Historie afektywne i polityki pamięci. Отсутствует

z emocjami. Wybór wczesnego średniowiecza wydaje się zatem w pełni uzasadniony. Historycy emocji traktowali dotychczas wieki średnie jako jedną epokę emocjonalną. Zamierzam ten pogląd podważyć. Nawet w bardzo krótkim czasie, na przykład od VI do późnego VII stulecia, czyli w okresie, któremu jest poświęcona ta książka, można dostrzec głębokie zmiany w słowniku emocjonalnym i repertuarze dostępnych form ekspresji. Ale dojście do tego wniosku wymaga określeń dużo bardziej skomplikowanych niż „średniowieczny” czy „współczesny”.

      Przyjmuję istnienie „wspólnot emocjonalnych”: grup, w których ludzie przestrzegają tych samych norm ekspresji emocjonalnej i cenią – lub potępiają – te same albo bardzo bliskie sobie emocje. W tym samym momencie może istnieć więcej niż jedna wspólnota – zazwyczaj tak się dzieje – i wspólnoty te mogą się zmieniać w miarę upływu czasu. Niektóre wyróżniają się na tle innych, by z czasem zdominować całkowicie nasze źródła, po czym ich rola słabnie. Inne są przed nami prawie zupełnie ukryte, lecz możemy postulować ich istnienie i dostrzegać poprzez wpływ, który wywarły na bardziej widoczne dla nas grupy. W książce tej śledzę kilka wspólnot emocjonalnych i nieraz pokazuję, jak jedna zastąpiła drugą, przynajmniej pod względem produkcji źródeł pisanych. Nie twierdzę, że znalazłam wszystkie wspólnoty emocjonalne nawet tylko z VI czy VII wieku. Gdyby uzupełnić tytuł tej książki o jakieś dodatkowe określenie, to brzmiałby on Niektóre