To będą piękne święta. Karolina Wilczyńska

się i tak, że konie poniosły jakąś parę w boczną drogę i plotkom potem nie było końca.

      W każdym razie nikt dobrowolnie nie zrezygnowałby z udziału w tym wydarzeniu.

      – Dziewczęta, pora się szykować. – Matka zajrzała do ich pokoju. – Tylko nie zapomnijcie się ciepło ubrać, bo jak przemarzniecie na saniach, to zapalenie płuc gotowe.

      – A z kim ja pojadę? – zapytała Zuzanna.

      – Ze mną i z ojcem, a z kim innym? Za mała jeszcze jesteś na szukanie kawalera.

      Dziewczyna westchnęła i ze smutkiem spuściła głowę.

      – Nie martw się, siostrzyczko. – Julia pogłaskała ją po ramieniu. – Poczekaj, może już w przyszłym roku znajdziesz takiego, z którym pojedziesz w kuligu. Albo za dwa lata.

      – Mam tak długo czekać? – Dziewczynie zaszkliły się oczy. – Przecież nie jestem już małą dziewczynką.

      – A myślisz, że by ci się podobało tak z byle kim jechać? Lepiej później, ale z tym, dla którego mocniej zabije serce – pouczyła ją Julia.

      – Sanie gotowe! – Usłyszały krzyk dobiegający sprzed dworku.

      Ciężkie drzwi otworzyły się i na ganek zaczęli wylegać uczestnicy kuligu. Służba oświetlała sanie pochodniami, panie śmiały się radośnie, a panowie pomagali im wsiadać.

      – Szybko! Bo nie zdążymy! – Zuzanna już zapomniała o smutkach. – Jeszcze bez nas odjadą! A Antoni już pewnie ognisko w lesie rozpalił i zające piecze!

      Ubrały się błyskawicznie i dołączyły do wesołego tłumu. Zuzanna usiadła między matką a ojcem i patrzyła na siostrę, która właśnie podawała rękę swojemu narzeczonemu. W blasku pochodni widziała iskrzące radością oczy Julii oraz pełen miłości wzrok mężczyzny. Oboje byli piękni, młodzi i bardzo zakochani. Takimi ich zapamiętała.

      – Ja już nie miałam okazji poznać nikogo na kuligu. – Róża wróciła ze świata wspomnień do białego domku. – Wybuchła wojna i zaczęła się nasza tułaczka. Wiele się zdarzyło, ale los w końcu doprowadził nas tutaj z powrotem.

      – Ale wspomnienia zostały – pocieszała ją Zofia.

      – Tak, one nigdy nie znikną. Wracam często pamięcią do świąt w dworku, do czasów dzieciństwa. To był zupełnie inny świat…

      – Tak, to musiały być piękne święta – przyznała Zofia.

      – Owszem, były. Ale potem przeżyłam wiele równie dobrych, choć innych. I jestem pewna, że i te będą niezapomniane.

      – Ja też tak myślę – zgodziła się z nią Zofia. – Dolać ci jeszcze herbaty?

      – Chętnie. I zobacz, czy zostały konfitury z fiołków. Wzięłabym do dworku, w końcu to pierwsza wigilia Różyczki i warto ją jakoś uczcić.