– Jes, jen rubo, aŭskultu, kian ŝercon el la zono mi rakontos al vi … – Kaj Kharya, sen atenti muŝojn, daŭrigis la rememorojn de amuzaj rakontoj okazintaj en malliberejo.
– Kaj la tuta areo devis stari du horojn je kvindek kvin gradoj da frosto.
– Kaj kio okazis? la nevino demandis onklon.
– … Do tiel estis: vespera kontrolo, ĉar ne estis iu entreprenisto.
– Kaj kiu ĝi estas? Mi demandis, preteririnte la zonon in absentia.
– Jen malliberulo, kiu donas laboron al aliaj arestitoj, dikfingroj kun la posedanto de la zono. – klarigis la mian. Kharya ekbruligis cigaredon kaj blovis fumajn ringojn.
– … La tuta areo estis renversita. – daŭrigis Kharya. – Ne estas kapro de ĉi tio kaj ĉio, kaj frosto – malpli kvardek kvin. Nordaj lumoj kaj rapidantaj de la ĉielo. Tiam mi blondis per la piedoj, poste mi putris, kostumita de miaj piedoj.
– Kaj kion, vi trovis tion? – mi demandis.
– Ahhh… Jes, ili trovis.., he… en la duŝo, afable mi fuŝos. Ĉi tiu skmuko, nuda antaŭ spegula penda tablo sur la azeno, ŝanceliĝis.
– Hahahaha!!! – ekkriis – Kio, afable?
– Kio, kial? – demandis la mia.
– Kial, kio?! Alpinglita al lia bipo (azeno). Tie la tuta zono ankoraŭ ŝprucas … – Harya ankoraŭ tinkis la mukon kaj Ostap suferis. – Kaj ankoraŭ estis ŝerco. Por rakonti?
– Venu, venu, malvarmeta! – subtenis la mian.
– Miraklo unu en la necesejo de kaka blindigita. El ĉiuj postrestaĵoj, li kolektis nehonoritan rabaĵon kaj kreis dikan kolbason, kiu aspektis unuope kiel virĉevalo por viroj, alta duon metron. Kaj ĉiuj marŝis, rigardis kaj ne komprenis, kiu havas tiel vastan analan pasejon, ke li ne povis forgesi, kaj li monumentis ĝin en statuo. Dum longa tempo ŝi staris tie kaj amuzis ĉiujn vizitantojn. Mallonge, estas unu frenezulejo kaj estas nenio farebla tie. Diru al mi pli bone, kiel vi fartas, en Sankt-Peterburgo aŭ en Moskvo?!
Ni rigardis unu la alian kaj hakis, ridetante.
– Kion ĝi diras!? – Mi diris, korpaj dimensioj: cent dudek kvindek – cent dudek. – Kiel ĉie: hodiaŭ estas pan, kaj morgaŭ foriris.
– Jes, tie estas ŝercoj. – Mi vibris ŝian maŝin-vibriston, tio estas mi, verŝante alian mukon. – Anekdoto pli bone aŭskultu. Tio signifas, ke la kastoro kaj la ŝtipo estas puŝantaj kontraŭ la fluo, kaj la korvo fumas sensencon ĉe la kiko de arbo kaj rigardas la malfacilan turmenton de la kastoro. Li naĝis, naĝis, vidas, la korvo sidas kaj maĉas. “Donu, – pensas, – mi ripozos” kaj demandas ŝin: – Kion, ili diras, vi faras plumon? kaj ŝi: – Mi? – ĝemis la korvo. – Mi fumas bambuon,.. Uuuuiii!!! … Huuuuu.
Kastoro: – Do kio? Khe, hr.. – la kastoro disiĝis de la fumo venanta en sian direkton.
Korvo: – rapidante.., por amuzi ĉion.., kaj mi volas vivi… Ahhahaha!!!
Kastoro: – Kaj kiel fumi ion?
Korvo: – Jes, tiru kaj tenu, tenu ĝis vi forflugos.. Ĉu vi volas provi?
Kastoro: – Kaj kio, venu?!
Kaj la korvo blovis al kastoro kolumon da fumo, kiel de vapora trajno. Beaver glutis ĝin kaj tenis ĝin en la profundo de siaj pulmoj. La korpo de la ŝvelinta ronĝulo malrapide sinkis al ĝia dorso, kaj li komencis sinki al la fundo, lasante la logilon kaj etendante siajn krurojn. Kastoro pleniĝis de scivolemo kiam fiŝoj naĝis preter li kaj algoj lin rigardis laŭ la vojo, kie portis lin lia fluo. Kaj kiel li antaŭe ne rimarkis tian vizion kaj belecon. La unuan fojon en sia vivo, li submetiĝis al la rivero kaj naturo.
Samtempe, ĉirkaŭ la kurbiĝo, Behemoth sidas sur la bordoj de ĉi tiu rivero kaj forviŝas siajn kalsonojn. Li vidas ke kastoro ŝprucas kaj elfosas fumon.
Hipopotamo: – Ĉu vi estas kastoro? – la hipopotamo surpriziĝis. – la ŝtipo estis tie, sed nun, kiel lavujo, vi ŝprucas?
Kastoro: – Tie! Tie!!! Ĉirkaŭ la kurbiĝo de korvo, bambuaj fumoj!!!!!!
Hipopotamo: – Kie??
Kastoro: – Tie!!!!! – Portita de la fluo, la kastoro diris.
La hipokampo estis intrigita kaj, forlasinte sian entreprenon, plonĝis en la akvon.
Korvo sidas, fumas bambuon kaj flutas dum li sidas. Subite hipokapo aperas antaŭ ŝia beko. Kaj la korvo perfide, ĝuste tie, flugetis siajn flugilojn, malfermis siajn okulojn, kiel rano kaj kriadis en ĉiuj ĝiaj korvaj gorĝoj..
Korvo: – Kastoro, elĵetu!!! Ĉu en la naturo krevas?!!!
noto 11
Pri Gena
Mi naskis Nigran Ivanovon. Kuŝante, tio signifas, ke ŝi estas ŝtonumita kaj klare ekzamenas la kuraciston, kiu naskis de piedo ĝis brusto. Kaj li scias la aferon, kuriozas ĉirkaŭ ŝi kaj pelas la ĉirkaŭan bastonon. Pli bonas froti la korpon de la novnaskito per pulvo kun kloro. Kaj li ne fariĝas blanka.
– Mdaaaa!! – skrapante la pomon de Adam, la maljuna kuracisto elrampis. – Vi, patrineto, knabo. Kaj kun difekto en haŭta koloro.
Svingante la kapon, de ŝultro al ŝultro, dekstre, maldekstre:
– Ho, ho, ah, ah!! – kapjesis Madame Ivanova, ŝtonumita de medicina morfino. -Doktoro, ho kara doktoro! – Mi preĝas en Kristo, kun io? Ouch… Ouch! Ne diru al via edzo?! Li estas bonega bandito. Kio, kaj mi iris al Papuo-Nov-Gvineo sole.., Oaya, por verki mian tezon, Wow., Pri la lokaj grupoj tie., Jes!! Ho, dolaruloj, dolĉoj plorantaj!! Peza falilo ($ 1000), alie li estas vundebla, mortiganto de la sesa kaj plej alta nivelo, li povas mortigi mian maizfluon kaj vi, eble mi.
– Kaj kion mi devas fari kun gxi? – surprizis la kuracisto.
– Falu lin, tremu, kiel doni trinkon!!
– Sinjorino, silentu, vi devas savi vin, vi havas ravinojn sub la umbiliko kaj super la genuoj… Mdaaa.. Io ni konsideros sciencan. Lena! Helen! – Li nomis junan trejniston, lokan medicinan lernejon., Kun la nomo Dandelion.
Dandelion Lena, streĉante sian azenon kaj konvene babilante kun ŝi ĉirkaŭe, sin apogis kontraŭ la kuracisto.
– Jes, Putin Donald Trump. Mi estas preta…
– Kaj kial vi havas la nomon Dandelion?
– Kaj tio, hehehe. – kovris per palmo ŝian longan nazon ruĝan mopon, kiu nur elpagis la fiksitaĵojn, sed aspektis virgulino. – Ĉi tiun specon mi trovis en brasiko kaj mi ĝojas.
La kuracisto ĉirkaŭrigardis ŝin, ankoraŭ ne sulkitan, sveltan figuron kaj, etendante la okulojn, prenis profundan spiron de parfumo, tordante siajn okulharojn.
– Ve, ŝtelante, vi iros al la krizĉambro, demandu sinjoro Ivanov. Vi diros al li, kiam li respondos, ke la naskiĝo okazis en normala reĝimo, sed pro mutacio, la genoj ne konverĝis, kaj nigra infano naskiĝis. Ĉu vi ricevas ĝin?
– Jes, kamarado Putin Donald Trump. – kaj la flegistino fiere malaperis en la pordejon. Ĝi rezultas en la krizĉambro kaj diras:
– Saluton, kaj kiu estas sinjoro Vasil Ivanov?
Li leviĝas kaj laŭte respondas:
– Mi!!!!
Ŝi rigardis lin supren kaj malsupren, levante la kolon al la limo, liaj amasaj muskoloj, precipe ĉirkaŭ liaj ŝultroj kaj kolo kaj timigitaj, malfermis timon la okulojn, la buŝon kaj la nazojn. Post kiam ŝi foriris kaj revenis ruĝigita al la kuracisto.
– Mi,