Samodzielne usuwanie lęku, stresu i depresji. Bez leków i terapii. David Servan-Schreiber

Gdy obserwowałem swoje emocje, postanowiłem wejść w stan koherencji serca. Najpierw wziąłem dwa głębokie wdechy, a następnie skupiłem uwagę na swoim sercu i skoncentrowałem się na wspomnieniu, jak wraz z synem szukaliśmy przegrzebków podczas zachodu słońca na wybrzeżu Normandii. Jak tylko odzyskałem spokój ducha i jasność umysłu, raz jeszcze przeanalizowałem całą sytuację. Ni stąd, ni zowąd, w mojej głowie zaroiło się od nowych rozwiązań. Doszedłem do wniosku, że ta młoda kobieta musiała bardzo cierpieć, skoro odczuwała tak wielki gniew w stosunku do ludzi, którzy robili wszystko, żeby jej pomóc. Prawdopodobnie była wielokrotnie lekceważona i odtrącana, a zatem moja „zemsta” z pewnością pogorszyłaby jej opinię na temat lekarzy – w większości białych – pracujących w szpitalu. Poza tym moja praca polegała przede wszystkim na pomaganiu ludziom z trudną osobowością. A skoro ja, psychiatra, nie potrafiłem dotrzeć do tej pacjentki, to któż miałby to zrobić? I pomyśleć, że przyszedł mi do głowy tak nierozsądny pomysł, jak „zemsta”! Jaki byłby z tego pożytek?

      Nagle uświadomiłem, że powinienem był podejść do niej w zupełnie inny sposób. Należało powiedzieć: „Ma pani pełne prawo do jak najlepszej opieki medycznej. Bardzo mi przykro, że zawiedliśmy pani oczekiwania. Proszę wyjaśnić mi, co się stało i co sprawiło, że nie jest pani usatysfakcjonowana z naszej pracy”. Po przełamaniu lodów prawdopodobnie starałbym się zdiagnozować prawdziwą przyczynę jej cierpienia i może dzięki temu mógłbym jej zasugerować bardziej efektywne rozwiązanie zamiast zlecać dodatkowe badania, które byłyby nie tylko nieprzyjemne, ale i zbyteczne. I tak nie miałem nic do stracenia. Wróciłem do mojej pacjentki z całkiem innym nastawieniem. Po kilku chwilach rozmowy złowroga mina stopniowo zaczęła znikać z jej twarzy. Opowiedziała mi o tym, jak w kilku szpitalach odesłano ją z kwitkiem i jak została obrażona przez jednego z lekarzy. Krok po kroku kobieta zaczęła się otwierać. W końcu poprosiła matkę, by zostawiła nas samych i zwierzyła mi się, że kiedyś nadużywała narkotyków i uprawiała prostytucję. Zrozumiałem, że odczuwany przez nią ból był objawem zespołu odstawiennego i nie trudno było temu zaradzić. Zanim się rozstaliśmy obiecałem, że przepiszę jej leki, które uśmierzą ból spowodowany odstawieniem heroiny. Moja pacjentka miała pewność, że wreszcie otrzyma należytą pomoc, a ja byłem szczęśliwy, że udało mi się spełnić moją lekarską powinność. Gdy opuszczałem jej pokój, dreszcz przeszedł mi po plecach na myśl, że o mały włos nie wybuchnąłem gniewem i nie odesłałem pacjentki do domu nie proponując jej dalszego leczenia.