– Waarom?
– Ag, kollega, ons het ’n nuwe ernstige onderneming. Eerste en laaste!
– Word ons na St. Petersburg oorgeplaas? – Harutun trek sy hare uit sy neusgate, was verheug en stamp met ’n rietstok.
– Nee, neem dit koeler. Ons sal ’n ernstige saak ondersoek en nie rondom die skure ronddwaal op soek na verlore hoenders en bul nie. En dan, as ons hom vind, sal ons hoër oorgeplaas word…
– Waar is dit na die hemel?
– Dwaas, daar is geen stede in die lug nie, na Amerika.
– En waarna sal ons kyk? Wat moet gevind word om ons na Amerika te stuur?
– Ons soek die neus…
– Wie