Seria o komisarzu Williamie Wistingu. Jorn Lier Horst

Tymczasem jedynymi rezultatami reformy, jakie Wisting zdążył zaobserwować, były nieczynne w nocy komisariaty, sfrustrowani policjanci i zrozpaczeni ludzie, którzy padli ofiarą różnych przestępstw i nie otrzymali na czas takiej pomocy, jakiej oczekiwali.

      Wisting był z założenia sceptyczny wobec wszystkiego, co nowe i co wiązało się ze zmianami. Był nieufny, gdy do komendy trafiły pierwsze komputery i później, gdy otrzymali własne rozwiązania informatyczne i elektroniczne dzienniki operacyjne. Z niechęcią odnosił się nawet do używania telefonu komórkowego, ale z czasem musiał przyznać, że nowe technologie znacznie ułatwiały pracę i podnosiły jej standard. Nie miał też żadnych problemów z ich opanowaniem. Teraz jednak, choć reorganizacja nie uderzyła jeszcze w wydział kryminalny z całą siłą, miał pewność, że zmiany nie wyjdą na dobre nikomu: ani społeczeństwu, ani pracownikom.

      Wokół stołu zebrało się w sumie trzynaście osób. Naprzeciwko Wistinga siedział Finn Haber i dwóch techników z Kripos razem z Nilsem Hammerem i Torunn Borg. Wisting cieszył się, że w ten weekend nie musiała zajmować się dziećmi i mogła wziąć udział w początkowej fazie śledztwa. Wiedział dobrze, że wielu śledczych postrzega ją jako osobę o wysokim morale i nie lubi bądź nie potrafi z nią współpracować. On sam niejednokrotnie doświadczył tego, że Torunn ze swoimi krótkimi komentarzami i nawiązywaniem do przepisów kodeksu postępowania karnego była niczym kubeł zimnej wody na głowy zapalczywych śledczych. Ale właśnie dzięki temu, że Borg nie była zwolenniczką dróg na skróty, Wisting uważał ją za jeden z filarów wydziału, bez których ten by sobie nie poradził. Ale było w niej coś jeszcze, coś trudnego do zdefiniowania, co sprawiało, że komisarz dobrze się czuł w jej towarzystwie. Zresztą, może chodziło po prostu o to, że udzielał mu się jej spokój i logiczne myślenie, dzięki czemu on sam lepiej pracował.