Koronkowa robota. Cezary Łazarewicz

Po studiach pracuje we Lwowie. Od roku 1911 prowadzi tu własne biuro architektoniczno-budowlane ZAREMBA i Spółka. Projektuje ważne lwowskie budynki: pawilon Targów Wschodnich, gmachy dwóch klinik, Dom Emigranta Polskiego, budynek izby adwokackiej, Pałac Sportu, kieruje przebudową głównego dworca kolejowego – największego i najpiękniejszego w Polsce, jak uważają lwowianie.

      Jest prezesem Izby Budowniczych i Związku Plastyków, sekretarzem Koła Architektów i Rady Sztuki, dyrektorem Polskiego Towarzystwa Budowlanego, zasiada w radzie nadzorczej Banku Budowlanego.

      W 1912 roku żeni się z Elżbietą Stenzel, córką nadinspektora kolei wiedeńskiej. To ona wnosi w posagu willę w Brzuchowicach.

      W 1914 roku przychodzi na świat Lusia, w roku 1917 – Staś.

      Po ślubie Elżbieta zachowuje się dziwnie. Zapomina o rzeczach ważnych, nie zawsze wie, kim jest, nie rozpoznaje bliskich, czasem nawet własnych dzieci. Budzi się przed świtem, krąży po domu z małą miotełką i zmiata nieistniejące śmieci. W roku 1923 trafia do zakładu zamkniętego dla obłąkanych w Kulparkowie pod Lwowem.

      Zaremba pisze: „Byłem czterdziestoletnim wdowcem dla pogrzebanej żywcem w szpitalu żony, ojcem dwojga dzieci, Lusia liczyła lat dziewięć, Staś miał sześć. Dzieciom, które chciałem umieścić na wsi, w Brzuchowicach, bardzo przydać by się mogła bona”.

      – Musisz wziąć dla swoich dzieci bonę, która zarazem będzie prowadzić ci gospodarstwo – powiedziała latem roku 1924 majorowa Baltinowa.

      I zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, dodała:

      – Znalazłam właśnie osobę odpowiednią. Miła, żywa, wesoła, energiczna, rządna, sprytna. Przy tym znajduje się w ciężkim położeniu, bardzo zależałoby mi, aby jej dopomóc.