Seks na zgodę. Kat Cantrell

że jest rozpalony i ogłosić zawieszenie broni.

      Wybrał trzecią opcję: postanowił jej uświadomić, że nie będzie tańczył tak, jak ona mu zagra.

      – Nie wydaje mi się, żeby w tej grze stawką była uczciwość.

      Nastrój prysnął. Laura zesztywniała. Trzeba jednak przyznać, że nie przestała się uśmiechać.

      – Dobrze. Wracajmy więc do punktu A: ignorujemy chemię.

      – Tak będzie lepiej.

      Nie miał na myśli tego, co mówi. Raczej nie spodziewał się, że Laurel zechce z własnej woli zdradzać mu swoje sekrety. Wszystko w swoim czasie.

      – A wracając do imprezy dobroczynnej…

      – No dobrze… – Zdjęła mu rękę z ramienia i spojrzała na niego z namysłem.

      – Powinniśmy wybrać się na jakieś przyjęcie dobroczynne w mieście i podejrzeć, jak to robią inni.

      – Rzeczywiście! – Xavier aż zamrugał. – To jest świetny pomysł!

      Sam powinien był na to wpaść. I pewnie by to zrobił w swoim rodzimym jubilerskim biznesie, bo ilekroć natknął się na interesującą strategię konkurencji, zawsze dokładnie ją badał i wyciągał wnioski.

      Dlaczego nie zastosować tej sprawdzonej metody w fundacji?

      – Zrobię rozeznanie i wybierzemy się razem na rozpoznanie w terenie – zaproponowała z uśmiechem.

      Fantastycznie.

      Skoro nie można utrzymać jej na dystans, to należy spędzić z nią dość czasu, by przejrzeć jej zamiary.

      Jeśli ma ulec chemii i sile przyciągania, to da sobie jakoś radę, byle nie stracić z oczu tego, co dla niego ważne.

      Tylko wciąż nie wiadomo, jak bardzo Laurel wszystko to zagmatwa.

      ROZDZIAŁ CZWARTY

      Już w piątek w tym samym tygodniu Adelaide zaskarbiła sobie pełne zaufanie Xaviera.

      Musiała rzeczywiście zdobyć przez lata niemałe i doświadczenia u boku Marjorie, wykazała się bowiem kompetencją i znajomością wszystkich aspektów działalności fundacji.

      Bez zbędnej zwłoki podejmowała rozsądne decyzje. Personel reagował na jej polecenia tak, jakby robiła to od zawsze, a Xavier polubił jej sposób działania.

      Fundacja od dawna nie działała tak sprawnie, a on dzięki temu mógł zajmować się swoimi sprawami.

      Albo przynajmniej udawać, że się czymś zajmuje, do czasu, gdy zorientuje się, jak nadać sprawom bieg, który by mu sprzyjał.

      Laurel wsunęła głowę w uchylone drzwi gabinetu.

      – Dlaczego wcale się nie dziwię, że siedzisz za biurkiem? – rzuciła prowokacyjnie.

      – Bo tutaj właśnie jest moje miejsce pracy – odparł pogodnie.

      Odkąd zostali „partnerami”, nauczył się, że na to pytanie nie ma zadowalającej odpowiedzi.

      – Może raczej dlatego, że się tutaj ukrywasz, od kiedy Adelaide przejęła kontrolę nad interesem.

      Wzruszył ramionami.

      – Może nie ukrywam się zbyt skutecznie, skoro mnie znalazłaś.

      – Szukałam cię. – Wsunęła się do gabinetu. – Może jako jedyna osoba w tej firmie.

      – Miejmy nadzieję, że masz istotny powód – odparł szybko, nie zamierzając wdawać się w kolejną dyskusję na temat tego, że mógłby spróbować nawiązać jakąś interakcję z personelem. – Bo jestem tu zajęty papierologią.