Europa. Najpiękniejsza opowieść. Marcin Libicki

lewicowy, ale nie komunistyczny prezydent Argentyny. Rządy Peróna, a po jego śmierci jego żony Isabel de Perón, wybranej na jego miejsce, doprowadziły Argentynę, najzamożniejszy w latach czterdziestych XX wieku kraj Ameryki Południowej i jedno z najzamożniejszych państw świata, do krachu gospodarczego i chaosu polityczno-społecznego. I znów komuniści próbowali przejąć władzę przez „terror i chaos” – zamachy organizowane przez partyzantkę miejską, „Montoneros”. Reakcja armii pod wodzą generała Jorge Videli (1925-2013) przywróciła porządek przez stosowanie metody silnej ręki. Jednakże nie dość radykalne reformy liberalne w gospodarce i za mało stanowcza polityka nie dały wystarczająco szybko rezultatów – poparcie społeczne spadało, a przegrana wojna z Anglią o Falklandy w 1982 roku doprowadziła rządy wojskowe w Argentynie do upadku.

      O.G.: W sobotę mija pięć lat od śmierci generała Augusta Pinocheta, polityka, który wciąż budzi skrajne emocje. W książce Proces pokazowy pisze pan, że nie każda dyktatura jest zła. Dlaczego akurat dyktatura Pinocheta miałaby być dobra?

      W.K.: Rząd wojskowy, który objął władzę w wyniku zamachu 11 września 1973 roku uporządkował Chile i powstrzymał rozpad państwa. Wcześniej w kraju szerzył się terroryzm, panował chaos. Brakowało nawet chleba. Wojskowi wyprowadzili Chile na prostą. Zmiany zostały dokonane pod rządami dyktatury, bo niektórych reform nie da się wprowadzić za pomocą dialogu i wyborów. Za socjalistycznego prezydenta Allende była 500-procentowa inflacja, a za Pinocheta – 10-procentowy wzrost gospodarczy. Jeśli coś służy dobru, to jest dobre – także dyktatura.