– - За ручек. – Касулија се држеше надвор и во скок ги прошири нозете во канап. Само што го разбра. И за останатите, неговиот говор се чинеше брз, како со брзина и писклив, како да хелиум дишеше…
– - За ручек? Можеби, исто така, можете да ручате и огнено оружје, прв појадок, втор и пет вечери?.. – беше огорчен Стасијан. – черепот не попушта, а? Вие, Чоморико, – и Стасијан викнав на ногата на коските на Черевич, која исто така се симна и висеше полека движејќи се во воздухот среде бавен скок. Тој, сепак, веднаш се фрли во брзината на нашето време. – Па, така ќе ме цицаш овој пат?
– - Нос! – одговори бавно скокотливиот рид Казулија.
– - Седнете на носот? Затоа немам нос. Јас не сум ќелава мачка? Дека тој има нос. И јас имам клун. – го потврди врабецот и ги зацврсти очите на туберкулата од која мустаќи се испакнати исто толку бавно, потоа сферичен нос.
– - Главната работа е тој јазик да биде. – додаде Уважената Черевич. – зборлест и расипан како врабец…
Но Стасијан веќе не ги слушаше и не ги погледна. Се заинтересирал за носот од дупката со мустаќи, која полека се искачувала од дупката. Беше крт, но Стасијан не го знаеше ова. Зеде слама лежејќи во близина и отиде и го залепи во ноздрата и ја прегази на место со нос и мустаќи во дупката. Славата мешавина се меша полека, проследена со истата бавна кивавица. – Аапчихии … – полета од ноздрите и исто така полека. Стасијан дури успеа да заспие, додека сламата го допре земјата, а крт повторно почна да се искачува и се покажа полека: на почетокот на мустаќите, а потоа и на носот. Спароу го стори истото и се насмевна. Слабата полека се промешува и Стасијан ја врза со мустаќи. Имаше бавна кивавица и слама, како пудра со гужва, полека, но монументално, полета надвор и се повлече на мустаќи.
– - Ахх!! – клевета се наведна и дојде, извади слама со мустаќи, чувствував пеколна болка и брзо избега како лебарка. Стасијан приближувајќи го и му го зграпчи стомакот. И тимот се пензионираше само за еден скок во цело време поминато. Стасијан почна да се досадува и да шета: тука и таму. И само се жалеше што ги врзал мустаќите, бидејќи во близина забележал свежо легло во легло, кое било чудовиште исплашено од крт. Спароу излезе и рече среќно:
– - Оххх, Небесни сили, бушави облаци, печено сонце, благодарам!!! Ох, небесни сили!!!!! – и тој се сети на мувите и пукна во муви, се завитка како тогаш и почна да ги чека мувите.
– - Па, каде се тие? – врапчето се загрижи гласно.
– - Ние сме тука, фати! – одговори черепот Зараттич.
– - Да, не ти. Јас сум болен од вас, ми требаат муви. – и Стасијан ги мавташе со рацете така што смрдеата ќе се рашири пошироко.
– - Ах, кои се овие муви? – праша Черевич.
– - Сега гледате, само трпеливост. – и врабецот почна да чека, гледајќи наоколу.
За среќа,