– Гуля, келгениң жакшы болду, баланы алып кете бер, эгерде ата-энеси табылса көрөбүз, – деди.
– Макул агай, менин дарегимди милицияларга берип коесуз да.
– Албетте, аз күн болсо дагы баланы жакшы кароо керек, камкордук керек балага, баарын текшердик, денсоолугу жакшы.
– Түшүнөм агай, анда мен бара берейин.
– Бара гой, жакшы эс ал.
– Рахмат, – деди да башкы дарыгердин кабинетинен чыгып түз эле бала жаткан палатага кирди.
– Эмне болду, алып кете турган болдуңбу? – Назира суроолуу карады.
– Ооба, – деп Гүлбахар кубанычтуу жылмайды.
– Эч кимиси келбесе кандай болот, бага бересиңби?
– Эмнеге бакпайм, бала кылып алам, – деп Гүлбахар наристени колуна алып бооруна кысты, – Мага бала болосуң ээ балам?
– Күйөөңө айттыңбы?
– Ооба.
– Эмне дейт?
– Эчтеке, өзүң бил дейт.
– Жакшы болуптур, жолуң болсун эми, отпусканы бала менен өткөрө турган болдуң, – Назира күлүп аны кабинеттен узата чыгып кала берди. Үйүнө келе жатып эле наристеге бир сыйра кийим-кече алды, сүт менен упчу алып анан келди. Сүйкүмдүү наристе чоочуркап жатып көнө түштү. Күнү-түнү койнуна алып жатып, үнү чыкса эле уйкусунан ойгонуп карай калат. Эки жума дегенде ал өзү иштеген жерге барды, башкы дарыгер жакшы кабыл алып:
– Баланын абалы кандай? – деди туруп келип наристени карап жылмая.
– Жакшы.
– Ыйлаак эмес бекен?
– Жоош эле…
– Азамат, сен бир адамды асырап калдың.
– Агай, ата-энесинен дайын жокпу?
– Жок, болсо сөзсүз айтабыз.
– Эмне кылам, аты жөнү жок жүрө береби?
– Жок-жок, эки жумага чейин табылбаса өзүңө энчиктеп алууңа болот, керектүү кагаздарды толтуруп беребиз, күбөлүк алганыңа, – деди башкы дарыгер.
– Макул агай, – Гүлбахар баланы көтөрө кабинеттен чыгып бирге иштеген медсестраларга кирип көпкө отурду, ар кимиси ала коюп баланы эркелетип Гүлбахарды тамашалап жатышты, көптөн кийин үйүнө келди, келсе Карим үйдө экен.
– Бала деп мага көңүл бурбай да калдың, деги сага ошол талаадан табылган неме керекпи же менби? – Үңүрөйө карады.
Өзү да врач, башка клиникада иштечү, болгон окуяны угуп келген экен.
– Сен качантан бери менин көңүлүмдү