Wigilia pełna duchów. Отсутствует

szkandelę – poleciłam, po czym zaniosłam panienkę na piętro i zaczęłam ją rozbierać przy kominku w dziecinnym pokoju, gdzie Bessy podsycała ogień. Przywoływałam moje niebożątko wszystkimi słodkimi i żartobliwymi przydomkami, jakie tylko potrafiłam wymyślić, choć moje oczy ćmiły się od łez i wreszcie, och, po jakże długim czasie otworzyła wielkie błękitne oczy. Ułożyłam ją w ciepłym łóżku i wyprawiłam Dorothy na dół, by przekazała pannie Furnivall, że wszystko jest dobrze, po czym postanowiłam przesiedzieć przy łóżeczku mojej pupilki całą długą noc. Zapadła w miękki sen, gdy tylko jej urocza główka dotknęła poduszki, a ja czuwałam przy niej aż do świtu, kiedy obudziła się rzeźwa i zdrowa – a przynajmniej tak mi się wydawało i tak, moi drodzy, wydaje mi się do dzisiaj.

      Powiedziała, że wyobraziła sobie, iż pragnie pójść do Dorothy, ponieważ obie starsze panie zapadły w drzemkę i w bawialni zrobiło się bardzo nudno, a kiedy szła przez zachodnią sień, dostrzegła za wysokim oknem padający śnieg, miękki i spokojny, lecz ona chciała zobaczyć, jak przykrywa ziemię miłą, białą warstwą, wyszła zatem do wielkiego hallu i ujrzała przez okno jasny, puszysty śnieg na podjeździe, i stojąc tam, dostrzegła jakąś dziewczynkę, mniejszą niż ona sama, ale „taką śliczną – powiedziało moje kochane maleństwo – i ta dziewczynka wzywała mnie, żebym wyszła na zewnątrz, a była taka urocza i słodka, że nie mogłam odmówić”. A potem ta dziewczynka wzięła ją za rękę i poszły razem za róg wschodniego skrzydła.