Kurier z Toledo. Wojciech Dutka

wieczorami do nędznej pensji, zadzierając spódnicę dla przygodnych klientów, na co dzień pragnęły uchodzić za normalne kobiety. Każda czuła się lepiej, gdy miała swojego mężczyznę. Miriam pochodziła z Walencji. Kilka lat wcześniej została wyrzucona z domu przez rodziców pijaków, a na odchodne ojciec przeciął jej policzek odłamkiem szkła z rozbitej butelki. „Dziewczyna z blizną” – tak nazywano ją na ulicy. Una chica con la tatuaje przystała do anarchistów, odtąd lepiej było nie wchodzić jej w drogę. Anarchiści chronili swoje kobiety.

      Miriam lubiła Teo, podobał się jej. Tego dnia także zaoferowała mu wspólne spędzenie nocy. Zabrał się do rzeczy, jak należy – rozebrał ją i ułożył na plecach, podkładając jej pod pośladki poduszkę. Sam ściągnął spodnie i koszulę i uklęknął przy jej wilgotnym łonie. Po chwili był już twardy. Wszedł w nią bez trudu, ale nie był wprawnym kochankiem. Po kilku minutach, kiedy dla dziewczyny rozkosz dopiero się zaczynała, on już skończył.

      – Przepraszam, znowu wszystko zepsułem.

      Położyli się obok siebie, wsłuchani w swoje oddechy. Miriam wyszeptała kojącym głosem:

      – Nie przejmuj się tym. Wielu facetów kończy wtedy, gdy kobieta dopiero zaczyna. Tak to już jest z miłością.

      – Nie pocieszyłaś mnie...

      – Za bardzo się denerwujesz – odparła Miriam. – Jutro znów spróbujemy.

      – Jutro muszę jechać do Andaluzji – odparł Teo.

      – I pewnie nie powiesz mi, na jak długo i po co? – zapytała dziewczyna.

      – Nie mogę.

      – To znowu anarchiści, prawda?

      – Ja też jestem anarchistą – odparł Teo. – Robię to z przekonania.

      – W Andaluzji jest wiele ładnych kobiet...

      – Jesteś zazdrosna? Przecież ustaliliśmy, że ja nie robię ci scen o tych wszystkich facetów.

      Miriam podniosła się z łóżka. Miała małe piersi o wyraźnie zarysowanych sutkach. Zakryła je dłońmi i powiedziała dotknięta:

      – To mój sposób na życie. Dobrze o tym wiesz.

      – Więc może znalazłabyś normalną pracę? Federica Montseny mówi, że kobiety nie powinny sprzedawać się z biedy, to kapitaliści są winni ich nędzy.

      – Sypiasz z Federicą Montseny czy ze mną? – zapytała Miriam z wyrzutem.

      – Co to ma do rzeczy?

      – Wyobraź sobie, że ma!

      Miriam narzuciła na siebie szlafrok i wyszła z pokoju. Teo zaklął siarczyście. Nie miał zamiaru jej obrazić. Lubili się, sypiali ze sobą, ale z jego strony to nie było głębokie uczucie. Dostrzegł jednak, że Miriam z dużym trudem znosiła jego wyjazdy z ramienia anarchistów. Chciała go mieć przy sobie, a to sugerowało, że miała wobec niego pewne plany. Na to Teo nie był gotowy. Nie wiedział jeszcze, czego chce od miłości. Nie skosztował jej smaku do końca i na serio.

      Leżąc nago na łóżku, zapalił papierosa. Uspakajało go to. Myślami był już przy swojej misji – musiał dostarczyć przesyłkę do Grenady i zaczął się zastanawiać, jak tam dotrze.