พระผู้เป็นเจ้าทรงโปรดเถิด เจ้าหญิงทรงภาวนา โปรดคืนธอร์ให้แก่ข้า ขอให้เขาปลอดภัยในการรบ ขอให้เขารอดพ้นจากการซุ่มโจมตี โปรดช่วยให้ก็อดฟรีย์รอดตาย และโปรดคุ้มครองข้า อย่าให้ข้าถูกพรากไปจากที่นี่ และต้องไปแต่งงานกับพวกป่าเถื่อน ข้ายอมทำทุกอย่าง ขอเพียงพระองค์ทรงส่งสัญญาณบอกข้า โปรดแสดงให้ข้าได้รู้ว่าทรงต้องการสิ่งใดจากข้า
เจ้าหญิงเกว็นทรงประทับอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน ได้ยินเพียงเสียงลมแรงพัดผ่านยอดสูงของต้นสนมากมายในป่าเรดวู้ด พระนางทรงได้ยินเสียงกิ่งไม้แตกขณะที่แกว่งไกวอยู่เหนือพระเศียร และเสียงลูกสนหล่นลงน้ำ
“จงระวังในสิ่งที่ทรงขอ” มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น
เจ้าหญิงทรงหันไปด้วยความตกพระทัย และต้องประหลาดพระทัยที่เห็นบางคนยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ห่างจากที่พระนางประทับอยู่ เจ้าหญิงเกว็นเกือบจะทรงหวาดกลัวหากแต่ทรงจำเสียงนั้นได้ในทันที เป็นเสียงที่ฟังดูโบราณ เก่าแก่กว่าต้นไม้เหล่านี้ แก่กว่าโลกนี้เองเสียอีก พระหทัยพองฟูขึ้นมาเมื่อทรงรู้ว่าเขาเป็นใคร
เจ้าหญิงเกว็นทรงหันไปเห็นเขายืนอยู่ สวมเสื้อคลุมสีขาวแบบที่มีผ้าคลุมศีรษะ ดวงตาเป็นประกายแผดเผาราวกับเขากำลังมองเข้าไปถึงพระวิญญาณของพระนางเลยทีเดียว เขาถือไม้เท้าที่สะท้อนแสงสนธยาและแสงจันทร์
อาร์กอน
พระนางทรงลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับเขา
“ข้าไปหาท่าน” เจ้าหญิงตรัส “ข้าไปที่กระท่อมของท่าน ท่านได้ยินข้าเคาะประตูไหม?”
“ข้าได้ยินทุกสิ่ง” เขาทูลตอบอย่างคลุมเครือ